หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1248

ระหว่างนั้นในบ้านของรษิกา เด็กๆ ทั้งสามคนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองขณะจ้องมองไปทางห้องของรษิกาที่อยู่ชั้นสอง

“แม่จะต้องโกรธมากแน่ๆ เลย เป็นความผิดของผู้หญิงสองคนนั้นนั่นแหละ! ฉันจะไม่ให้อภัยพวกเธอเลย ถ้าเกิดมาก่อเรื่องให้แม่อีก” เบนนี่มีน้ำเสียงที่โมโหมาก

อชิพองแก้มและเห็นด้วย “ใช่ๆ! พวกเราต้องปกป้องแม่”

แต่ไอรดากลับดูเป็นกังวลมากกว่าเด็กชายทั้งสอง “แม่เพิ่งจะหายดี แล้วพวกนั้นก็มารังแกแม่อีก หมอบอกว่าแม่จะหงุดหงิดมากไม่ได้ด้วยนะ…”

ใบหน้าเธอมีแต่ความกังวล

อชิกับเบนนี่ไม่รู้สึกแปลกอะไรที่ไอรดาเรียกรษิกาว่าแม่ พวกเขาแค่รู้สึกว่ามันควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

แต่เด็กชายทั้งสองเริ่มจะรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น

อย่างไรแล้ว รษิกาก็ขังตัวเองไว้ในห้องหลังจากสั่งสอนอัญชสากับฝนทิพย์ไปแล้ว และเมื่อไอรดาพูดเช่นนั้น ทั้งสองก็กลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับรษิกาอีก

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เบนนี่ก็โดดลงจากโซฟาและพูดว่า “ฉันจะขึ้นไปดูข้างบน!”

อชิกับไอรดาเองก็ตามไปด้วย

เช่นนั้นแล้ว ทั้งสามคนก็ค่อยๆ ขึ้นไปข้างบน

พวกเขายืนอยู่ที่ประตูห้องรษิกา เด็กๆ เคาะประตูและร้องเรียกรษิกากันอย่างสุดเสียง

อนิจจา ไม่มีการตอบรับใดๆ แม้ว่าจะรออยู่นานแล้วก็ตาม

ไอรดาตื่นตกใจ เธอทุบประตูและระงับความต้องการที่จะตะโกนคำว่า “แม่” ออกไปขณะที่เธอร้องว่า “คุณรษิกาคะ!”

ไม่ว่าจะพยายามตั้งสติเอาไว้มากแค่ไหน เสียงของเธอก็แตกพร่าอยู่ดี

รษิกาที่อยู่ในห้องนั้นกำลังรู้สึกถึงอารมณ์ที่ปั่นป่วนปนเป เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะจัดการกับเด็กๆ ที่อยู่นอกห้อง

ไม่ว่ารษิกาจะอยากยอมรับหรือไม่ก็ตาม คำพูดของอัญชสาก่อนหน้านี้ก็กระทบกับเธออยู่พอสมควร

มือที่สาม… รษิกาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีคนเอาคำนี้มาใช้กับเธอ มันเจ็บปวดมาก

แม้ว่ารษิกาจะเผชิญหน้ากับข้อสงสัยของอัญชสา แต่เธอก็ยังคงรู้สึกเหมือนโดนดูหมิ่นอยู่ดีเมื่อมานึกถึงเรื่องนี้

ฉันเป็นมือที่สามที่ทำลายการแต่งงานของคนอื่นจริงๆ เหรอ? แต่เลอศิลป์ก็มีเวลาให้ไปแต่งงานกับอัญชสาตั้งมากมายในหกปีที่ผ่านมา ทำไมถึงได้ลากยาวมาจนถึงตอนนี้ล่ะ?

รษิกาเอาแต่ตั้งคำถามและโน้มน้าวตัวเองว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่อัญชสาพูด

ขณะที่เธอไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้นมา

รษิกาตั้งสติกลับมาทันที จากนั้นเธอก็เดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอก

ที่ยืนอยู่หน้าบ้านคือเลอศิลป์ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทาและมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขณะกดกริ่งหน้าบ้านไม่หยุดหย่อน