หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1150

“กลับไปสอนลูกของคุณให้ทำตัวดีๆ ด้วย”

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุด เลอศิลป์ก็พูดว่า “ผมเชื่อว่าเด็กๆ ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับความเคียดแค้น หากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจะถือว่าทุกคนมีความบาดหมางกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเลอศิลป์จะฟังดูเข้าใจง่าย แต่คำพูดของเขาก็แฝงไปด้วยการข่มขู่

ทุกคนตอบตกลงกับเลอศิลป์อย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ขณะที่เลอศิลป์อยู่เงียบๆ ไม่มีใครสักคนกล้าที่จะเดินออกไป

จู่ๆ รษิกาก็พูดขึ้นมาว่า “ไอวี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าไม่มีอะไรอีก ฉันจะกลับล่ะ”

หลังจากรษิกาพูดเสร็จ เธอก็ต้องการจะคืนไอรดาให้กับเลอศิลป์และเตรียมตัวที่จะออกไป

อย่างไรก็ตาม ไอรดาจับรษิกาไว้แน่นและจะไม่ปล่อยให้เธอไป

ไอรดาไม่ได้เจอรษิกามาระยะหนึ่งแล้ว มันจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมให้รษิกาออกไป

นอกจากนี้ ไอรดาได้ใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพื่อที่จะให้พ่อของเธอและรษิกาได้มาเจอกัน เธอจะไม่ปล่อยให้รษิกาออกไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

“ไอวี่…”

รษิการู้สึกลำบากใจที่ไอรดาจับเธอไว้แน่นขณะที่พ่อแม่คนอื่นๆ จ้องมองเธออย่างสงสัย

ไอรดาไม่ยอมปล่อยรษิกาไป เธอจึงพูดด้วยความดื้อรั้นว่า “ไม่! หนูไม่ต้องการพ่อ!”

พอทุกคนได้ยินคำพูดของไอรดา ทุกคนก็ต่างมองหน้ากัน

“อะแฮ่ม…” มีบางคนรับรู้ถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจและหาข้ออ้างในการออกจากตรงนั้น “คุณเลอศิลป์ ฉันจะอบรมสั่งสอนลูกของฉันอย่างเหมาะสมเมื่อฉันถึงบ้านแล้ว ฉันยังมีประชุมที่ต้องเข้า ฉันขอกลับไปทำงานก่อนนะคะ”

เลอศิลป์โต้ตอบเพียงเสียงอืมอย่างเฉยเมย

เมื่อเห็นเช่นนี้ กลุ่มฝูงชนที่เหลือก็ทำตามและออกจากห้องทำงาน

ทุกๆ คนต่างก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อพวกเขาออกไปจากห้องทำงานแล้ว

พวกเขาไม่รู้ว่ารษิกาเกี่ยวข้องกับตระกูลตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อย่างไร แต่เมื่อประเมินสถานการณ์ก่อนหน้านี้แล้ว ไอรดาทำให้เลอศิลป์ดูไม่ดี

เธอเป็นคนที่บอกว่าจะไม่ยุ่งกับไอวี่อีกต่อไป แต่เธอเป็นคนที่มาโผล่ที่โรงเรียนของไอวี่

เธอเป็นคนที่กลับคำพูดของตัวเอง แต่ตอนนี้เธอกำลังทำเหมือนว่าฉันบังคับให้เธอทำแบบนั้น

ไอรดาทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเลอศิลป์ เธอดึงแขนของรษิกาอย่างน่าสงสารและให้รษิกาจับแขนที่เจ็บของเธอ “เจ็บ!”

หัวใจของรษิกาเจ็บปวดเมื่อเธอมองที่รอยแดงบนมือของไอรดา แต่เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะเผชิญหน้ากับเลอศิลป์อย่างไรหากเธออยู่ต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน รษิากก็เป่าลมลงบนมือข้างที่เจ็บของไอรดา “เอาล่ะ ฉันเป่าความเจ็บปวดออกไปแล้ว มันจะไม่เจ็บอีกแล้วล่ะ”

รษิกาเห็นว่าไอรดายังคงไม่ยอมปล่อยเธอไป รษิกาจึงปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลมากขึ้น “ไอวี่ ฉันต้องกลับไปทำงานจริงๆ นะ หนูต้องเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนและฉันจะมาหาในอีกสองวัน โอเคไหม?”

หลังจากพูดกับไอรดาแล้ว รษิกาก็เหลือบไปมองเลอศิลป์อย่างขัดเขิน

ในตอนนี้ เธอปรากฏตัวโดยไม่ได้บอกเขา รษิกากังวลว่าเลอศิลป์จะไม่ให้เธอมาหาอีกครั้งอย่างจริงจัง

โชคดีที่เลอศิลป์ดูเหมือนจะเข้าใจจุดประสงค์แฝงของคำพูดของเธอและอยู่เงียบๆ

ไอรดาดูสงสัย “คุณจะไม่กลับมาถ้าคุณออกไป!”

รษิกาลูบหัวของไอรดาและพูดว่า “ฉันจะกลับมาหานะ ครั้งนี้ฉันมาที่นี่เองไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นห่วงหนูนะ ฉันเลยจะมาหาหนูในอีกสองวัน”