หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1226

รษิกามองเลอศิลป์ด้วยความประหลาดใจ

เธอรู้สึกถูกกระตุ้นจากสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้มากกว่าตอนที่เขาบอกเธอว่าเขาต้องการตามจีบเธอในตอนนั้น

ใบหน้าของเลอศิลป์แสดงถึงความอึดอัดใจเมื่อเขาสบตากับรษิกา ไม่นานเขาก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง

“ทำตามที่คุณพูดเถอะ ถ้าคุณรู้สึกว่าเหมาะสม”

ครู่ต่อมา เลอศิลป์ก็ประพฤติตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ตัวคุณเองก็เป็นหมอ ดังนั้นคุณควรรู้อาการของตัวเองดี ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าพิษที่ตกค้างในร่างกายคุณใกล้จะหมดแล้ว คุณก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้เร็ว ๆ นี้”

เขาเปลี่ยนหัวข้อไปอย่างกะทันหันและฟังดูไม่เป็นธรรมชาติ

สีหน้าของเขาทำให้รษิกาสนใจ และเธอก็แทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จากนั้นเธอก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้น คุณเลอศิลป์ โปรดช่วยฉันเดินเรื่องออกจากโรงพยาบาลด้วย เราจะได้เริ่มการสอบสวนเร็วขึ้น”

เลอศิลป์ตอบตกลงโดยไม่พูดอะไรอีกและไปจัดการเดินเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เธอ

ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ เลอศิลป์จึงไปขอคำยืนยันกับผู้เชี่ยวชาญอีกครั้งว่ารษิกาจะออกจากโรงพยาบาลได้หลังเขาออกจากห้องพักฟื้น

เดิมที ผู้เชี่ยวชาญถูกเลอศิลป์บังคับให้รั้งรษิกาไว้สังเกตอาการก่อน

ดังนั้นพวกเขาจึงยืนยันกับเลอศิลป์ทันทีว่า รษิกาสามารถออกจากโรงพยาบาลได้โดยไม่มีปัญหา

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็ไปจัดการเดินเรื่องให้รษิกาออกจากโรงพยาบาล เมื่อเขากลับมาที่ห้องพักฟื้น รษิกาก็เตรียมพร้อมที่จะออกไป

เลอศิลป์ตกตะลึงเมื่อเห็นหญิงสาวที่ยิ้มแย้มในชุดเดรสตรงหน้าเขา

เมื่อวานนี้รษิกาดูซีดเซียวมาก และเขาก็ตกใจเมื่อเห็นเธอในชุดของโรงพยาบาล ตอนนี้เขารู้สึกแปลกที่เธอดูดี

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ?” รษิกาสับสนเมื่อเขายืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ

เลอศิลป์หลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของเธอ “ใช่ ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาก็เข้าไปในลิฟต์ทีละคน

“ฉันกลับบ้านเองได้นะคะ เมื่อวานฉันทำให้คุณเดือดร้อนมากแล้ว” รษิกาปฏิเสธอย่างสุภาพ

เมื่อถึงเวลาที่เธอกลับจากภวังค์ เลอศิลป์ก็จับเอวของเธอไว้แน่นขณะเดินฝ่าสายฝนไป

เลอศิลป์คลุมศีรษะเธอไว้ด้วยเสื้อคลุมขณะที่พวกเขาเดินไปที่ลานจอดรถ

เมื่อเห็นรูปลักษณ์จากด้านข้างของเลอศิลป์ รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการที่เขาดูแลเธอเมื่อวานนี้ ความรู้สึกอบอุ่นก็แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอ และเธอไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าของเขาได้เป็นเวลานาน

“เดินระวังด้วยนะ” เลอศิลป์หันกลับมาทันทีและมองดูเธอ

เมื่อสบตากัน รษิกาก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นรัว เธอพยายามรักษาความสงบและยิ้ม “ขอบคุณ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่กะพริบตา

หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ เขารู้สึกลังเลที่จะปล่อยรษิกาไป ซึ่งตอนนี้เธอดูสุขภาพดีอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ละสายตาพลางควบคุมตนเอง