หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1276

ทันใดนั้น ศศิตาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเลอศิลป์

ในตอนนั้น เลอศิลป์เพิ่งกลับจากบ้านรษิกาหลังทานมื้อเย็นแล้ว

ทันทีที่เขาเห็นสายโทรเข้าจากแม่ เขาก็ใจหาย ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาหายวับไปกับตา ความเย็นชาเข้ามาแทนที่

“ตอนนี้อยู่ที่ไหน? ขับรถมาที่บ้านใหญ่เดี๋ยวนี้เลยนะ! แม่มีเรื่องจะต้องคุยกับแก!”

พอรับสายแล้ว เสียงของศศิตาก็ดังมาก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้พูดอะไรเสียอีก

เขาขมวดคิ้วแน่น และจ้องมองบ้านของรษิกาที่ยังเปิดไฟสว่างจ้า ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงเธอเล่นกับอชิและเบนนี่อยู่ในนั้น

เขากลับจากภวังค์ และตอบตกลงไป “เข้าใจแล้วครับ ผมจะรีบไป”

อันที่จริง เขาพอเดาออกได้ไม่มากก็น้อยว่าแม่เขาโทรมาทำไม

แม่คงรู้เรื่องที่ฉันตัดสินใจยกเลิกการหมั้นไปแล้วและอยากจะพูดแทนอัญชสา คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้แม่อีกต่อไป ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะหนักแน่นและตัดสัมพันธ์ทุกอย่างกับอัญชสาให้หมด!

พอคิดได้เช่นนั้น เขาก็ขับรถฝ่าความมืดมิดตรงไปยังบ้านใหญ่ของฟ้าศิริสวัสดิ์

ระหว่างนั้น อัญชสาก็เฝ้ามองศศิตาวางสายไปทั้งน้ำตา ใบหน้าของเธอดูสิ้นหวัง

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยค่ะ คุณศศิตา เลอศิลป์ตัดสินใจไปแล้ว และฉันเคารพความคิดของเขา ฉันแค่มาหาคุณที่นี่เพราะรู้สึกใจสลายและอยากจะร้องไห้ออกมาเท่านั้นเอง คุณไม่ต้องใส่ใจเรื่องฉันเลยนะคะ”

เมื่อเห็นเธอพูดออกมาเช่นนั้น ศศิตาก็ทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด “เธอพูดอะไรออกมา? ฉันบอกแล้วว่าคนเดียวที่คู่ควรมาเป็นนายหญิงของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ได้ก็คือเธอ! พอเลอศิลป์มาถึงแล้ว ฉันจะสั่งสอนเขาแทนเธอเอง!”

อัญชสาก้มหน้านิ่งขณะที่สูดจมูก แววแห่งความโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นชั่วขณะในดวงตาของเธอ

เธอตระหนักดีว่ากลอุบายของเธอนั้นน่ารังเกียจเกินกว่าจะหาคำบรรยายใด

แต่เธอก็ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีเดิมครั้งแล้วครั้งเล่าตราบเท่าที่มันได้ผล

เลอศิลป์เป็นของฉัน และไม่มีใครจะแย่งเขาไปจากฉันได้!

ดังนั้น เขาจึงไม่สงสัยเลยว่าแม่ของเขารู้เรื่องที่ยกเลิกการหมั้นและความสัมพันธ์ของเขากับรษิกาแล้ว

เธอโทรหาเขาวันนี้ก็เพื่อเป็นข้ออ้างในการเอะอะโวยวาย

ความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดระหว่างท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านของเลอศิลป์กับอัญชสาที่นั่งสะอื้นอยู่ข้างๆ นั้น ทำให้ศศิตายิ่งโมโห

“ท่าทีนั้นมันอะไรกัน? กล้าดียังไงถึงยกเลิกการหมั้นกับตระกูลภักดีสรวงลับหลังพ่อกับแม่เพื่อที่จะได้ไปคั่วกับรษิกา? ใครอนุญาตให้แกทำอย่างนั้น?”

ด้วยความโมโห เธอกระแทกแก้วในมือลงบนโต๊ะกาแฟ ท่าทีหญิงผู้ดีของเธอหายไปจนหมดสิ้น

อัญชสาที่ก้มหน้าอยู่สะดุ้งด้วยความตกใจ ไม่กี่วินาทีผ่านไป เธอก็ตั้งสติได้และสะอื้นไห้ต่อไปอย่างน่าสงสาร

โชคไม่ดีสำหรับพวกเธอที่เลอศิลป์ไม่สะทกสะท้านใดๆ เลย “ผมเป็นคนที่ตกลงเรื่องการแต่งงานกับครอบครัวภักดีสรวง แล้วทำไมถึงต้องให้พ่อกับแม่มาอนุญาตในการยกเลิกด้วยล่ะ?”

หลังจากพูดเช่นนั้น บางอย่างก็ผุดขึ้นในใจเขา และเขาก็หันไปตวาดใส่แม่ “อีกอย่าาง พ่อก็ไม่เคยเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้เลย ตั้งแต่แรกก็เป็นแม่ที่ทำแบบนั้นมาตลอด! ไม่จำเป็นต้องลากพ่อเข้ามาเกี่ยวอีกต่อไปแล้วครับ ต่อให้วันนี้พ่อกลับมา จุดยืนของผมก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม!”