หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1194

อชิและเบนนี่พูดเรื่องดีๆ ของเลอศิลป์อย่างรวดเร็ว

“แม่ครับ คุณเลอศิลป์เป็นห่วงแม่แล้วเขาก็ดูแลพวกเราเป็นอย่างดีด้วย”

รษิการู้สึกถึงความสิ้นหวังท่วมท้นหัวใจของเธอ เมื่อตระหนักว่าเด็กๆ เลือกเข้าข้างเขา

เธออดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นรูปลักษณ์ที่โทรมไปของเลอศิลป์ ซึ่งชัดเจนสำหรับเธอว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอสามารถยอมรับเขาได้โดยไม่มีข้อจำกัดใดๆ

ขณะที่รษิกาพยายามคิดหาวิธีตอบสนองต่อเด็กๆ เลอศิลป์ก็แทรกเข้ามาว่า “นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ดังนั้นอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้ แม่ของเธอเพิ่งฟื้น พวกเธอควรคุยกับแม่ก่อน”

รษิการู้สึกโล่งใจลึกๆ และรู้สึกขอบคุณที่เลอศิลป์เข้ามาแทรกแซงสถานการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา และได้แต่ยิ้มให้กับเด็กๆ

เด็กๆ หยุดกดดันรษิกาเพื่อขอคำตอบ พวกเขามาอยู่ล้อมรอบตัวเธอ และเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์น่าขบขันที่โรงเรียนของพวกเขา

อชิและเบนนี่คุยกันสักพักก็สังเกตเห็นว่าไอรดายังคงเงียบอยู่

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น พวกเขาจึงถามว่า “ไอวี่ เธอมีความสุขกับโรงเรียนใหม่ไหม?”

พวกเขาครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นมาโดยตลอด แต่พวกเขาก็ไม่เคยมีโอกาสได้พบกับไอรดาเลย

เมื่อพวกเขาได้พบกันในที่สุด ก็เป็นตอนที่รษิกาล้มป่วย และพวกเขาก็มีโอกาสได้ถามคำถามที่รอคอยมานานกับเธอ

รษิกาใจหายเมื่อได้ยินคำถามของพวกเขา

คราวที่แล้วฉันไปเยี่ยมไอวี่ เธอถูกเด็กคนอื่นๆ รังแก ฉันสงสัยว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง

เลอศิลป์ได้สั่งสอนพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นไปแล้ว แต่รษิกาก็กังวลว่าเด็กๆ จะรู้สึกไม่พอใจและเพิกเฉยต่อคำเตือนของพ่อแม่

เธอหันไปมองไอรดาด้วยสายตาเป็นกังวล

ไอรดากะพริบตาสองครั้งก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์

ฉันยังอยากกลับไปอยู่ที่โรงเรียนเก่ากับอชิและเบนนี่

เลอศิลป์ก็น่าจะรู้ว่าทำไมฉันไม่ไปเยี่ยมเธอ เพราะเขาเองก็เห็นอัญชสากับฉันทะเลาะกันในวันนั้น

อชิและเบนนี่มองดูกันขณะนึกถึงอัญชสาที่ปรากฏตัวในคืนนั้น

เมื่อเห็นว่ารษิกามีท่าทีสำนึกผิด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายว่า “แม่ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น นางปีศาจคนนั้น…”

“เบนนี่!” รษิกาดุเพื่อตัดบทเขา

เบนนี่เงียบไป เขาดูเศร้าโศก

เขาอยากจะฟ้องเลอศิลป์ แต่ถ้ารษิกาไม่ยอมให้เขาพูด เขาก็ต้องเคารพความต้องการของแม่

แม่ไม่สบาย ฉันจะทำให้แม่โกรธไม่ได้ ฉันควรฟังแม่และเป็นเด็กดีที่เชื่อฟัง

รษิกาห้ามเบนนี่ได้ทันเวลา แต่เลอศิลป์ก็ตระหนักได้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ "เกิดอะไรขึ้น?" เขาถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

เบนนี่มองพื้นและเอามือไพล่หลังอย่างเชื่องช้าขณะที่ส่ายหัวอย่างแรง