หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1190

การมองใบหน้าของเลอศิลป์ทำให้รษิกามึนงงเล็กน้อย

ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้? เขาเป็นห่วงฉันเหรอ? แต่เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ เหตุผลที่ทำให้เขากังวลมากคืออะไร?

เลอศิลป์ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก รู้สึกราวกับว่าได้ยกภูเขาออกจากอก

เมื่อมองดูผู้หญิงที่ตกตะลึงบนเตียง เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างหุนหันพลันแล่น สายตาของเขารุนแรงมากราวกับว่าเขากำลังจะเจาะเข้าไปในใบหน้าเธอ

เมื่อสบตาของเขา รษิกาก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังคืบคลานเข้ามาในหัวใจ ดังนั้นเธอจึงเบือนหน้าหนีและต้องการหลีกเลี่ยง

“คุณรู้สึกยังไงบ้าง? ไม่สบายตัวบ้างไหม?” เลอศิลป์ถามก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ

หัวใจของรษิกาสั่นไหวเมื่อเธอได้ยินเสียงแหบห้าวของเขา ในท้ายที่สุดเธอก็หลุบตาลงเพื่อปกปิดอารมณ์ของเธอ "ฉันไม่รู้ แค่รู้สึกเหมือนฉันหลับไปนานแล้ว”

จู่ๆ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากของเธอ

รษิกาตัวแข็ง และจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ก็วางมือบนหน้าผากของเธอเป็นเวลานาน

เขาไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับเขา เขารู้ชัดเจนว่ารษิกาโดนสารพิษ แต่เขาเลือกที่จะแสดงความห่วงใยเธอโดยใช้ข้ออ้างที่ไม่ดีเช่นนี้

เป็นอีกครั้งที่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงความกังวลของเขาอย่างไร

แม้แต่เด็กๆ ก็ยังตกตะลึง

เบนนี่ถามอย่างไร้เดียงสาว่า “แม่ครับ มีไข้หรือเปล่า?”

เสียงของเขาทำให้ผู้ใหญ่กลับมาสู่ความเป็นจริง

เมื่อถึงตอนนั้นรษิกาหันหน้าหนีไปเพื่อหลบมือของเลอศิลป์และส่งรอยยิ้มปลอบโยนให้กับเด็กๆ

ขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธ เธอก็นึกถึงการกระทำของเลอศิลป์ก่อนหน้านี้ หากเธอปฏิเสธ การอธิบายท่าทีของเลอศิลป์ก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก

ถึงกระนั้น ไอรดาก็ยังลังเลที่จะจากไป

“เด็กๆ ได้โปรดออกไปเถอะ โอเคไหม? คุณรษิกาเพิ่งฟื้น ดังนั้นเธอจึงไม่ควรแสดงอารมณ์มากเกินไป มิฉะนั้นจะส่งผลต่ออาการของเธอ แน่นอนว่าพวกหนูคงไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธออีกใช่ไหม?” ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งเกลี้ยกล่อมเด็กๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กๆ ก็มองรษิกาอย่างลังเล

อชิเดินไปหาไอรดาแล้วจับมือเธอไว้แน่น "ไปกันเถอะ เราจะรอข้างนอกตอนที่หมอตรวจแม่”

เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของไอรดา เขาก็ปลอบใจอย่างอดทนว่า “อย่ากลัวไปเลย แม่ตื่นแล้ว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่อีก”

จากนั้นไอรดาก็พยักหน้าช้าๆ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเด็กๆ โดยมองกลับไปทุกฝีก้าวที่เธอเดิน

ในขณะเดียวกันเลอศิลป์ก็คุยกับผู้เชี่ยวชาญสองสามคำก่อนจะหันหลังเดินออกไป

"คุณรษิกา เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณคุ้นเคยกับคุณเลอศิลป์ขนาดนี้” ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งที่เคยพบรษิกามาก่อนออกความเห็น