หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1263

ครรชิตมักจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเสมอ อีกอย่าง เขาก็แค่ต้องไปสืบดูรายการสั่งซื้อทั้งหมดของสถาบันวิจัยในช่วงนี้ก็เท่านั้น

ในตอนเย็นของวันนั้น เขาเข้าไปที่ห้องทำงานผู้บริหารของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปพร้อมกับรายการคำสั่งซื้อล่าสุดในมือ

“ผมทำตามที่คุณขอแล้วนะครับ คุณเลอศิลป์ นี่ครับ ลองดูได้”

เลอศิลป์รับรายการคำสั่งซื้อมาจากครรชิต เขามองดูมันขณะที่ฟังการรายงานจากลูกน้อง

“ยาขวดหนึ่งในคำสั่งซื้อนี้ไม่ตรงกับปริมาณที่สถาบันเคยสั่งซื้อมาก่อน จากที่ผมตรวจสอบดูแล้ว คมสันเป็นคนจัดการให้พนักงานฝ่ายจัดซื้อดำเนินการสั่งซื้อมาเอง เขาวางยานั้นไว้พร้อมกับยาตัวอื่น และแอบเอาเข้าไปในสถาบันวิจัยครับ”

มาถึงตอนนี้ สีหน้าที่ขัดแย้งกันก็ปรากฏบนใบหน้าของครรชิตขณะที่เขายอมรับว่า “แต่ผมก็หาไม่ได้ว่าเขาแอบเอายาอะไรเข้าไป เขาซ่อนมันไว้ดีมากจนพนักงานจัดซื้อเองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน”

ในชั่วพริบตาเดียว แววตาของเลอศิลป์ก็มืดมนไปทันที

แม้เราจะไม่รู้ว่ายาชนิดไหนที่คมสันแอบซื้อเข้ามา แต่มันก็เป็นความจริงที่พฤติกรรมของเขาน่าสงสัยมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังทำท่าเหมือนวิตกกังวลมากๆ ตอนที่ฉันเห็นความผิดปกติของยาขวดนั้น เขาอาจจะคิดว่าซ่อนไว้อย่างแนบเนียนแล้ว แต่ฉันก็ยังมองออกอยู่ดี

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

จากเบาะแสทั้งหมด มันคือความจริงที่คมสันเป็นคนลงมือทำเรื่องนั้นเอง อันที่จริงฉันเข้าใจเจตนินผิดไป แต่ว่าการกระทำที่น่าสงสัยของเขาล่ะ จะอธิบายยังไงดี?

เวลาผ่านไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะเรียบเรียงความคิดของเขาเอง

ยังไงก็เถอะ สิ่งที่สำคัญมาากที่สุดในตอนนี้คือคมสันจะต้องชดใช้สิ่งที่ตัวเองทำลงไป!

“เข้าใจแล้ว นายออกไปได้”

เลอศิลป์วางรายการคำสั่งซื้อเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

เขาจะต้องคิดหาทางให้คมสันสารภาพความผิดออกมาให้ได้ แม้จะไม่มีหลักฐานที่ชี้ชัดเลยก็ตาม

แต่เขาก็ต้องการไปหารษิกาเพื่อพูดคุยเรื่องนี้กับเธอเหมือนกัน

ครรชิตไม่รู้เลยว่าเจ้านายของเเขาต้องการจะทำอะไร แต่เขาก็ยังออกไปจากห้องทำงานอย่างว่าง่ายและมองดูเลอศิลป์เดินเข้าไปในลิฟต์

หลังก้าวออกจากอาคารบริษัทแล้ว เลอศิลป์ก็ขับรถตรงไปยังบ้านของรษิกา

ทันทีที่รษิกาหันกลับมาเห็นชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอก็สะดุ้งด้วยความตกใจ “คุณมาตั้งแต่เมื่อไร? แล้วทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะคะ?”

รษิการีบตั้งสติ เธอแอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและจัดการกับงานในครัวต่อไป

ดวงตาของเลอศิลป์เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เมื่อครู่นี้ เด็กๆ มาเปิดประตูให้ผมน่ะ”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็เหลือบมองวัตถุดิบที่เธอกำลังเตรียมอยู่ “คุณทำเผื่อผมด้วยรึเปล่า?”

รษิกาอยากปฏิเสธเขา แต่จำนวนอาหารที่เธอเตรียมไว้ก็เห็นได้ชัดว่ามันมากเกินกว่าที่เธอและเด็กๆ จะทานหมด เธอจึงไม่ตอบและถามกลับไปว่า “คืนนี้คุณจะไม่กินข้าวด้วยกันเหรอ?”

เช่นนั้นแล้ว เลอศิลป์ก็เลิกคิ้ว “จากที่มองดูแล้ว คุณคงทำเผื่อผมแล้ว น่าอายจังที่ผมมากินข้าวฟรีที่นี่บ่อยๆ!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา รษิกาก็นิ่งไป เธอหันกลับไปมองเขาด้วยความงุนงง

“ดังนั้น วันนี้ผมก็เลยเอาข่าวดีมาบอกคุณ เราจะคุยกันหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จแล้วนะ”

เลอศิลป์สบตาเธออย่างใจเย็น