หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1188

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดจากด้านนอก

เลอศิลป์ซึ่งกำลังเดือดดาลด้วยความโกรธที่ไม่อาจระบายออกมาได้ หันกลับมาด้วยความอยากจะดุผู้บุกรุก แต่ก็ได้เห็นสีหน้ากังวลของผู้เชี่ยวชาญ

"เร็วเข้า! คลื่นสมองของคุณรษิกาแสดงสัญญาณของการตื่นแล้ว!”

ฝูงชนในห้องตกตะลึง

อชิเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เขาดึงมือของรษิกาแล้วตะโกนว่า “แม่! แม่ตื่นสิ!”

เบนนี่ก็ทำตามเช่นกัน

ในขณะเดียวกัน ไอรดาก็ยืนตัวแข็งอยู่ข้างๆ เลอศิลป์อยู่พักหนึ่งก่อนจะเช็ดน้ำตาของเธออย่างรวดเร็วและกอดแขนของรษิกา "คุณรษิกา...”

ไอรดาเรียกหาอีกครั้ง แต่เหมือนว่าได้รับอิทธิพลจากพวกเด็กชาย เพราะคำพูดของเธอเปลี่ยนไป “แม่... ตื่นเถอะ ได้โปรด...”

ในเวลาไม่นาน เสียงร้องของเด็กทั้งสามก็ดังก้องไปทั่วห้องพักฟื้น

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินไอรดาเรียกรษิกาแตกต่างออกไป ดวงตาของเขาก็วูบไหว แต่เขาไม่พูดอะไรเลย เขายืนข้างพวกเด็กๆ และมองดูผู้หญิงบนเตียง

บางทีเธออาจจะฟื้นจริงๆ เพราะผู้เชี่ยวชาญบอกว่าเธอจะฟื้นเร็วๆ นี้

ในความเป็นจริงรษิกาหมดสติไปเพียงครึ่งวันเท่านั้น แต่สำหรับเขา มันให้ความรู้สึกราวกับว่าเธอหมดสติไปครึ่งชีวิตของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าเธอมีความสำคัญกับเขาเพียงใด

“รษิกา ฟื้นเถอะ ได้โปรด” เขาพึมพำเบาๆ

ในวินาทีถัดมา ผู้เชี่ยวชาญก็ร้องออกมาว่า “มันกำลังเคลื่อนไหว! ดวงตาของคุณรษิกากำลังเคลื่อนไหว!”

เด็กๆ ร้องไห้ออกมาอย่างกังวลใจมากขึ้น

“แม่… แม่...”

ในขณะเดียวกันรษิการู้สึกราวกับว่าเธออยู่ในความฝันที่เธอไม่สามารถออกมาได้

ในตอนแรกทุกอย่างในความฝันของเธอมืดมน เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

ไม่ว่าเธอจะพยายามตื่นขึ้นมามากแค่ไหน เธอก็ทำไม่ได้

พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยฉัน! ฉันต้องตื่น!

แม่ขอโทษ อชิและเบนนี่ แม่อยากจะตื่นขึ้นมาและอยู่กับลูกจริงๆ แต่... แม่ทำไม่ได้

ทันใดนั้น เสียงหวานและอ่อนโยนก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ ทันทีหลังจากนั้น สภาพแวดล้อมของเธอก็สว่างขึ้นเล็กน้อย

หัวใจของรษิกาเต้นแรง และเธอก็มองไปรอบๆ

เสียงนั้นฟังดูเหมือนเด็กที่เธอคิดว่าตายแล้ว เด็กที่เธอคิดถึงตลอดเวลา

“แม่เลิกนอนหลับได้แล้ว!”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในชุดกระโปรงน่ารักปรากฏตัวในนิมิตของเธอ ใบหน้าของเธอพร่ามัว แต่รษิกาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้

เด็กหญิงจับมือของรษิกาและพาเธอไปในความมืด

รษิกาต้องตะลึงเมื่อเห็นร่างของเด็กหญิง แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขวางร่างนั้น

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงตรงหน้าประตูเรืองแสง

เด็กผู้หญิงดันที่เอวของรษิกาและทำท่าให้รษิกาออกไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม รษิกาไม่สามารถขยับตัวได้ ในที่สุดเธอก็ได้พบเด็กคนนั้นแล้ว เธอจึงไม่มีใจที่จะทิ้งเด็กหญิงไว้ตามลำพัง