หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1191

รษิกาเม้มปากก่อนจะยิ้ม “บังเอิญลูกๆ ของเราเรียนห้องเดียวกัน เราก็เลยรู้จักกันน่ะค่ะ”

ในอีกด้านหนึ่ง รษิกาเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายความสัมพันธ์ของเธอกับเลอศิลป์ให้คนอื่นฟังอย่างไรดี

ผู้เชี่ยวชาญเริ่มตรวจร่างกายรษิกา

“ผมอดคิดไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับคุณเลอศิลป์มันไม่ได้เรียบง่ายแบบนั้น”

ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งพยายามพูดคุยกับรษิกา

รษิกาอึ้งไปเมื่อได้ยินผู้เชี่ยวชาญพูดเช่นนั้น เธอไม่รู้เลยว่าเขาไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน

เขาพูดต่อไปว่า “คุณเลอศิลป์เป็นคนติดต่อเราอย่างเร่งด่วนให้มาที่นี่ในวันนี้ เราต่างก็คิดว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับคู่หมั้นของเขาหรือเปล่า และหลังจากมาถึงโรงพยาบาล ก็กลับกลายเป็นว่า คุณคือคนที่รถพยาบาลนำตัวมาส่ง”

เมื่อรษิกาคิดถึงสีหน้าของเลอศิลป์ขึ้นมา คลื่นอารมณ์ก็ถาโถมเข้าสู่ใจเธอ

“คุณเลอศิลป์อยู่กับคุณตั้งนานตอนที่คุณหมดสติไป เขาไม่เต็มใจจะให้เด็กๆ เข้ามาเพราะเขากลัวว่าคุณจะเป็นห่วง” ผู้เชี่ยวชาญพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

รษิกาหลุบตาลง เธอไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของเธอ

เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

เลอศิลป์ออกอาการต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้มากเกินไป ด้วยความสัมพันธ์ที่พวกเขามีต่อกัน มันไม่จำเป็นต้องทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้

จากความเข้าใจของเธอ เธอยังรู้สึกว่าเลอศิลป์ไม่ควรดูแลเธอดีมากขนาดนั้น เธอไม่ควรจะได้อยู่ในตำแหน่งที่สำคัญในหัวใจของเขา

“ดีแล้วที่คุณฟื้น ไม่งั้น ผมก็คงต้องกังวลกับอนาคตในวงการการแพทย์ของผม”

น้ำเสียงของผู้เชี่ยวชาญเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเปกันไป

จิตใจของรษิกายุ่งเหยิง เธอขมวดคิ้วและขัดจังหวะเขาก่อนที่เขาจะพูดต่อ “ขอโทษนะคะ ฉันเหนื่อยและอยากอยู่เงียบๆ ก่อน”

พอได้ยินเช่นนั้น ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นก็รู้ว่าเขาล้ำเส้น จึงเงียบเอาไว้ทันที

แม้ว่ารษิกาจะได้รับความสงบอย่างที่เธอต้องการแล้ว แต่ใจเธอก็ไม่อาจสงบลงได้เลย

คำที่ผู้เชี่ยวชาญพูดยังคงดังก้องอยู่ในใจเธอ

เลอศิลป์อยู่เคียงข้างฉันตลอด

ระหว่างที่เธอหมดสติไป เธอรู้สึกเหมือนว่ามีคนพูดคุยอยู่กับเธอ หรือนั่นจะเป็นเลอศิลป์?

รษิกาอดไม่ได้ที่จะสงสัย ฉันอยากรู้ว่าเขาพูดอะไร

“คุณเลอศิลป์ แม่เป็นไงบ้างครับ?” เบนนี่ถามขณะดึงชายเสื้อของเลอศิลป์

หลังจากได้ยินคำนั้น อชิกับไอรดาก็เคลื่อนตัวออกจากช่องประตู พวกเขาเงยหน้ามามองเลอศิลป์อย่างอ้อนวอน

เลอศิลป์ตั้งสติได้เมื่อเขาได้ยินเสียงของเบนนี่ เขาลูบหัวเด็กชายเป็นการปลอบใจ “หมอกำลังตรวจดูอยู่ว่าแม่เธอมีอะไรผิดปกติไหม เธอดูโอเคดีนะ”

แม้ว่าเด็กๆ จะหยุดร้องไห้ได้แล้ว แต่ขอบตาของพวกเขาก็ยังแดงอยู่

พอได้ยินคำพูดเขา เด็กๆ ก็เม้มปากก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา

จู่ๆ เลอศิลป์ก็นึกอะไรบางอย่างออก เขาก้มลงไปมองลูกสาว

ก่อนหน้านี้ ไอรดาพูดตามอชิกับเบนนี่โดยเรียกรษิกาว่าแม่ เลอศิลป์เองก็ตกใจอยู่ลึกๆ

ในตอนนั้น เขาเป็นห่วงอาการของรษิกามากเกินกว่าจะคิดเรื่องนี้

ตอนนี้รษิกาฟื้นแล้ว ความสงสัยของเลอศิลป์ก็พุ่งขึ้นมา ตอนนั้นไอวี่รู้สึกยังไงนะ?