หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1195

ขณะที่เบนนี่ไม่ได้พูดอะไร เลอศิลป์ก็หันไปมองรษิกา

รษิกาเม้มปากก่อนจะยิ้มแย้ม "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่สัญญากับคุณอัญชสาว่าจะรักษาระยะห่างกับคุณ แต่หลังจากเฉียดตายมาแล้ว ฉันก็เลยได้ไตร่ตรองการตัดสินใจของฉันและพบว่าฉันมีข้อจำกัดมากเกินไปก่อนหน้านี้ ถ้าฉันกังวลเรื่องไอวี่ ฉันก็ควรถามเกี่ยวกับไอวี่ แม้ว่าคุณอัญชสาจะเอ่ยเตือนก็ตาม”

ใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด

เลอศิลป์จ้องมองเธอครู่หนึ่ง เมื่อไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ เขาจึงหยุดสอบถาม

เขาไม่ค่อยเชื่อคำพูดของรษิกา แต่เขาจำคำเตือนของผู้เชี่ยวชาญก่อนหน้านี้ได้ และตัดสินใจว่าจะซักถามรษิกาถึงรายละเอียดเรื่องนี้หลังจากที่เธอหายดีแล้ว

ดังนั้นหัวข้อนี้จึงสิ้นสุดลง

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเงียบๆ และบอกเด็กๆ ว่า “มันดึกแล้ว พวกหนูควรกลับบ้านและพักผ่อนบ้าง พรุ่งนี้ค่อยมาหาแม่นะ”

เป็นธรรมดาที่เด็กๆ จะปฏิเสธ พวกเขาส่ายหน้า

รษิกาหันไปมองเลอศิลป์ด้วยสายตาอ้อนวอน

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากัน เขาเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ ได้

“มันดึกแล้ว ผมว่ามันไม่ดีเท่าไรเลยที่เด็กๆ จะได้เดินทางกลับบ้าน พอดีมีห้องว่างอยู่ติดกับคุณ ทำไมพวกเขาไม่พักที่นั่นสักคืนล่ะ?”

จากนั้นเขาก็มองเด็กๆ เพื่อขอความคิดเห็นเกี่ยวกับข้อเสนอนี้

เด็กทั้งสามพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

รษิกายอมจำนน “ขอบคุณค่ะ คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์ค้อมหัวให้แล้วพาเด็กๆ ออกจากห้องพักฟื้นของเธอ

ครรชิตยังคงรออยู่นอกห้อง

เมื่อเห็นพวกเขาจึงทักทายว่า “คุณเลอศิลป์”

เลอศิลป์สั่ง “พาเด็กๆ ไปพักที่ห้องข้างๆ ให้พวกเขาค้างคืนที่นั่นก่อนนะ”

ความมั่นใจของครรชิตเพิ่มขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของเลอศิลป์ รอยยิ้มกระตุกขึ้นมาที่มุมปากของเขาขณะที่พยักหน้าเห็นด้วย “คุณรษิกาเป็นยังไงบ้างครับ?” เขาถามด้วยความกังวล

เลอศิลป์เหลือบมองประตูห้องพักฟื้นที่ปิดอยู่ “เธอฟื้นแล้วและอาการของเธอก็คงที่ดี ขอบใจมากนะที่คอยช่วยเหลือ”

“ผมดีใจที่เธอไม่เป็นไรแล้วครับ” ครรชิตยิ้มตอบ

ฉันยอมเหนื่อยใจถ้าทำให้คุณเลอศิลป์และคุณรษิกากลับมาเข้าใจกันได้ ดีกว่าปล่อยให้คุณอัญชสาได้แต่งงานกับคุณเลอศิลป์

เลอศิลป์ตบไหล่ของเขา “ขอบใจนะ ถ้าเหนื่อยก็พักที่ห้องพักฟื้นว่างๆ ได้ พรุ่งนี้ฉันจะให้วันหยุดนายหนึ่งวัน”

ครรชิตพยักหน้าแล้วส่งยิ้มอันอบอุ่นให้เลอศิลป์ เขาเฝ้าดูขณะที่เจ้านายของเขาก้าวเข้าไปในห้องพักฟื้นของรษิกา

ความรู้สึกปิติและพึงพอใจหลั่งไหลไปทั่วร่างของครรชิตเมื่อประตูห้องปิดลงตรงหน้าเขา

คุณรษิกาป่วยหนัก แต่ในที่สุดอาการของเธอก็ทำให้คุณเลอศิลป์ต้องลงมือทำอะไรบางอย่าง ทีนี้ก็แค่รอเวลาที่พวกเขาจะคืนดีกัน นี่ไม่ใช่โอกาสในวิกฤติหรอกเหรอ?