หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1086

คติยาไม่ได้ปิดประตูตอนที่เธอเดินลงมา อัญชสาจึงเห็นเลอศิลป์ยืนอยู่ในห้องทำงานระหว่างที่เธอกำลังเดินขึ้นไปข้างบน

“เลอศิลป์ ฉันมาแล้วค่ะ”

อัญชสาเข้าไปในห้องหลังจากเคาะประตูแล้ว

ในห้องทำงาน เลอศิลป์ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว แต่เขาก็หันกลับมาหลังจากได้ยินเสียงเธอ

ตอนนั้น อัญชสาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนอยู่แล้ว

แม้เขาจะตัดสินใจแล้วว่าจะยอมรับเธอ แต่เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าเธอ เขาจึงเงียบไปอยู่นาน

อัญชสาไม่กล้าเข้าไปในห้องทำงานเอง เธอจึงทำได้เพียงถามซ้ำไปอีกครั้ง “คุณอยากเจอฉัน มีอะไรเหรอคะ?”

เลอศิลป์หลุดจากภวังค์ เขาระงับความคิดในใจขณะที่ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำไปว่า “เข้ามานั่งก่อนสิ”

อัญชสาแย้มยิ้ม เธอเดินเข้าไปและนั่งลงที่โซฟาตรงกลางห้อง

เลอศิลป์นั่งลงที่โซฟาเดี่ยวพลางมีแววตาที่ขัดแย้ง เขายังคงรู้สึกลังเลอยู่ในใจ

ในขณะนั้น ความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั้งห้องทำงาน

ความคาดหวังที่อัญชสามีก่อนหน้านี้ค่อยๆ กลับกลายเป็นความกังวล

เธอจำได้ขึ้นใจว่าศศิตาบอกกับเธอผ่านทางโทรศัพท์ ว่าเลอศิลป์เลิกคิดเรื่องรษิกาไปแล้ว และตัดสินใจว่าจะหมั้นต่อไป

แต่ตอนนี้ เขาดูห่างไกลจากคำที่บอกว่าเขาคิดจะคบกับเธอ

ทั้งสองคนจมอยู่ในห้วงความคิดขณะที่จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

แต่เมื่อเธอเงยหน้ามามองเลอศิลป์ ความจงเกลียดจงชังนั้นกลับกลายเป็นความรักใคร่และความรู้สึกผิด

“ฉันเฝ้าดูเธอเติบโตมา ก็เป็นปกติที่ฉันจะรักเธอนะคะ อีกอย่าง สุขภาพของไอวี่ก็ไม่ค่อยจะดีมาตั้งแต่ยังเด็ก แล้วยังเป็นออทิสติกอีกด้วย ทั้งที่ฉันเป็นห่วงเธอมากๆ แต่ฉันก็ไม่มีอำนาจอะไรที่จะช่วย…” ขณะที่พูด อัญชสาก็หลุบตาลงอย่างรู้สึกผิด “ถ้าฉันทำให้ไอวี่ชอบฉันได้ก่อนหน้านี้ เธอก็คงไม่เลือกปิดกั้นตัวเองจากทั้งโลกอย่างนั้น”

เลอศิลป์พินิจพิเคราะห์ทุกท่าทีของเธอขณะที่เธอพูด

แต่เมื่อเธอพูดจบ เขาก็จับความไม่จริงใจของเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขาจะไม่เชื่อผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้ง่ายๆ

ถ้าเธอกำลังแสร้งทำอยู่ มันก็เป็นการแสดงอันไร้ที่ติเลย

“ตั้งแต่ที่ฉันตีไอวี่ไปเพราะความโมโห ฉันก็ไปพบจิตแพทย์เพื่อไปเรียนรู้ว่าจะต้องพูดคุยกับเด็กที่เป็นออทิสติกยังไง” อัญชสาแอบมองท่าทีของเลอศิลป์ “แต่อาการของเธอก็ดีขึ้นก่อนที่ฉันจะมีโอกาสได้ใช้สิ่งที่ฉันเรียนรู้มา”