หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1279

ขณะที่เลอศิลป์ขับรถกลับมาบ้านของเขา เขาก็ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่

แม่เชื่อใจอัญชสามาก! แย่มากเลยที่แม่ดูถูกรษิกาด้วยท่าทีแบบนั้น!

จนกระทั่งเขากลับมาถึงบ้าน สีหน้าของเขาก็ยังคงเคร่งเครียดอยู่

ข้อความจากรษิกาส่งมาถึงเขาตอนที่เขาลงมาจากรถ

ณ ตอนที่เขาเห็นชื่อเธอบนหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าเขาก็ผ่อนคลาย เขาแตะที่การแจ้งเตือนนั้นเพื่อดูข้อความ

ข้อความนั้นส่งมาว่า เด็กๆ อ้อนจะไปเล่นกันที่สวนสนุกค่ะ คุณจะว่างเมื่อไรคะ?

แค่เพียงคำที่พิมพ์มา เลอศิลป์ก็สัมผัสได้ว่าเธอไม่เต็มใจนักตอนส่งข้อความมาให้เขา

เธออาจจะส่งมาเพราะเด็กๆ งอแงให้เธอส่ง และเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

แม้กระนั้น เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาก จนกระทั่งต้องการจะหยอกล้อเธอด้วยซ้ำ

เขายกมือขึ้นมาแตะบนหน้าจอโทรศัพท์สองสามครั้งและตอบกลับไปว่า นี่นับว่าเป็นการชวนผมออกเดทไหม?

ในตอนนั้น อชิ เบนนี่ และไอรดาอยู่รายล้อมรษิกา

“คุณเลอศิลป์ตอบมาหรือยังครับแม่?”

“คุณเลอศิลป์จะไปสวนสนุกกับเราไหม? เราอยากไปกับเขานะครับ!”

อชิกับเบนนี่มองเธออย่างจริงจัง

ในทางกลับกัน ไอรดากลับปีนขึ้นมาบนโซฟา เธอเกาะไหล่ของรษิกาและจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความสงสัย

ระหว่างนั้น รษิกาก็มีสีหน้าที่สับสน

บ้าจริง! ฉันไม่รู้เลยว่าเด็กๆ คิดอะไรอยู่ถึงได้งอแงอยากจะไปสวนสนุกนัก ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังเอาแต่บอกว่าอยากไปกับเลอศิลป์และจู้จี้ให้ฉันชวนเขาไปด้วย ที่แย่ขึ้นไปอีกคือเด็กๆ ไม่ยอมนอนจนกว่าจะได้รับคำตอบจากเขาอีก!

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด เธอก็ได้แต่ส่งข้อความไปหาเลอศิลป์

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนเริ่มทำอะไรเช่นนี้หลังจากที่พวกเขาแยกจากกันไปอย่างไม่ค่อยจะดีนัก

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็หันหน้าหนีเด็กๆ ไปและส่งข้อความให้เขาอีกครั้งโดยที่เด็กๆ ไม่ได้เห็น เด็กๆ ให้ฉันมาถามคุณ! คุณจะไปไหม?

เลอศิลป์เลิกคิ้วกับคำตอบของเธอและหัวเราะเบาๆ เขาส่งข้อความเสียงไปบอกเธอว่า “ถ้าคุณขอผมออกเดท ผมก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วล่ะ”

เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความเสียง รษิกาก็ปวดหัวขึ้นมาทันทีขณะที่เหลือบมองเด็กๆ ซึ่งรายล้อมเธออยู่

เวลาต่อมา เธอก็ค่อยๆ แปลงคำตอบนั้นเป็นข้อความ เธอเหลือบมองดูคำตอบของเขาก่อนจะพยักหน้าให้เด็กๆ “เขาบอกว่าโอเค”

ทันใดนั้น เด็กๆ ทั้งสามคนก็กระโดดกันด้วยความดีใจ

รษิกาฝืนใจให้สงบก่อนจะสั่งให้เด็กๆ ขึ้นไปพักผ่อนกันข้างบน ขณะที่เธอเดินกลับห้องไปอย่างหมดหนทาง

เธอจ้องมองข้อความเสียงนั้น ท้ายที่สุดแล้วเธอก็อดใจไม่ไหว จึงกดเล่นข้อความนั้น

พอแตะที่ข้อความ เสียงทุ้มลึกของเลอศิลป์ก็ดังไปทั่วห้อง

เธอฟังได้แค่ครั้งเดียวก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปข้างตัว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

ฉันบอกเขาไปแล้วว่าเป็นคำขอของเด็กๆ! เขาไร้ยางอายอะไรได้ขนาดนี้กันนะ?