หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1059

“คุณรษิกางานเยอะมากๆ ดังนั้นอย่าอยู่เป็นภาระเธอเลยนะลูก” เลอศิลป์ย่อตัวลงมาคว้ามือที่ว่างอยู่ของไอรดาเอาไว้

แรงของไอรดาหมดลงไปแล้วหลังจากร้องไห้มานาน เธอจึงปล่อยมือรษิกาทันทีที่เลอศิลป์จับมือเธอ

หญิงสาวกระชับมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วก็ปล่อยให้เด็กหญิงไปเมื่อนึกถึงคำพูดรุนแรงของชายคนนั้น

เลอศิลป์อุ้มไอรดาเอาไว้ เขาลูบหลังปลอบใจเธอก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป

“พ่อ!” ทันใดนั้น เสียงของเด็กน้อยก็ร้องออกมาจากด้านหลัง ทำให้เลอศิลป์ชะงักไปทันที

สีหน้าของรษิกาเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของลูกชายเธอ

เสียงของเบนนี่ดังมากเมื่อเขาเรียกเลอศิลป์เช่นนั้น และสีหน้าของเขาก็แดงก่ำ อาจจะเพราะความกังวล

นาทีที่คำนั้นหลุดออกจากปากเขา เบนนี่ก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกไป

เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำอย่างนั้น แต่เขาไม่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรให้เลอศิลป์ไม่จากไป

ในตอนนั้น เบนนี่ไม่จำเป็นต้องเงยหน้ามามองแม่ เขาก็สัมผัสได้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่ด้วยความตื่นตระหนก

เด็กชายตกใจและหันไปมองหน้าพี่ชายเพื่อขอความช่วยเหลือ

อชิขมวดคิ้วแน่น เขาแสร้งทำเป็นสงบแม้ว่าจะหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน “คุณเลอศิลป์ครับ คุณเป็นพ่อของไอวี่ แต่คุณก็ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรเหรอครับ? ถ้านักจิตวิทยาช่วยเธอได้จริงๆ แล้วทำไมเธอถึงไม่พูดเลยจนกระทั่งมาเจอเราล่ะครับ?”

เบนนี่รีบเสริมขึ้นมาทันที “ถ้าเรามีพ่อ เราก็ไม่ชอบเหมือนกันถ้าพ่อมาบังคับให้เราทำอะไรที่ไม่อยากทำ!”

เด็กชายทั้งสองคนพูดไปมากพอจะทำให้ผู้ใหญ่อีกสองคนหวั่นไหวอีกครั้งหนึ่ง และเลอศิลป์ก็เริ่มครุ่นคิด อชิพูดไม่ผิดเลย ถ้านักจิตวิทยาช่วยได้จริงๆ ไอวี่ก็คงจะยอมพูดออกมาบ้าง แต่ฉันจะปล่อยให้ไอวี่พึ่งพารษิกาอยู่ได้ยังไงในเมื่อรษิกาอยากจะตัดสัมพันธ์กับฉันอย่างนี้?

วินาทีต่อมา เธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างรุนแรงเมื่อได้ยินเบนนี่พูดเช่นนั้น เลอศิลป์เป็นพ่อของเด็กทั้งสองคน และเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเด็กๆ ฉันไม่ได้บอกพวกเขาไปเพราะฉันเห็นแก่ตัว

แม้ว่าอชิกับเบนนี่จะไม่รู้ว่าผู้ใหญ่พูดอะไรกัน แต่พวกเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ

ระหว่างนั้น ไอรดายังคงร้องไห้เพราะเธอไม่แน่ใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“ถ้าเป็นไปได้ วันนี้ก็อนุญาตให้ไอรดาอยู่ต่อเถอะค่ะ” รษิกาหลุบตาลงและอ้อนวอนโดยไม่ได้คาดหวังมากนัก

เมื่ออชิกับเบนนี่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกาย

จากนั้นเด็กชายทั้งสองก็จ้องมองเลอศิลป์อย่างคาดหวัง ซึ่งเลอศิลป์ยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มก็พูดออกมาในที่สุด “งั้นผมจะปล่อยให้คุณดูแลเธอไปก่อน ถ้าคุณเจอปัญหาอะไรก็โทรมาหาผมได้ทุกเวลา แล้วผมจะรีบมารับเธอกลับบ้าน”