หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1293

“ทำไมคุณถึงเลือกทางที่ยากในเมื่อมีทางที่ง่ายกว่าอยู่ตรงหน้านี่เอง?” เลอศิลป์ถาม

รษิกาชะงักไปและจ้องมองเขาด้วยความสับสน

“ผมไม่รีบ ให้ผมไปส่งคุณแทนดีไหม?” เลอศิลป์พูดต่อพลางเลิกคิ้วขณะลงมาจากรถของเธอ

รษิกาลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ช่วงนี้จะเรียกแท็กซี่ก็ยากซะด้วย ดังนั้นที่เลอศิลป์จะไปส่งฉันที่ทำงานก็คงง่ายกว่ามาก แต่ฉันยังไม่ชินกับการใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ แล้วก็ไม่สามารถรับความช่วยเหลือจากเขาเฉยๆ แบบนี้ได้ด้วย…

ราวกับว่าเขาอ่านใจเธอออก เลอศิลป์พูดเสริมขึ้นมาว่า “ผมไม่รังเกียจจะเก็บเงินค่าโดยสารจากคุณหรอกนะ ถ้าคุณกลัวว่าจะเป็นการรบกวนผมน่ะ”

รษิกาตัวแข็งทื่อ เพราะเธอรู้ว่าเลอศิลป์หมายความถึงอย่างอื่นตอนที่พูดเช่นนั้น

แน่นอนว่าเลอศิลป์พูดต่อไปว่า “ผมแค่อยากให้คุณไปสถานที่นึงกับผมน่ะ”

“ที่ไหนคะ?” รษิกาถามตามสัญชาตญาณ

แทนที่จะตอบคำถามเธอ เลอศิลป์กลับเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารและทำท่าให้เธอขึ้นรถไป

ขณะที่ทั้งสองคนยืนอยู่แถวนั้นสักพักแล้ว พวกเขาก็เริ่มดึงดูดความสนใจจากคนแถวนั้น

เพราะเริ่มจะสายแล้ว รษิกาจึงขึ้นรถไปหลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง

จากนั้น เลอศิลป์ก็ขึ้นรถมานั่งตรงที่คนขับ และค่อยๆ ขับรถออกไปจากที่นั่น

ครรชิตถอนหายใจออกมาอย่างแรงขณะที่มองดูรถของเลอศิลป์ลับสายตาไปไกล

เฮ้อ… ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้ช่วยของคุณเลอศิลป์! ไม่ใช่แค่ต้องระงับความรู้สึกผิดและทำให้รถคุณรษิกาพังในที่สาธารณะแบบนี้เท่านั้น แต่ตอนนี้ฉันยังต้องจัดการเก็บกวาดและเอารถเธอไปที่อู่อีกต่างหาก…

หลังจากโทรออกไปสายหนึ่ง ครรชิตก็ประสานมือเข้าด้วยกันและภาวนาว่ารษิกาจะไม่ถือสาหาความกับเขาถ้าเธอรู้เรื่องนี้ในอนาคต

ฉันแค่ทำตามคำสั่งของคุณเลอศิลป์เท่านั้น ดังนั้นเธอก็ควรไปไล่เบี้ยที่เขาแทนสิ!

เพราะเคยได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชาเมื่อย้ายไปเรียนที่อื่น ไอรดาจึงไม่ชินกับการได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นในทันทีทันใด

เธอตัดสินใจหันไปหาอชิกับเบนนี่เพื่อขอความช่วยเหลือ เพียงเพื่อจะได้เห็นว่าเด็กชายทั้งสองกลมกลืนไปกับคนอื่นเสียแล้ว

ขณะที่เด็กๆ ผลัดกันกอดไอรดา เด็กชายคนหนึ่งตื่นเต้นมากจนเขาหอมแก้มเธอ

อชิและเบนนี่กระโดดลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนด้วยความโกรธว่า “นี่! ผู้ชายห้ามหอมแก้มเธอนะ! ได้แค่กอดเท่านั้น!”

ไอรดายังคงตกตะลึงกับการหอมอย่างกะทันหัน แต่เธอก็พยักหน้าโดยสัญชาตญาณเมื่อได้ยินพวกเขาพูดปกป้องเธอ

เด็กชายจึงเดินเข้าไปหาเธอแล้วขอโทษ “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหอมเธอนะ ฉันเพียงแค่…”

หลังจากที่ไอรดาหลุดจากอาการมึนงง ริมฝีปากของเธอก็โค้งงอเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าจริงใจของพวกเขา “ไม่เป็นไรหรอก! ฉันก็คิดถึงพวกเธอเหมือนกัน!”

จากนั้นเด็กๆ ก็กอดเธออีกครั้ง