หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1112

“แม่… แม่จะไปส่งพวกหนูที่โรงเรียนนะ” รษิกาพูดอย่างลังเลขณะที่กำลังทานมื้อเช้า

“แม่ครับ แม่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?” อชิกับเบนนี่ตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเช่นนั้น

แม้ว่าไอรดาจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ยังคงดีใจที่รษิกาจะไปส่งที่โรงเรียน

ช่วงนี้รษิกาหลบเลี่ยงเลอศิลป์กับไอรดา จึงเป็นหน้าที่ของลิสาที่ต้องไปส่งเด็กๆ ที่โรงเรียนแทน

อชิกับเบนนี่อิจฉาทุกครั้งที่เห็นพ่อแม่ของคนอื่นมาส่งเด็กๆ ที่โรงเรียน

เมื่อเจอกับคำถามของเด็กชายทั้งสอง รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด “ใช่ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะจ้ะ”

เด็กทั้งสองดีใจและทานมื้อเช้ากันอย่างว่านอนสอนง่าย

หลังมื้อเช้า พวกเขาก็หยิบกระเป๋าและรออยู่ที่ประตูโดยไม่ต้องให้รษิกาย้ำเตือน

แต่รษิกาก็ลังเลอยู่เล็กน้อย

เธอยังคงมีงานต้องทำในเช้าวันนี้ แต่ถึงเธอจะไม่อยากยอมรับ เธอก็ต้องการจะลองเสี่ยงดูว่าเลอศิลป์จะเปลี่ยนใจและไปส่งไอรดาที่โรงเรียนเก่าหรือเปล่า

แม้ว่าโอกาสจะมีน้อยนัก แต่เธอก็ไม่อยากจะพลาดไป

“แม่ครับ เราจะไปสายแล้วนะครับ” อชิกับเบนนี่อดไม่ได้ที่จะเร่งเธอหลังจากผ่านไปสักพักแล้ว

ตอนนั้นเองที่รษิกาตั้งสติได้และยิ้มให้พวกเขาอย่างรู้สึกผิด “ไปกันเถอะ”

เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็ระงับความรู้สึกลังเลในใจแล้วหยิบกระเป๋าออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กชายทั้งสอง

เมื่อพวกเขามาถึงที่ทางเข้าโรงเรียน รษิกาก็ลงมาจากรถแล้วพาอชิกับเบนนี่เดินไปหาครูพิมพ์รภา

“คุณรษิกา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” พิมพ์รภาทักทายรษิกาด้วยรอยยิ้ม

จากนั้น เธอก็ก้มหน้าลงมามองอชิกับเบนนี่ สายตาที่เด็กๆ จ้องมองมาทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ

ในทางกลับกัน รษิกายังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเป็นเวลานาน ดูจาดสายตาของครูพิมพ์รภาเมื่อครู่นี้ ฉันบอกได้เลยว่าไอวี่ไม่ได้มาโรงเรียน

รษิกาไม่สนใจความผิดหวังของตัวเอง เธอตอบกลับไปว่า “ขอโทษทีนะ พอดีฉันมีธุระนิดหน่อย ฉันจะไปถึงในอีกไม่ช้าค่ะ”

คมสันรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ผิดปกติของเธอและเป็นกังวลเล็กน้อย “เป็นอะไรไปเหรอครับ? คุณต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” รษิกาตอบ เสียงของเธอดูหดหู่มาก

คมสันมองออกว่าเธอไม่อยากพูดต่ออีกแล้ว เขาจึงเลิกจี้เรื่องนี้และวางสายไป

รษิกาเหลือบมองรอบๆ โรงเรียนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววของไอรดาเลย

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ละสายตา ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองและสตาร์ทรถเพื่อมุ่งหน้าไปที่สถาบันวิจัย

เธอลืมไปแล้วว่าเลอศิลป์มีชื่อเสียงในด้านความเด็ดขาดและความมุ่งมั่นมาโดยตลอด

ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่าจะตัดความสัมพันธ์กับเธอ ก็ไม่มีทางเลยที่เขาจะกลับคำพูดของเขาเอง