หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1242

“นังสารเลว!”

พออัญชสามองเห็นรษิกา เธอก็เดินเข้ามาพลางเงื้อมือโดยพร้อมที่จะตบรษิกาอย่างรุนแรง

รษิกาเลิกคิ้วเมื่อเห็นเช่นนั้น ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมากันการโจมตีนั้น อัญชสาก็สะดุดและเกือบจะล้มลงไปกับพื้น

เสียงเยือกเย็นของเด็กๆ ดังก้องขึ้นมา “กล้าดียังไงมารังแกแม่!”

รษิกาผงะไปและก้มหน้าลงด้วยความประหลาดใจ ขณะที่ไม่ทันสังเกต พวกเด็กๆ ก็รีบเข้ามายืนเข้าแถวเรียงกันระหว่างเธอกับอัญชสา ราวกับเป็นกำแพงกั้นเพื่อปกป้องเธอไว้

เห็นได้ชัดว่าอัญชสาสะดุดไปก็เพราะการกระทำของพวกเขา

อัญชสาหงุดหงิดขณะที่พยายามยืนให้อยู่ เธอเหลือบลงมามองจ้องเด็กๆ ทั้งสามคนที่ยืนอยู่ระหว่างเธอกับรษิกา

“พวกแกเป็นใครถึงมาขวางทางฉัน? พวกเด็กบ้า ออกไปห่างๆ ฉันเลยนะ! ไม่งั้น อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” เธอเอ่ยเตือนพวกเขา

ก่อนที่เธอจะเดินผ่านพวกเขาไปได้ ไอรดาก็เอื้อมมือมาคว้าชายเสื้อเธอไว้และมองอย่างแข็งกร้าวพลางประกาศว่า “อย่ามารังแกคุณรษิกานะ!”

อัญชสากัดฟันแน่นด้วยความโกรธขึ้ง “ปล่อยฉันนะ นังเด็กเนรคุณ! ฉันดูแลแกมาเป็นอย่างดีไม่ใช่เหรอ? แกไปเข้าข้างนังบ้านี่ได้ยังไง?”

ไอรดาจับชายเสื้อของเธอไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยไป นอกจากนั้นเธอยังกำชายเสื้อไว้แน่นกว่าเดิมด้วย

ด้วยโทสะที่เข้าคลุมจิตใจ อัญชสาเอื้อมมือออกมาผลักไอรดา “นังเด็กบ้า! คอยดูนะ ฉันจะสั่งสอนแกหลังจากฉันจัดการกับนังบ้านี่เสร็จแล้ว!”

ไอรดาผงะไปหลังจากถูกผลักโดยไม่ได้ตั้งตัว และหากอชิกับเบนนี่ไม่ได้เข้ามาช่วยพยุงเธอเอาไว้ทันเวลา เธอก็คงจะล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

“ไม่จริง” เบนนี่โมโห เขายืนอยู่ต่อหน้ารษิกาด้วยท่าทีปกป้อง

การกระทำของพวกเขายิ่งทำให้อัญชสาโมโหมากยิ่งขึ้น เธอเดินเข้าไปอย่างโมโห และเตรียมที่จะทำร้ายพวกเขาที่ไม่เคารพเธอเลย

รษิกาก้าวออกมาอย่างไม่ลังเลและดึงเด็กๆ ไปอยู่ข้างหลังเธอ “มันเป็นเรื่องระหว่างเรา เด็กๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้!”

อัญชสาไม่พอใจอย่างมากที่แผนการของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า ด้วยความหงุดหงิด เธอจึงระบายอารมณ์ใส่รษิกา “ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเด็กเหรอ? ก่อนหน้านี้พวกเขาพูดว่ายังไงกันล่ะ? อย่าลืมนะว่าเลอศิลป์หมั้นอยู่กับฉัน แล้วเขาจะมาใจดีกับแกทำไม? นี่เป็นเพราะแกหน้าด้านไม่มียางอายถึงได้มาเกาะแกะกับเขาน่ะสิ!”

ใบหน้าของรษิกาเปลี่ยนสีเป็นเคร่งขรึมราวกับฟ้าครึ้มคำราม “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น คุณจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ!”

“แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ?” อัญชสากรีดร้องพลางโบกมือไปมา “เอาสิ ลองดู! ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะให้เลอศิลป์ได้รู้ว่าแกน่ะชั่วมากแค่ไหน!”