หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1148

บรรยากาศในห้องทำงานกลายเป็นตึงเครียด

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

จากนั้นผู้อำนวยการของโรงเรียนอนุบาลได้เข้ามาและกระแอมเบาๆ ต่อมาเขาก็ทักทายเลอศิลป์โดยพูดว่า “คุณเลอศิลป์ ทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าคุณจะมาที่นี่ล่ะ? ผมจะมาต้อนรับด้วยตัวเองเลย!”

วินาทีที่ผู้อำนวยการได้ยินข่าวว่าเลอศิลป์ปรากฏตัว เขาก็รีบวิ่งมายังที่ที่เลอศิลป์อยู่

ขณะนี้ลูกสาวของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ได้เข้าสมัครเรียนในโรงเรียนของพวกเขา ดังนั้น เขาจึงหาทางให้ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปมาลงทุนกับโรงเรียนไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

ด้วยเหตุนั้น โรงเรียนของพวกเขาจะได้มีหน้ามีตาสังคมเมืองหัสดินที่สูงขึ้น

ผู้อำนวยการจึงเข้ามาเพื่อเตรียมตัวประจบประแจงกับเลอศิลป์ ดังนั้น เลอศิลป์จึงไม่คาดคิดที่จะได้รับการต้อนรับจากการเผชิญหน้ากันในวินาทีที่ผู้อำนวยการก้าวเข้ามาในห้องทำงาน

ทันใดนั้นเอง เขารู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับลูกสาวของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

พอรู้เช่นนั้น ผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลก็หุบยิ้ม

“เกิดอะไรขึ้น? ครูภัคจีราทำอะไรผิดหรือเปล่า?”

ผู้อำนวยการรีบกลับมาตั้งสติและก่อนที่เลอศิลป์จะพูดอะไรออกมา ผู้อำนวยการก็หันไปและเริ่มต่อว่าภัคจีรา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ในห้องเรียนคุณมีเด็กเพียงเท่านี้เองแต่คุณก็ยังดูแลพวกเขาไม่ไ้ด้ดีเลยเหรอ?”

ใจของภัคจีราเต้นแรงและเธอก็บ่นพึมพำ “ท่านคะ ลูกของคุณวันชัยกำลังร้องไห้ ตระกูลของพวกเขาลงทุนกับโรงเรียนของพวกเราเยอะมาก แล้วจะฉันเพิกเฉยกับเด็กคนนี้ได้ยังไงคะ? ฉันแค่กำลังตรวจดูเด็กคนนี้ครู่หนึ่ง ฉันไม่คิดมาก่อนว่าเด็กๆ จะรุมรังแกเธอ”

ในตอนนี้ ตระกูลรังสิมันต์เป็นผู้ลงทุนรายใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลและผู้อำนวยการได้สั่งให้เธอจับตาดูแลลูกชายของตระกูลรังสิมันต์อย่างใกล้ชิด

ดังนั้น สีหน้านิ่งเฉยก็ปรากฎบนหน้าของผู้อำนวยการ

จากนั้น เขาก็ตระหนักได้ว่าแม้แต่วันชัย รังสิมันต์เองก็ยังต้องโค้งคำนับให้กับเลอศิลป์ถ้าเขาอยู่ตรงนี้

ผู้อำนวยการจึงลังเล

เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ของรษิกากับไอรดา แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวตัวน้อยไว้ใจรษิกา แม้แต่เลอศิลป์อยู่ตรงนี้ เด็กหญิงยังคงอยู่ในอ้อมแขนของรษิกาอยู่เลย

ดังนั้น ผู้อำนวยการจึงสันนิษฐานว่ารษิกาสนิทกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ด้วยเหตุนั้น ผู้อำนวยการจึงรีบพูดขึ้นมาว่า “พวกเขาจะไม่มาสร้างปัญหาให้กับคุณแน่นอน ผมจะแจ้งพ่อแม่พวกเขาทันทีและให้พวกเขามาขอโทษคุณเลอศิลป์และคุณหนูไอรดาด้วยตัวพวกเขาเอง!”

รษิกาเครียดมากเมื่อเธอรู้ว่าผู้อำนวยการเข้าใจคำพูดของเธอผิด เธอหันไปหาเลอศิลป์อย่างไม่รู้ตัวโดยหวังว่าเขาจะพูดบางอย่างเพื่อชี้แจงสถานการณ์

ถ้าพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นเข้ามา จากเรื่องเล็กจะเป็นเรื่องใหญ่

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ยังคงมองผู้อำนวยการโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา เขาไม่มีเจตนาที่จะปฏิเสธคำแนะนำของผู้อำนวยการเลย