หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1277

ศศิตาอึ้งไปทันทีกับคำพูดที่เด็ดเดี่ยวของเลอศิลป์

เมื่อเธอค่อยๆ ย่อยความหมายในคำพูดของเขา ความโกรธของเธอก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นมา “ท่าทีของแกมันคือการไม่คำนึงถึงอัญชสาที่รอแกมาตลอดหกปีมานี้! แต่แกกลับไปคบกับนังผู้หญิงที่ทิ้งสามีและลูกสาวไป! แกเคยนึกถึงความรู้สึกของไอวี่บ้างไหม? และแกเคยคิดถึงชื่อเสียงของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์บ้างหรือเปล่า? ถ้าข่าวแพร่ไปว่าผู้บริหารใหญ่ของฟ้าศิริสวัสดิ์แต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกติดสองคน แกคิดว่าคนอื่นจะมองตระกูลเรายังไง? แล้วถ้าพวกเขารู้ว่ารษิกาคือนายหญิงของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ที่หนีไปโดยไม่บอกลากันเมื่อหกปีก่อน พวกเขาจะคิดกับเรายังไงบ้าง?”

ผ่านไปสักพัก เธอก็จ้องมองลูกชาย

ฉันจะไม่ยอมให้ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ต้องเจอกับข่าวลือเช่นนั้นแน่!

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินแม่ของเขาดูถูกรษิกา ความไม่พอใจก็ฉายขึ้นมาในแววตาของเขา

แต่เมื่อคำนึงถึงว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาเป็นแม่แท้ๆ ของเขาเอง เขาก็ระงับอารมณ์เอาไว้และตอบไปอย่างเฉยชาว่า “ผมไม่แคร์!”

ศศิตาโมโหมากจนเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ “แกพูดอย่างนั้นได้ยังไง? แกกำลังทำลายชื่อเสียงของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์นะ!”

เลอศิลป์เลิกคิ้วให้กับคำกล่าวหานั้น

ถ้าฉันทำแบบนั้นแล้วจะทำไม? ฉันรับความเสี่ยงได้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ ฉันก็มั่นใจว่าจะแก้ไขทุกอย่างได้! แต่ไม่จำเป็นต้องบอกแม่อย่างนั้น ดูจากสภาพของแม่ในตอนนี้ แม่คงจะไม่สบายใจเมื่อได้ยินแบบนั้น

เมื่อเขาได้ฟังแม่บ่นแล้ว เขาก็กวาดตามองอัญชสาที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา

ฉันสงสัยจริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้ได้บอกอะไรแม่ไปอีกบ้าง

ดูเหมือนศศิตาจะเห็นว่าเขาเหลือบมองอัญชสา เพราะในที่สุดเธอก็เปลี่ยนเรื่องกลับมาเป็นเรื่องอัญชสาอีกครั้ง

“อัญชสาแค่อยากจะไปรับไอวี่กลับมาเพราะเธอใจดีไง แล้วเธอทำอะไรผิด? แขนเธอเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน แต่รษิกาก็ไม่ปราณีเธอเลย!”

เธอโกรธมากจนอยากจะวิ่งเข้าไปคว้าแขนของอัญชสาขึ้นมาให้เลอศิลป์ดูอาการบาดเจ็บของหญิงสาว

นาทีที่คำนั้นดังขึ้นมา ทั้งศศิตาและอัญชสาก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ศศิตาเงียบไปพักหนึ่ง แววตาของเธอวูบไหวไปชั่วเสี้ยววินาที

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้เชื่อใจอัญชสาเต็มร้อย

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงตอบลูกชายของเธอไม่ได้

สุดท้ายแล้วเธอก็ฝืนเปลี่ยนเรื่องพูด “ถ้าแกยืนยันที่จะยกเลิกการหมั้นกับอัญชสา ก็ขอเหตุผลที่แม่จะยอมรับได้หน่อยสิ! ไม่อย่างนั้น แม่ก็จะไม่ยอมเด็ดขาด!”

เมื่ออัญชสาได้ยินความหวั่นไหวในน้ำเสียงของศศิตา เธอก็เงยหน้ามามองศศิตาด้วยความตระหนก น้ำตาที่เปื้อนใบหน้าทำให้เธอดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก