หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1227

ฝนหยุดตกเมื่อทั้งสองมาถึงลานจอดรถ

เสื้อนอกที่เลอศิลป์ตัดมาพิเศษนั้นเปียกเพราะใช้บังฝน แม้แต่แขนของเขาก็ยังเปียกโชกเพราะสายฝน

รษิกายืนอยู่ข้างรถ เธอมองดูเขาเปิดประตูและพาดเสื้อนอกไว้ที่เบาะหลังโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร

ในไม่ช้า เลอศิลป์ก็ขึ้นรถแล้วขับไปที่บ้านของเธอ

“ฉันสงสัยจังว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่”

ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจกับความเงียบภายในรถ รษิกาจึงค้นหาหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว

เลอศิลป์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเธอที่สะท้อนอยู่ในกระจกมองหลัง “ครรชิตจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี คุณโทรหาเขาก็ได้นะถ้าคุณกังวล”

รษิกายิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเชื่อว่าครรชิตจะดูแลพวกเขาอย่างดี”

ขณะที่พวกเขาพูดถึงเด็กๆ รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่เด็กๆ จากไปโดยไม่ลังเลเมื่อเช้านี้

เธอสงสัยว่าเด็กทั้งสามคิดอะไรอยู่เมื่อพวกเขาทำอย่างนั้น และตัดสินใจจะค้นหาคำตอบเมื่อเธอกลับถึงบ้าน

...

ในขณะเดียวกันที่บ้านรษิกา ครรชิตซื้ออาหารเช้ามาให้กับเด็กๆ

หลังอาหารเช้า เด็กทั้งสามก็รีบขึ้นไปชั้นบนและซ่อนตัวอยู่ในห้องของอชิและเบนนี่ และเริ่มกระซิบกันเอง

“ฉันสงสัยว่าตอนนี้แม่รู้สึกยังไง”

เบนนี่ขมวดคิ้วทันทีขณะที่เขาดูกังวล

อชิตบไหล่น้องชายของเขาเป็นการปลอบใจ “แม่บอกว่าแม่โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง พ่อก็คอยอยู่ข้างๆ แม่ ดังนั้นแม่จะไม่เป็นไรแน่นอน”

ไอรดาพยักหน้าอย่างแข็งขัน “พ่อจะดูแล…”

ทันใดนั้น ไอรดาก็ชะงักไปและมองดูอชิและเบนนี่อย่างเขินอาย

อชิและเบนนี่จึงส่งสายตาให้กำลังใจเธอ

เธอหมายความว่ายังไงที่บอกว่าเธอไม่มีแม่?

เบนนี่ขมวดคิ้วและกำลังจะไต่ถามเรื่องนี้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เด็กๆ รีบควบคุมสีหน้าและเดินไปเปิดประตู

ครรชิตยืนที่ประตูด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ลงไปข้างล่างดูสิว่าใครมา”

หลังจากมองหน้ากันอย่างสงสัยแล้ว เด็กๆ ก็วิ่งลงไป

เด็กๆ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นคนเข้ามาจากประตู จากนั้นรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

“แม่!”

เด็กทั้งสามรีบวิ่งไปหารษิกาอย่างรวดเร็ว

รษิกาหัวเราะเบาๆ ขณะที่เธออุ้มทั้งสามคนไว้ในอ้อมอกและลูบหัวพวกเขา