หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1287

รษิกาอยากส่งพวกเขาขึ้นบ้านไปพักผ่อน แต่เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

อชิกับเบนนี่คิดว่าเลอศิลป์กลับมาพร้อมไอรดา พวกเขาจึงวิ่งไปเปิดประตูอย่างตื่นเต้นทั้งที่รษิกาห้ามไว้

พอได้เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาที่ประตู เด็กๆ ก็ผงะไป

“รษิกาอยู่ไหน?”

ศศิตามองเด็กๆ ด้วยความหงุดหงิด

อชิกับเบนนี่ผิดหวังเมื่อจู่ๆ ก็ได้เจอกับความไม่พอใจของย่าพวกเขาหลังจากมีเวลาดีๆ กับเลอศิลป์มา รอยยิ้มบนใบหน้าพวกเขาค่อยๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยสีหน้าระแวงระวัง

ศศิตาไม่คิดว่าเด็กๆ จะตอบ เธอจึงหันไปมองที่ห้องนั่งเล่นหลังจากถามคำถามนั้นและเห็นรษิกาที่กำลังเดินเข้ามาหาในทันที

เมื่อรษิกาได้ยินเสียงศศิตาในบ้าน เธอก็รีบออกมาข้างนอกเพราะเป็นห่วงเด็กๆ

“คุณศศิตา ตอนนี้ดึกแล้วนะคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

เธอเข้ามายืนอยู่หน้าเด็กๆ อย่างสงบใจก่อนจะสบตากับศศิตาอย่างเยือกเย็น

ศศิตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “เข้าไปคุยกันข้างใน”

รษิกาขมวดคิ้ว หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เบี่ยงตัวหลบให้ศศิตาเข้ามาในบ้าน

มีแค่คุณศศิตาคนเดียว อย่างมากก็คงจะแค่พูดจาไม่ดีเท่านั้น

ถ้าเธอจะคบกับเลอศิลป์ ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องเผชิญหน้ากับศศิตาอยู่แล้ว

เมื่อเด็กๆ เห็นรษิกายอมให้ศศิตาเข้ามาในบ้าน พวกเขาก็รู้สึกประหม่าและกังวลเล็กน้อยว่าศศิตาจะรังแกแม่ เหมือนอย่างที่อัญชสากับฝนทิพย์ทำ

ศศิตาพ่นลมหายใจเยาะเย้ยและแสร้งทำราวกับว่าเธอไม่ได้ยินหรือไม่เห็นพวกเขา

เด็กๆ รู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พวกเขาหันหลังเดินขึ้นไปข้างบน

จากนั้น รษิกาก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอชงกาแฟให้ศศิตาและตัวเธอเอง ก่อนจะไปนั่งที่โซฟาข้างๆ ศศิตา

“ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนแล้ว เธอไม่ต้องเสแสร้งหรอก ฉันไม่ตกหลุมพรางของเธอแน่ๆ!”

ศศิตาเหลือบมองกาแฟที่รษิกาวางไว้ตรงหน้าเธอ หญิงสูงวัยไม่พยายามจะปิดบังความเหยียดหยามที่มีต่อรษิกาเอาไว้เลย

รษิกาตอบกลับอย่างใจเย็นว่า “มันเป็นมารยาททั่วไปค่ะ ถ้าเป็นคุณอัญชสามาที่นี่ ฉันก็ทำแบบนี้เหมือนกัน ถ้าคุณไม่ชอบ คุณไม่ต้องดื่มก็ได้ค่ะ”

ศศิตาตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อเห็นท่าทีที่เฉยเมยของรษิกา เธอดันแก้วกาแฟตรงหน้าออกไปและมองรษิกาอย่างเย็นชา “บอกฉันมาว่าต้องใช้อะไรเพื่อทำให้เธออยู่ห่างๆ จากลูกชายของฉัน? เธอไล่ตามหาเงินเหรอ? ไม่ว่าจะขออะไรก็ตาม ถ้าฉันให้ได้ ฉันก็จะให้ตามที่เธอต้องการ”