หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1280

ไม่นานนัก สุดสัปดาห์ก็มาถึง รษิกาตื่นขึ้นเพราะเสียงเด็กๆ มาเคาะประตูห้องเธอ

นาทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เห็นเด็กน้อยสามคนที่แต่งตัวกันเรียบร้อยแล้วกำลังมองเธอด้วยความตื่นเต้น

ขณะที่รษิกายังคงสะลึมสะลือ เธอก็จำแผนการของวันนี้ไม่ค่อยได้ และงุนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น

“แม่ครับ วันนี้เราจะไปสวนสนุกกันไงครับ!” เบนนี่ย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าแม่ของเขากำลังสับสน

ในตอนนั้นเองที่รษิกาหลุดออกจากภวังค์ เธอหงุดหงิดตัวเองอยู่เล็กน้อยขณะที่ถามว่า “ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอลูก?”

เบนนี่มองดูนาฬิกาอัจฉริยะของเขาและตอบไปว่า “เจ็ดโมงเช้าแล้วครับ คุณเลอศิลป์บอกเราว่าเขาจะมาถึงในไม่ช้านี้!”

เมื่อรษิกาได้ยินเช่นนั้น เธอก็มองดูชุดนอนของตัวเอง เธอสั่งอชิกับเบนนี่พลางมีสีหน้าตกใจอยู่เล็กน้อย “แม่จะไปอาบน้ำแต่งตัว หนูสองคนช่วยไปเตรียมมื้อเช้าหน่อยได้ไหม?”

เด็กชายทั้งสองยิ้มให้แม่และตอบว่า “คุณเลอศิลป์จะพาเราออกไปกินมื้อเช้าข้างนอกครับแม่!”

รษิกาพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็รีบกลับไปเตรียมตัวที่ห้อง

บางทีอาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เลอศิลป์พูดเอาไว้เมื่อวันก่อนเรื่องการออกเดท ทำให้รษิกาใช้เวลากับการแต่งหน้านานขึ้น โชคไม่ดีที่เธอยังไม่ได้ลุคที่เธอจะพอใจ

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ตัดสินใจแต่งหน้าบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อลูกไม้กับยีนส์สีซีดให้แน่ใจว่าเธอเคลื่อนไหวได้อย่างสบายตัวมากพอ

หลังจากเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว หญิงสาวก็ลงมาข้างล่างและเห็นว่าเลอศิลป์มาถึงแล้ว เขากับเด็กๆ กำลังนั่งกันอยู่ที่โซฟาขณะพูดคุยเรื่องแผนการเดินทางในวันนั้น

“ครีมพัฟ! ผมอยากกินครีมพัฟครับ!” เบนนี่ดวงตาเป็นประกาย

รษิกาได้ยินเสียงเด็กชายพูดออกมาอย่างมีความสุขขณะที่เธอเดินลงบันไดมา ลูกชายคนเล็กฉันช่างตะกละเสียจริง…

ทันใดนั้น เสียงหวานๆ ของไอรดาก็ดังขึ้นมา “คุณรษิกา!”

หลังจากนั้น ทุกคนก็หันมามองรษิกาเป็นตาเดียว

เลอศิลป์ที่ตั้งใจฟังคำตอบจากรษิกานั้นไม่ขยับตัวเลย เขายืนอยู่ตรงปลายบันไดพลางยิ้มแป้น

เมื่อไม่มีทางเลือก รษิกาก็หลุบตาลงและพูดว่า “คุณไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนะคะ”

สำหรับเธอ เขายังคงน่าหลงใหลในแบบที่เขาเป็นเมื่อหกปีก่อน

ดวงตาของเลอศิลป์หม่นไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่กำกวมว่า “ผมอาจจะไม่ได้เปลี่ยนมาก แต่ผมก็เปลี่ยนไปในทางอื่นที่คุณมองไม่เห็นนะ”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็จับมือรษิกาต่อหน้าเด็กๆ

พอได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม รษิกาก็รู้สึกปั่นป่วนในหัวใจ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไร เลอศิลป์ก็จับมือของเธอไปแล้ว

เมื่อรู้สึกได้ว่าเด็กๆ อยู่ตรงหน้า เธอก็สะบัดมือเลอศิลป์ออกไปอย่างไม่รู้ตัว แต่การเกาะกุมของเขาก็แน่นมากจนไม่อาจทำเช่นนั้นได้