หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1121

อัญชสาเดินตามไอรดามาติดๆ เธอพูดออกมาอย่างลังเล “เลอศิลป์…”

เธอรู้สึกผิดด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อเธอเห็นว่าเด็กหญิงโมโหใส่เลอศิลป์

ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็โล่งใจที่ไอรดาไม่ได้พูดอะไรกับเลอศิลป์เลย

เลอศิลป์พยักหน้าให้อัญชสาและบอกว่า “ขอโทษที่รบกวนให้คุณดูแลไอวี่นะ”

อัญชสาดีใจที่ได้ยินคำนั้น เธอพูดออกมาว่า “ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันดีใจที่ได้ทำ ไอวี่เป็นเด็กน่ารักมากๆ เลย”

ด้วยความที่เธอหงุดหงิดไอรดามาบนรถเมื่อก่อนหน้านี้ แต่อัญชสาก็ตัดสินใจเก็บซ่อนเรื่องนี้เอาไว้ราวกับเด็กสาวที่มีความลับในใจตัวเอง

“อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณอยู่กินข้าวกับเราดีไหม?” เลอศิลป์เสนอ

อัญชสาดีใจจนเนื้อเต้น “ได้สิคะ”

พวกเขาเดินตามกันเข้าไปในห้องอาหาร

คติยาจัดโต๊ะสำหรับสามคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

อัญชสาพูดว่า “เดี๋ยวฉันไปเรียกไอวี่ให้นะคะ”

แม้จะพูดเช่นนั้น แต่เธอก็ไม่มั่นใจเลยว่าจะปลอบโยนไอรดาให้ลงมาข้างล่างอย่างไรดี

อย่างไรแล้ว เด็กหญิงก็หงุดหงิดเพราะอัญชสา ไอรดาจึงอาจจะไม่ฟังคำแนะนำของเธอ

ถ้าเธอร้องไห้โวยวายใส่ฉันต่อหน้าเลอศิลป์ล่ะก็…

ขณะที่เธอกำลังทุกข์ใจ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร เธออาจจะโกรธผม เธอคงไม่ชอบโรงเรียนใหม่ ปล่อยให้เธอสงบลงเองก่อนดีกว่า”

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็หยิบช้อนส้อมขึ้นมาเริ่มทานข้าว

อัญชสาชะงักไป ความตึงเครียดในใจก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง แต่เธอยังไม่ลืมทำท่าราวกับเป็นแม่เลี้ยงที่แสนดี

“ไอวี่ยังเด็กมากนะคะ เธอไม่ควรต้องอดข้าว ถ้าเธอไม่อยากลงมา คติยา ช่วยจัดอาหารเอาขึ้นไปให้เธอหน่อยได้ไหม?”

ตอนนี้คติยาถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เธอประหลาดใจมากที่ได้เห็นความรอบคอบของอัญชสา

นี่คือสิ่งที่ฉันคิดไว้ใช่ไหม?

เธอเห็นว่าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และเธอก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาขณะที่รอคำตอบของเขา

ฉันบอกใบ้ชัดกว่านี้ไม่ได้แล้ว สงสัยจริงๆ ว่าเขาจะตอบฉันว่ายังไง…

เลอศิลป์ไม่ใช่คนโง่ และเขาก็รู้ทันทีว่าอัญชสาพูดวกวนก็เพื่อจะถามเรื่องการแต่งงานระหว่างพวกเขา

มันเป็นคำขอที่คลุมเครือให้เขาชี้แจงเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเธอด้วย

แต่ว่า…

แม้จะตัดสินใจไปแล้วว่าจะยังคงมีการหมั้นต่อไป แต่เขาก็ยังรู้สึกหงุดหงิดที่อัญชสาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

เขาใช้เวลาอยู่นานเพื่อระงับความรำคาญในใจ ก่อนจะตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำไปว่า “ถ้าคุณว่าง ก็ช่วยนัดผมไปกินข้าวกับพ่อแม่ของคุณหน่อย ผมไม่ได้เจอพวกเขามาสักพักแล้ว”

คำพูดดังกล่าวตอบรับความหวังของอัญชสาในทางหนึ่ง

เป็นไปตามที่คิดไว้ อัญชสาตอบตกลงอย่างยินดี “ได้สิคะ ฉันจะบอกพ่อกับแม่คืนนี้เลย!”