หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1085

เมื่อออกมาจากห้องไอรดา เลอศิลป์ก็ตรงไปที่ห้องทำงาน

ตอนแรกเขาคิดว่าจะทำงานสักหน่อย แต่รู้สึกไม่สบายใจเพราะคำพูดของศศิตายังดังก้องในหัวเขา

มันเป็นเรื่องจริงที่ไอวี่ต้องมีแม่ ถ้าอัญชสาเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อไอวี่ได้จนไอวี่ยอมรับเธอ ฉันก็ไม่รังเกียจเลยที่จะแต่งงานกับเธอ

หลังจากคิดเรื่องนี้วกวนไปมา เลอศิลป์ก็โทรติดต่ออัญชสา

อัญชสาเพิ่งวางโทรศัพท์จากศศิตาและกำลังรอสายจากเลอศิลป์ด้วยความตื่นเต้น

เธอไม่คิดเลยว่าเลอศิลป์จะโทรหาเธอภายในไม่ถึงสิบนาที

เธอพยายามอย่างหนักที่จะตั้งสติก่อนกดรับสาย

“เลอศิลป์ แปลกใจจังที่คุณโทรมา”

เธอระงับความดีใจไม่ให้หลุดออกไปทางน้ำเสียงจึงฟังดูสงบมาก

เลอศิลป์ไม่ได้สงสัยอะไรเลย “คุณว่างไหม?”

เมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่าง อัญชสาก็รู้สึกจุกแน่นในลำคอ “ว่างค่ะ… มีอะไรเหรอคะ?”

“ถ้าพอมีเวลา ก็มาคุยกันที่บ้านผมหน่อยนะ” เลอศิลป์พูดด้วยเสียงโทนเดียว

คำเชิญของเขาทำให้อัญชสากำโทรศัพท์เอาไว้แน่นขณะที่ตอบรับอย่างไม่ลังเล “ได้สิคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”

เลอศิลป์พึมพำตอบกลับก่อนจะวางสายไป

หลังจากนั้น เขาก็นวดขมับตัวเองและลุกขึ้นเดินไปยืนที่ข้างหน้าต่าง

คำตอบของอัญชสาทำให้เขาต้องครุ่นคิดขึ้นมาอีกมาก

ดูเหมือนว่าเธอจะยังมีใจให้ฉันอยู่ แต่มันก็เร็วเกินไปที่จะพูดว่าไอวี่จะยอมรับเธอ

อัญชสาเหลือบมองเธอและตอบด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “คติยา อย่าลืมนะว่าฉันเป็นแขกของเลอศิลป์!”

คำพูดเธอถือเป็นการเตือนด้วยเช่นกัน

คติยาก้มหน้าลงและแจ้งอัญชสาด้วยความจริงใจว่า “คุณเลอศิลป์รออยู่ข้างบนค่ะ”

อัญชสาเดินกระแทกไหล่ของคติยาอย่างแรงขณะเดินผ่านคติยาไป

คติยาหันไปด้านข้างอย่างเงียบๆ ใจเธอหนักอึ้ง

ถ้าจะให้เดาการตัดสินใจของเลอศิลป์ เธอก็พอจะเห็นภาพแล้วว่าบ้านนี้จะปราศจากความสงบสุขอย่างแน่นอน

ขณะที่อัญชสาขึ้นบันไดไป เธอก็ยังคงมองคติยาด้วยความไม่พอใจ

วันที่ฉันได้เป็นคุณนายบ้านนี้ เธอจะเป็นคนแรกที่ฉันจะไล่ออก! เธอทำงานที่นี่มาสองปี แต่คิดว่าตัวเองสูงส่งนักหนาสินะ!