หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1271

ตั้งแต่คมสันโดนจับไป สถาบันวิจัยก็ไร้ซึ่งผู้นำหากรษิกามาจากไปอีกคน

ดังนั้น เธอจึงทำได้แค่ต้องอยู่ต่อไปก่อนและค้นหานักวิจัยที่เก่งกาจอีกคนหนึ่ง เธอบอกเขาเกี่ยวกับการจัดการโครงการทั้งหมดที่เกี่ยวข้อง และให้เขาทำหน้าที่ของคมสันไปก่อนเป็นการชั่วคราว

ด้วยความเป็นห่วง เลอศิลป์จึงคอยเฝ้าดูเธอไม่ห่าง

ในตอนที่รษิกาให้คำแนะนำเสร็จแล้ว ก็เป็นตอนเย็นพอดี และเป็นเวลาที่ทุกคนเลิกงาน

เธอลุกขึ้นยืนและเดินออกไปพร้อมเลอศิลป์

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงทางเข้าสถาบันวิจัยซึ่งรถโรลส์รอยซ์เคลื่อนเข้ามาจอดพร้อมเสียงเบรกดังลั่น

รษิกาพบว่ารถที่อยู่ต่อหน้าเธอนั้นดูคุ้นเคย แต่เธอนึกไม่ออกในตอนนั้นว่าใครเป็นเจ้าของรถ

ก่อนที่เธอจะนึกออกว่าเป็นรถใคร ประตูฝั่งคนขับก็เปิดออกมา เจตนินลงมาจากรถด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย

“คุณเจตนิน”

เมื่อได้เห็นเขา อารมณ์ที่ปั่นป่วนก็ก่อตัวขึ้นในใจรษิกา

ก่อนหน้าที่คมสันจะโดนคุมตัวไป เธอเชื่อใจในเจตนินน้อยมาก ดังนั้น ช่วงนี้เธอจึงไม่ได้ติดต่อเขา

การได้เห็นเขาในตอนนี้ เธอก็รู้สึกทั้งอยากขอโทษและแปลกใจในเวลาเดียวกัน

เลอศิลป์ที่อยู่ข้างๆ เธอ ค้อมหัวอย่างไร้ความรู้สึกให้กับเจตนิน

ในทางกลับกัน เจตนินกลับยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างชื่นชม “ขอบคุณที่ยื่นมือเข้ามาช่วยในเรื่องนี้และทำให้ชื่อเสียงผมกลับมาไร้มลทินนะครับ คุณเลอศิลป!”

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดทันที

ระหว่างนั้น รษิกาก็กำลังงุนงง “คุณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ?”

เขารู้ข่าวเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน? คมสันเพิ่งถูกจับไปควบคุมตัวไว้แค่ครึ่งวันเอง

เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา แต่ฉันกลับไม่รู้เลยว่าเขากระจายข่าวออกไป!

เช่นนั้นแล้ว เขาจึงทำได้แค่สืบเอาเอง น่าเสียดายที่เขาไม่พบหลักฐานอะไรเลยหลังจากเจาะลึกกับเหตุการณ์นี้มาหลายวันแล้ว

ในการเผชิญหน้ากับเจตนิน เลอศิลป์ทำท่าราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลยและไม่พูดอะไรสักคำ

รษิกาที่อยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองที่ดูตึงเครียด ดังนั้นเธอจึงเข้าไปแทรกด้วยการเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าทั้งหมด

เจตนินเลิกคิ้วหลังจากได้ยินกลอุบายของเลอศิลป์ “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะปราดเปรื่องอย่างนี้ คุณเลอศิลป์ ยิ่งไปกว่านั้น มันฟังดูเหมือนว่าไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากเลย ผมล่ะประทับใจจริงๆ!”

ทั้งที่เป็นการชื่นชม แต่ก็ไม่มีแววชมอยู่ในดวงตาของเจตนินเลย

เมื่อเข้าใจความหมายที่เจตนินจะสื่อ รษิกาก็มองเลอศิลป์ด้วยความขุ่นเคือง

พอเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรออกมา เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขอโทษแทนเลอศิลป์ “ขอโทษที่เข้าใจคุณผิดไปก่อนหน้านี้นะคะ อย่าเคืองกันเลย คุณเจตนิน”

เจตนินมองเลอศิลป์ด้วยสายตาที่เดาความหมายไม่ออกก่อนที่จะหันไปมองเธอ “เป็นธรรมดาที่คุณจะสงสัยผม ยังไงซะ คุณหมอคมสันกับผมก็เป็นคนที่อยู่กับคุณในตอนนั้น แต่ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะขาดการติดต่อกับผมไปนานนะครับ คุณรษิกา ผมเป็นห่วงเรื่องอาการของคุณมากๆ เลย”