หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1151

ไอรดาจ้องมองรษิกานานมากก่อนที่จะยอมปล่อยเธอไปในที่สุด แม้ว่าจะไม่เต็มใจก็ตาม

“คุณรษิกา คุณต้องเกี่ยวก้อยสัญญากับหนูว่าคุณจะมาหาหนูในอีกสองวันนะคะ!”

รษิกายิ้มพร้อมยื่นมือเกี่ยวก้อยสัญญากับไอรดา

สีหน้าของเลอศิลป์หม่นลงเมื่อเขาเห็นว่ารษิกาและไอรดามีปฏิกิริยาต่อกันอย่างไร

หลังจากรษิกาปลอบไอรดาเสร็จแล้ว เธอก็ลุกออกไปอีกครั้ง “ฉันควรจะไปตอนนี้เลย”

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงหนีไปออกจากห้องทำงานโดยที่เลอศิลป์ไม่ทันได้พูดอะไร

เธอไม่เพียงกังวลว่าเลอศิลป์จะถามถึงเหตุผลที่เธอมาโรงเรียน แต่เธอยังกลัวว่าจะได้ยินคำพูดเหน็บแนมของเขาด้วย

เลอศิลป์มองรษิกาที่กำลังออกไปจากห้องทำงาน เขาขมวดคิ้ว

“พ่อโกรธคุณรษิกาอีกแล้วเหรอคะ?” ไอรดาถามอย่างกังวลขณะที่เธอสังเกตเห็นสีหน้าของพ่อเธอเปลี่ยนไป

เสียงของไอรดาปลุกให้เลอศิลป์กลับสู่โลกความจริง เขาโน้มตัวไปลูบหัวเธอ “พ่อไม่ได้โกรธคุณรษิกา แต่พ่อมีเรื่องที่ต้องจัดการและต้องไปตอนนี้ อยู่ที่โรงเรียน ลูกต้องเป็นเด็กดีนะ โอเคไหม?”

ไอรดาจับแขนเสื้อของเขาไว้ “พ่อคะ เย็นนี้พ่อจะมารับหนูไหม?”

เลอศิลป์เงียบไปสักพัก เมื่อตระหนักว่าไอรดาน่าจะยังตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อยู่ เขาจึงพยักหน้า “พ่อจะมารับลูกจ้ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเลอศิลป์ ในที่สุดไอรดาก็ปล่อยมือจากพ่อของเธอและเดินตามเขาออกจากที่ทำงาน

เลอศิลป์ส่งไอรดาให้กับภัคจีรา ก่อนจากไป

หลังออกจากโรงเรียนอนุบาล รษิกาก็ชะลอความเร็วลงพร้อมกับจิตใจที่สับสนวุ่นวาย

เธอรู้ดีว่าเลอศิลป์จะแต่งงานกับอัญชสาไม่ช้าก็เร็ว

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าเขาจะปล่อยให้อัญชสาดูแลไอรดาในช่วงนี้

จากสิ่งที่ภัคจีราพูด ดูเหมือนว่าอัญชสามีความสัมพันธ์ที่ดีกับไอวี่

นั่นหมายความว่าความคิดของอัญชสาที่มีต่อไอวี่ ก็เปลี่ยนไปเหมือนกันใช่ไหม?

บางทีอัญชสาอาจเป็นแม่ที่ดีในอนาคตก็ได้...

เขามาที่นี่เพื่อเตือนฉันเหรอ?

เมื่อรษิกาพูดจบ เลอศิลป์ก็บีบข้อมือของเธอแน่นขึ้น

รษิกาหน้าบึ้งด้วยความเจ็บปวด

“คุณรษิกา คุณอ้างเด็กสองคนนี้อีกแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์ยังคงถามรษิกาต่อไปว่า “ถ้าเด็กสองคนกังวลเรื่องไอวี่ แล้วทำไมพวกเขาไม่มาที่นี่เองล่ะ? อย่าใช้ข้ออ้างเพียงเพราะพวกเขาเป็นเด็ก พวกเขาเคยมาที่บ้านของผมแล้วหลายครั้งด้วยซ้ำก่อนหน้านี้”

รษิกาตกตะลึงเมื่อเลอศิลป์ตอบกลับ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เสริมทันทีว่า “ฉันเองก็กังวลมากเหมือนกัน”

เลอศิลป์ถามด้วยสีหน้าบูดบึ้งบนใบหน้าของเขา “แค่นั้นจริงๆ เหรอ?”

หัวใจของรษิกาเต้นรัวเมื่อเธอได้ยินเสียงของเลอศิลป์ เธอเริ่มกลัวในสิ่งที่เขาจะพูดต่อไป

“ถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับไอวี่มากขนาดนั้น คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะทำแค่แวะมาดูเธอ?”

เลอศิลป์จ้องไปที่รษิกาอย่างอารมณ์เสีย