หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1200

ขณะที่เลอศิลป์อุ้มไอรดาไว้ ร่างของเด็กหญิงก็ค่อยๆ หันไปอย่างเชื่องช้าเพื่อเผชิญหน้ากับอัญชสา ไอรดากางแขนอันอวบอ้วนของเธอให้กว้างและกันไว้ข้างหน้าอัญชสา

“คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป! หนูไม่ต้องการคุณ!”

ในที่สุดความสัมพันธ์ของพ่อและคุณรษิกาก็ดีขึ้นหลังจากวุ่นวายมานาน ฉันไม่อยากให้นางปีศาจคนนี้ทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาอีก ทุกครั้งที่พ่อทะเลาะกับคุณรษิกา ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้ก็เอาแต่ยุ่งเรื่องของพวกเขา เพราะเธอไม่อยากให้พ่ออยู่กับคุณรษิกา!

เมื่อเห็นไอรดาขวางทางเพราะรษิกา อัญชสาก็โกรธมาก แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว และทำได้เพียงบีบมือตัวเองเพื่อระงับความโกรธเอาไว้

“ไอวี่ เธอไม่อยากให้คุณรษิกาหายป่วยเร็วๆ เหรอ? อย่าลืมว่าครอบครัวของฉันรู้จักหมอมากมาย ฉันให้พวกเขารักษาอาการป่วยของคุณรษิกาได้นะ” อัญชสาโน้มน้าวอย่างอดทน

อย่างไรก็ตาม ไอรดาไม่ได้สะทกสะท้านใดๆ ขณะที่จ้องมองอัญชสา เธอก็ประกาศว่า “คุณรษิกาฟื้นแล้ว เธอไม่ต้องการให้ใครมารักษาอีก!”

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น ไอรดารู้สึกอ่อนไหวอย่างมากต่อคำว่า “อาการป่วย” ดังนั้นหลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของอัญชสา เธอก็โกรธจัด

อัญชสาหน้าซีดลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธอย่างฉับพลันของไอรดา และเธอก็มองเลอศิลป์อย่างงุนงง “เลอศิลป์ ฉันมีเจตนาดีนะ คุณคิดว่าไงคะ…”

เลอศิลป์เหลือบมองเธอแล้วตอบด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า “คุณไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรหรอกนะ นี่ก็ดึกแล้ว คุณควรกลับไปพักผ่อน”

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ขัดขวางไม่ให้เธอเข้าไปในห้องพักฟื้น อัญชสาจึงกัดฟันแน่นจนเริ่มเจ็บ

ถึงกระนั้น เธอพยายามโน้มน้าวให้เลอศิลป์ถอยออกไปโดยไม่ยอมแพ้ “ถ้าอย่างนั้นก็กลับด้วยกัน คุณกับคุณรษิกาไม่ได้สนิทกันอยู่แล้ว และคุณช่วยเธอมามากพอแล้วนะคะ หากคุณยังคงกังวล ฉันจ้างผู้ดูแลที่มีประสบการณ์ให้เธอก็ได้ หากข่าวออกไปว่าคุณอยู่กับเธอทั้งคืน มันจะส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของคุณนะ”

เนื่องจากเลอศิลป์เหน็ดเหนื่อยมาอย่างยาวนานทั้งวัน เขาจึงรู้สึกหงุดหงิด ใบหน้าของเขาจึงเคร่งเครียดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินอัญชสาพยายามพูดให้เขาถอยไปอย่างไม่ลดละ

“จะไม่มีเรื่องหลุดออกไป! ถึงจะเป็นเช่นนั้น คุณรษิกาก็เคยช่วยไอวี่เอาไว้สองครั้ง ดังนั้นผมจึงควรดูแลเธอเพื่อตอบแทน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรมากนักหรอก!”

อัญชสาตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินเช่นนั้น

“คุณได้ไปพบรษิกาอีกครั้งในวันที่เธอไปเยี่ยมไอวี่หรือเปล่า?”

เลอศิลป์กังวลใจอย่างมากกับสิ่งที่เบนนี่พูดก่อนที่เขาจะหยุดพูดต่อไปเอง

ทันใดนั้น อัญชสาก็ชะงักฝีเท้าไปด้วยความกลัว

เลอศิลป์รู้เหรอว่าฉันทำอะไรลงไปในวันนั้น?

เธอก็บีบให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ทันที

ตามนิสัยของเขา ถ้าเขารู้อะไรบางอย่างจริงๆ เขาจะลงมือทำทันที เขาจะไม่ถามฉันเหมือนตอนนี้ เหมือนอย่างตอนที่ฉันตีไอวี่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น อัญชสาก็ตอบโดยแสร้งทำเป็นสับสนว่า “คุณพูดอะไรคะ? ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปพบเธออีกครั้งนะคะ เราได้ชี้แจงกันจนชัดเจนต่อหน้าคุณแล้วนี่คะ”