หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1268

คมสันยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ดวงตาของเขาล่อกแล่กอยู่ไม่หยุดหย่อน

ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันไม่สามารถปิดบังความจริงเอาไว้ได้ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตาม อีกอย่าง เลอศิลป์รู้แล้วว่ามีปัญหากับน้ำกลั่นขวดนั้น เขายังมีหลักฐานอื่นในมืออีกหรือเปล่านะ?

ขณะที่คิดวนเวียนอยู่ เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “คุณคิดว่าคุณจะรอดไปได้เพราะไปขอให้พนักงานจัดซื้อช่วยคุณแอบเอายานี้เข้ามางั้นเหรอ?”

ทันทีที่คำนั้นหลุดปากออกมา คมสันก็เงยหน้ามามองเลอศิลป์พลางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เขารู้! เขารู้ทุกอย่างจริงๆ!

เลอศิลป์จ้องมองอย่างไร้อารมณ์ “มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังคิดที่จะปฏิเสธอยู่อีกไหม? หรือคุณจะสารภาพความผิดออกมาในตอนที่ตำรวจมาถึงล่ะ?”

ข้างหลังเขานั้น รษิกาก้าวออกมาแล้ว และเธอก็จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า

เมื่อคมสันสบตากับเธอ ริมฝีปากเขาก็กระตุก และในใจเขาก็ปั่นป่วนขึ้นมาอย่างรุนแรง

เวลาผ่านไปนาน ก่อนที่เขาจะยอมรับในที่สุด “อันที่จริง ผมเป็นคนทำเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเป็นคนทำ!”

ฉันยังจำได้ว่ามันดีแค่ไหนที่ได้ร่วมกันทำงานกับเขาตอนอยู่ต่างประเทศ ในทำนองเดียวกัน ฉันยังจำได้ดีว่าตอนกลับมาที่ประเทศนี้ ฉันตั้งหลักในสถาบันวิจัยได้ก็เพราะเขา

แววที่ร้อนผ่าวแทรกเข้ามาในดวงตาของคมสัน และเขาก็เผยความคิดทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในใจเขาลึกๆ

“ถ้าคุณต้องการเหตุผล ก็ต้องโทษที่คุณโดดเด่นสะดุดตามากเกินไป ทำไมคุณถึงต้องเด่นมากขนาดนี้? มันทำให้ผมดูเหมือนเป็นหนูในท่อสกปรก ที่เอาแต่แหงนหน้ามองคุณเท่านั้น แต่แล้วคุณล่ะ? คุณไม่แม้แต่จะก้มลงมาชายตามองผมด้วยซ้ำ! ผมน่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมยอมรับนะว่าเจตนิน จักรภพ และเลอศิลป์น่าประทับใจมากกว่าผมเยอะ แต่มีใครบ้างไหมที่อยู่ข้างคุณมานานได้เท่าผม? แล้วผมได้อะไรล่ะ? คุณไม่เคยมีผมในสายตาเลย!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็อึ้งไป สีหน้าของเธอมีแต่ความตื่นตระหนก

หา เขาชอบฉันเหรอ? มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร? อันที่จริง ฉันก็ไม่เคยสังเกตเลยว่าเขามีใจให้ฉัน พอมองย้อนกลับไป เราเริ่มรู้จักกันตอนที่ฉันไปเลียแผลใจที่ต่างประเทศหลังจากเจ็บปวดมาจากเลอศิลป์ ในตอนนั้น ไม่ใช่แค่ฉันจะท้องเท่านั้น แต่ฉันยังรักเลอศิลป์อยู่ ฉันไม่เคยมีพื้นที่ในใจเหลือไว้ให้ผู้ชายคนไหนเลย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังมองว่าเขาเป็นแค่เพียงเพื่อนร่วมงานในแล็บที่ทำงานกับฉันได้ดีมากเท่านั้น หลังจากกลับมาที่ประเทศนี้ ฉันก็มุ่งเน้นความสนใจไปแค่ที่สถาบันวิจัย พอทุกอย่างที่สถาบันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว เลอศิลป์ก็กลับเข้ามาในชีวิตฉัน ไม่ว่ายังไงก็ตามแต่ เมื่อเลอศิลป์มา พื้นที่ในใจฉันก็เป็นของเลอศิลป์ แต่เมื่อเขาไม่อยู่ พื้นที่ตรงนั้นก็ว่างเปล่า ฉันไม่เคยคิดจะให้ใครเข้ามาอยู่ในที่ว่างในใจของฉันเลย…