หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1120

อัญชสาโทรหาเลอศิลป์เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ไอรดาจะเลิกเรียน เธอขอไปรับเด็กหญิงจากที่โรงเรียนเอง

เลอศิลป์ไม่ได้คิดอะไรมากและตอบตกลงไปเพราะเขาคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรในเมื่อทั้งสองเข้ากันได้ดีเมื่อเช้าวันนั้น

นับตั้งแต่ที่ไอรดาถูกหลอกในห้องเรียนเมื่อครั้งก่อน เพื่อนร่วมชั้นของเธอก็เริ่มมองว่าเธอเป็นตัวประหลาด

วันนั้นทั้งวัน เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ในห้องเรียนก็มองเธอด้วยความรังเกียจ

เพราะเหตุนั้น ไอรดาก็ไม่อยากเล่นกับพวกเขาเหมือนกัน

วันเวลาอันแสนยากลำบากในโรงเรียนทำให้เธอคิดถึงอชิและเบนนี่มากขึ้นกว่าเดิม และเธอก็ยิ่งหดหู่หลังจากเลิกเรียน

เมื่อเด็กหญิงเดินตามหลังครูมาเจอกับคนที่รอเธออยู่ตรงประตู สีหน้าเธอก็เศร้าสลดไปทันที

“ไอวี่!”

อัญชสาไม่ทันสังเกตสีหน้าของเด็กหญิง เธอเดินเข้าไปหาไอรดาอย่างอบอุ่น

ภัคจีราทักทายอัญชสาและเริ่มเล่าถึงไอรดาตอนที่เธออยู่ในโรงเรียน “วันนี้ในห้องเรียนไอวี่เป็นเด็กดีมากค่ะ แค่เธออาจจะไม่คุ้นเคยกับเด็กคนอื่นมากนัก เลยไม่ค่อยกระตือรือร้นกับการเล่นเกมมากเท่าไร แต่ฉันแน่ใจว่าหลังจากนี้อีกสองสามวันก็น่าจะดีขึ้นค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาก็พยักหน้ารับทราบ “ขอบคุณมากนะคะ”

ภัคจีรารีบยิ้มให้ “เป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้วค่ะ ต้องมอบความดีความชอบให้พ่อแม่ของไอวี่มากกว่าที่ดูแลเธอมาเป็นอย่างดี”

หลังจากภัคจีราชื่นชมได้สักพัก อัญชสาก็นึกได้ว่าเธอยังทำภารกิจของตัวเองไม่เสร็จ นั่นคือการมารับไอรดากลับบ้าน

ตอนนั้นเอง เด็กหญิงตัวน้อยก็หิวมากจนไส้กิ่ว อารมณ์ของเธอจึงแย่ลงไปมาก

อัญชสาบอกลาภัคจีราอย่างรู้สึกผิดและพาไอรดาไปขึ้นรถ

“ครูภัคจีราบอกว่าเธอไม่ค่อยกระตือรือร้นในการเล่นเกม เป็นเพราะไม่ชอบเด็กคนอื่นในห้องหรือเปล่า?”

พฤติกรรมของไอรดาเมื่อเช้านี้ทำให้อัญชสาคิดไปเองว่าเธอจะสามารถพูดคุยกับเด็กหญิงได้อย่างเรียบง่าย

“ฉันรู้ว่าเธออยากเล่นกับเด็กสองคนนั้น แต่พวกเขาจะไม่มาอยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจะต้องพยายามหาเพื่อนใหม่ให้เร็วที่สุดนะ”

ทันทีที่อัญชสาพูดจบ ไอรดาก็โมโหมากและตะคอกออกมาว่า “หนูไม่อยากมีเพื่อนใหม่!”

อชิกับเบนนี่จะมาเยี่ยมฉัน! ฉันยังอยากเล่นกับพวกเขาต่อ! ฉันไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนใหม่!

มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้ไอรดาไม่เพิกเฉยต่อเธอ แต่แล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากที่อัญชสาเลือกใช้คำพูดผิดไป

ระหว่างทางกลับบ้าน อัญชสาพยายามอย่างมากที่จะกอบกู้สถานการณ์ แม้ว่าเธอจะพยายามอธิบายตัวเองมากมาย แต่เธอก็ล้มเหลว เพราะไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ จากเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง

ขณะที่รถแล่นช้าๆ เข้าไปจอดในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ อัญชสาก็รู้สึกได้ถึงความสำนึกผิดที่เพิ่มขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูกในตัวเธอ

เธอนึกถึงคำที่เลอศิลป์พูดเมื่อเช้าว่าความสัมพันธ์ของเธอกับไอรดาเริ่มดีขึ้น

ดังนั้น เธอจึงไม่อยากให้เขารู้เรื่องราวระหว่างเธอกับเด็กหญิงในตอนนี้เลย

น่าเสียดายที่ไอรดาไม่ได้มีความตั้งใจจะร่วมมือกับเธอ เด็กหญิงตรงเข้าบ้านไปทันทีพร้อมกับกระเป๋านักเรียน

เลอศิลป์เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานเช่นกัน นาทีที่เขาเห็นไอรดาเดินเข้าไปในบ้าน เขาก็สังเกตเห็นสีหน้าของเด็กหญิง

“เป็นอะไรไป?” เลอศิลป์ถามด้วยความเป็นห่วงขณะที่ขมวดคิ้วอยู่แน่น

แต่ไอรดาได้แต่เบะปากใส่และเหลือบมองเขาอยู่เงียบๆ เธอไม่พูดอะไรเลยสักคำและขึ้นไปข้างบนพร้อมกับกระเป๋าในมือ