หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1199

“เลอศิลป์!”

ตอนที่เลอศิลป์กำลังลังเลว่าควรตอบไอรดาอย่างไร ลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นบนสุด และอัญชสาก็เดินออกมาจากลิฟต์

เมื่อได้ยินเสียงของอัญชสา ไอรดาก็หันไปมองเธอทั้งน้ำตา ก่อนจะหันกลับไปกอดเลอศิลป์ไว้อย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของไอรดาแดงก่ำขณะที่เธอร้องไห้ และเธอดูเสียใจอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อเห็นเช่นนั้น อัญชสาก็รู้สึกไม่พอใจ

เธอรู้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าจะต้องเป็นเพราะรษิกาที่ทำให้ไอรดาถึงกับร้องไห้จนตาปูด

ไม่คิดว่าไอรดาจะติดอยู่กับนังสารเลวนั่นมากขนาดนี้!

ขณะเดียวกันอัญชสาก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน

ถ้าไอวี่ร้องไห้หนักมาก แสดงว่ารษิกาคงจะยังไม่รู้สึกตัว

เมื่อเห็นอารมณ์มากมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและถามว่า “คุณมาที่นี่ทำไม?” ก่อนจะหันกลับไปมองครรชิตด้วยความสงสัย

ครรชิตส่ายหัวทันทีเพื่อแสดงให้เลอศิลป์รู้ว่าเขาไม่ได้เปิดเผยที่อยู่ของพวกเขาให้อัญชสารู้

เขาเองก็ยังอยากรู้ด้วยว่าทำไมอัญชสาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้

หลังจากตั้งสติได้แล้ว อัญชสาก็ยิ้มอย่างไม่ได้คิดอะไรและตอบว่า “ดึกแล้ว แต่คุณยังไม่กลับบ้าน และครรชิตก็ไปรับไอวี่ออกมาจากบ้านตอนดึกๆ ด้วย ฉันกังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณสองคน ฉันก็เลยตามรถของครรชิตมาถึงที่นี่”

จากนั้น เธอมองเลอศิลป์อย่างเสแสร้งและถามว่า “คุณไม่โกรธฉันที่มาที่นี่ตามอำเภอใจใช่ไหมคะ? ฉันแค่เป็นห่วงคุณมากเกินไปเท่านั้นเอง”

เลอศิลป์จ้องมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์โดยไม่มีอารมณ์ใดๆ บนใบหน้าของเขา ขณะที่ครรชิตยืนอยู่ข้างๆ เลอศิลป์ด้วยความสับสน

ฉันทำงานให้กับคุณเลอศิลป์มาหลายปีแล้ว ดังนั้นฉันจึงมองออกว่ามีคนตามฉันมาหรือไม่ ฉันไม่เห็นจะรู้สึกว่ามีรถคันใดตามฉันมาตอนที่ขับรถมาที่นี่ บางทีฉันอาจพลาดเพราะกังวลเรื่องคุณรษิกามากเกินไปหรือเปล่านะ?

จากนั้น เธอพยายามเดินไปหาเลอศิลป์เพื่อจะเข้าไปดูในห้องพักฟื้น

ฉันจะมั่นใจก็ต่อเมื่อเห็นด้วยตาตัวเองว่านังนั่นหมดสติอยู่!

อย่างไรก็ตาม เธอก้าวไปข้างหน้าได้เพียงก้าวเดียว เลอศิลป์ก็เข้ามาขวางทางเธอ

อัญชสาตกใจและหยุดเดินอย่างเก้ๆ กังๆ “เลอศิลป์ อย่าเข้าใจผิดเลยนะคะ ฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรกับคุณรษิกาเลย เรารู้จักกัน และตอนนี้เธอป่วยและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และฉันก็บังเอิญมาที่โรงพยาบาลนี้แล้ว ฉันจึงควรเข้าไปเยี่ยมเธอตามมารยาท”

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงของไอรดาก็ดังขึ้น

“ไม่!” เธอสะอื้นขณะที่น้ำตาไหลอาบหน้า

อัญชสาตัวแข็ง และแสดงความโกรธออกมาผ่านแววตาซึ่งขัดกับคำเสแสร้งของเธอ แต่ก็ระงับมันได้อย่างรวดเร็ว

“ไอวี่ ฉันแค่จะเข้าไปดู ฉันอาจช่วยได้บ้างถ้าจำเป็น” เธอกล่าวพลางยิ้มขณะจ้องมองไอรดาที่อยู่ตรงหน้าเธอ