หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1182

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันว่าจะออกไปตามหารษิกาดีหรือไม่ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

“แม่กลับมาแล้วหรือเปล่า?”

เบนนี่กระโดดลงจากโซฟาอย่างตื่นเต้น

อชิก็ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน

เด็กชายทั้งสองวิ่งเหยาะๆ ไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดวิดีโออินเตอร์คอมดู

เมื่อพวกเขาเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าของพวกเขาก็สลดลงทันที

“อชิ เบนนี่ นี่ผมเอง เปิดประตูเร็วเข้า”

ด้วยความรู้สึกผิดที่หลอกหลอนครรชิต น้ำเสียงของเขาจึงฟังดูอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

เด็กๆ เปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ “มีอะไรเหรอ? คุณครรชิต แม่ให้คุณมาที่นี่เหรอ?”

สายตาของครรชิตขัดแย้งกับคำตอบ "ใช่ๆ ผมจะพาคุณทั้งสองไปหาเธอตอนนี้”

ทันทีที่เบนนี่ได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น

ในทางกลับกัน หัวใจของอชิกลับดิ่งลงสู่ความกังวล

ตอนนี้ดึกมากแล้ว ถ้าแม่อยากเจอเราก็มาเองได้นี่ แต่แม่ให้คุณครรชิตมารับเรา มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับแม่

“มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของเราหรือเปล่า? คุณครรชิต” เขาจ้องครรชิตอย่างจริงจังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อมองเห็นความรู้เท่าทันในดวงตาของอชิ ครรชิตก็เปิดปาก แต่เขาไม่รู้ว่าจะบอกความจริงกับเด็กชายอย่างไร

เวลาผ่านไปนานก่อนที่เขาจะพึมพำ “คุณจะรู้เมื่อเราไปถึงนะครับ”

ตอนนั้นเองที่เบนนี่เพิ่งรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ สีหน้าเขาจึงค่อยๆ แข็งค้างไป

หลังจากเตรียมตัวรับข่าวร้ายมาเป็นเวลานาน อชิก็จับมือน้องชายของเขาแล้วหันหน้าไปทางครรชิต “พาเราไปได้เลย”

ครรชิตหันหลังกลับและพยักหน้า เขาไม่กล้าสบตาเด็กๆ เลย เขาทำได้แค่เดินไปที่รถ

เมื่อพวกเขาไปถึงประตูรถแล้ว เขาก็ก้มลงแล้วอุ้มอชิและเบนนี่ขึ้นรถไปทีละคน

ตลอดการเดินทาง ทั้งสามคนอยู่ในอารมณ์สงบลง

เสียงของเขาสงบและดูเหมือนผู้ใหญ่ขณะที่เขาพูด เขายังจับมือน้องชายของเขาไว้เพื่อปลอบใจด้วย

ความรู้สึกของเด็กชายบีบหัวใจของเลอศิลป์อย่างขมขื่น

อชิและเบนนี่รอสักพักหนึ่ง แต่เลอศิลป์ยังคงนิ่งเงียบ

ดังนั้นพวกเขาจึงหันไปมองชายสองสามคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวด้านหลังเลอศิลป์

ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นไม่สามารถทนต่อสายตาคาดคั้นของพวกเขาได้

ขณะที่พวกเขากำลังจะอธิบาย เสียงของเลอศิลป์ก็ทำลายความเงียบ

“เกิดอุบัติเหตุตอนที่แม่ของพวกเธอกำลังทำการทดลอง และเธอก็หมดสติไป แต่ไม่ต้องกังวล เพราะชีวิตของแม่พวกเธอไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว แต่เธอยังไม่ฟื้นเลย”

เลอศิลป์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ฟังดูอ่อนโยนและผ่อนคลาย

เมื่ออชิและเบนนี่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ไม่แปลกใจเลยที่เรารู้สึกไม่สบายใจตลอดทั้งวัน มีบางอย่างเกิดขึ้นกับแม่จริงๆ!