หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1245

ก่อนที่ฝนทิพย์จะทันได้ทำอะไร รษิกาก็ปักเข็มลงไปที่ไหล่ของอัญชสาแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของอัญชสา ฝนทิพย์ก็ตั้งสติได้และพยายามจะยืนขวางระหว่างผู้หญิงทั้งสองคนแม้ว่าเธอจะหวาดกลัว

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปข้างหน้าแต่ยังไม่ได้ทันจะได้พูดอะไร เข็มเล่มหนึ่งก็ฝังเข้าไปที่ข้อมือของเธอ

ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นไปทั่วร่างกายของเธอในทันที และใจของฝนทิพย์ก็ว่างเปล่าไป เธอจับข้อมือไว้พลางย่อตัวลงนั่งโดยไม่รู้ตัว เธอเจ็บปวดมากจนน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด

“คุณไม่ควรเข้ามายุ่งเลย นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณอัญชสากับฉัน” รษิกาพูดอย่างเย็นชาก่อนที่จะเดินผ่านฝนทิพย์ไปย่อตัวลงนั่งข้างอัญชสาพลางมีสีหน้าไร้ความรู้สึก

เมื่อไม่มีฝนทิพย์คอยพยุง อัญชสาก็แทบจะยืนไม่อยู่ เธอพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกับพื้นเพราะความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วร่างของเธอ

พอเห็นว่ารษิกาไม่ได้จะปล่อยเธอไป หญิงสาวก็ตะคอกออกมาด้วยความกังวลว่า “นังสารเลว! ฆ่าฉันเลยสิถ้าแกทำได้! ไม่งั้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยแกไป…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้าใส่ไหล่อีกข้างของเธอ

อัญชสาต่อสู้กับความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอจับแขนตัวเองเอาไว้และล้มลงไปกับพื้น หน้าผากของเธอมีเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นเต็มไปหมด

รษิกาย่อตัวลงนั่งข้างเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ในแววตาเธอไม่มีอารมณ์ใดเจืออยู่เลยขณะที่จ้องมองผู้หญิงอีกสองคนที่กำลังดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด

“ฉันแค่สั่งสอนบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ให้เท่านั้น พวกคุณจะได้รู้ว่าฉันฆ่าพวกคุณได้ง่ายมากแค่ไหน ไม่ใช่แค่นั้นนะ แต่ฉันยังมีวิธีอีกมากมายที่จะทำให้คุณมีชีวิตอยู่เหมือนตกนรกทั้งเป็นได้ ถ้าไม่กลัวก็ลองดู!”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว รษิกาก็เหลือบไปมองหญิงสาวทั้งสองคนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้น “บ้านของฉันเล็กมากเกินกว่าที่จะต้อนรับคนสำคัญเช่นคุณทั้งสองคนได้ ดังนั้นรีบออกไปซะ ถ้าคุณสองคนยืนไม่ไหว ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยพวกคุณเอง”

ขณะที่รษิกาพูดอยู่นั้น เธอก็ค่อยๆ หยิบเข็มเงินขึ้นมาโบกไปมาต่อหน้าฝนทิพย์และอัญชสาอีกครั้ง

ผู้หญิงทั้งสองคนดึงดูดสายตาที่สอดรู้สอดเห็นได้เป็นจำนวนมากขณะที่พวกเธอกระเสือกกระสนออกไปให้พ้นจากบริเวณบ้าน

อัญชสาต้องมองกลับมาที่ผู้คนเหล่านั้น แต่ก็ได้เห็นนิ้วที่คนพวกนั้นชี้กลับมาหาเธอแทน

“ฮ่า! แค่มองดูก็รู้เลยว่าเธอโดนจับได้ว่าเป็นชู้กับสามีคนอื่น พวกมือที่สามสมัยนี้นี่มีเยอะจังเลยแฮะ!”

พออัญชสาได้ยินความเห็นนี้ สีหน้าเธอก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที “แกพล่ามอะไรของแก? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? กล้าดียังไงมากล่าวหาฉันอย่างนี้! ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ แน่!”

พอเห็นว่าคนที่อัญชสาด่าว่านั้นชะงักไปและกำลังจะเดินเข้ามาหาพวกเธอ ฝนทิพย์ก็รีบคว้าแขนของอัญชสาไว้และพูดว่า “อัญชสา ทนอีกหน่อยเถอะ จะเป็นยังไงถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูเลอศิลป์เข้า?”

เมื่ออัญชสาได้ยินเช่นนั้น เธอก็หันไปมองคนในบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิดอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปกับฝนทิพย์