หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1187

หัวใจของครรชิตปวดร้าวเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็จ้องมองเขาด้วยความคาดหวังผ่านกระจกมองหลัง

ครรชิตกลืนน้ำลายและฝืนยิ้ม "คุณรษิกาอยู่กับคุณเลอศิลป์ครับ แล้วคุณหนูจะพบเธอในภายหลัง”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขึ้นมาทันที

ครรชิตรู้สึกได้ว่าไอรดามีความสุขเพียงใดโดยไม่ต้องหันกลับมามอง แต่ใจของเขาจมดิ่งลงเมื่อนึกถึงสิ่งที่ไอรดากำลังจะได้เห็นในภายหลัง

ไม่นานรถก็มาจอดหน้าโรงพยาบาล

ไอรดาเงียบไปนานแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอสังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ใด

ครรชิตก็ตัวแข็งทื่อเช่นกันขณะที่เขาพูดว่า “เรามาถึงแล้ว คุณหนูไอรดา มาเร็ว ผมจะพาคุณหนูเข้าไป”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงยื่นมือออกไปช่วยเธอ

ทันใดนั้น ไอรดาก็กระโดดลงจากเบาะหลังและรีบเข้าโรงพยาบาล

เมื่อเห็นเช่นนั้น ครรชิตก็ปิดประตูแล้วรีบตามเธอไป

หลังจากพาเธอเข้าไปในลิฟต์ เขาก็พบว่าดวงตาของเธอแดงก่ำไปหมดแล้ว ด้วยความรู้สึกเสียใจแทนเธอ ครรชิตจึงเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะเขาทนไม่ได้ที่จะมองหน้าเธออีกครั้ง

โชคดีที่ลิฟต์ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงชั้นบนสุด

ทันทีที่ลิฟต์เปิด ไอรดาก็รีบวิ่งออกไปและพุ่งตัวไปหาเลอศิลป์ซึ่งกำลังรออยู่ข้างนอก

ไอรดาเป็นกังวลตลอดการเดินทาง ตอนที่เธอพูด เธอก็สะอื้นแล้ว "พ่อ! คุณรษิกาอยู่ไหน? หนูอยากเจอเธอ!”

เลอศิลป์จ้องมองครรชิตที่ดูสิ้นหวังอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เลอศิลป์ก็ละสายตาและลูบหัวของไอรดา “เธอหลับอยู่ ทำไมไม่ไปปลุกเธอล่ะ?”

จากนั้นเลอศิลป์ก็อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องพักฟื้น ระหว่างทางเขาพูดว่า “พอเข้าไปแล้ว ลองคุยกับคุณรษิกาให้มากขึ้นได้ไหม?”

ถึงกระนั้น รษิกาก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสติได้

อชิอดไม่ได้ที่จะสงสัยในความจริงของคำพูดของผู้ใหญ่

เลอศิลป์เหลือบมองผู้หญิงที่ไม่ตอบสนองบนเตียง จากนั้นก็มองเด็กชายที่ใจสลาย เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

อย่างไรเสีย เขาก็เริ่มพูดคุยกับรษิกาก่อนที่เด็กๆ จะมาถึงด้วยซ้ำ

ความสงสัยของเขาเกี่ยวกับวิธีการนี้มีมากกว่าพวกเด็กๆ เสียอีก

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ยืนยันข้อสงสัยของพวกเขาได้

ท้ายที่สุดแล้ว นั่นคือความหวังเดียวของเด็กๆ

เขาไม่รู้ว่าเด็กๆ จะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้าพวกเขาตระหนักว่าเขาก็สงสัยอยู่เช่นกันว่าวิธีการดังกล่าวอาจจะไม่ได้ผล