หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1305

จันทราตื่นตระหนกเมื่อเห็นอาการของลูกสาว เธอหันไปมองหน้าสุเมธทันที

สุเมธยังคงมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่เขาก็มีสีหน้าเศร้าหมอง “แกทำอะไรลงไป?”

พอได้ยินคำถามของพ่อ อัญชสาก็ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด ตาของเธอกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

แม้สถานการณ์จะดำเนินมาไกลขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังคงพยายามคิดหาวิธีอธิบายการกระทำของตนเองโดยลดทอนความรุนแรงลงไป

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็พูดอย่างระแวงว่า “หนู… หนูใส่เชื้อแบคทีเรียลงไปในน้ำดื่มของไอวี่”

สีหน้าของสุเมธและจันทราเคร่งเครียดทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

พวกเขารู้มาเสมอว่าอัญชสารังเกียจไอรดาและปฏิบัติต่อไอรดาไม่ดีนัก

แต่เมื่อเลอศิลป์ไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาก็ทำเป็นมองไม่เห็นไปเช่นกัน

พวกเขาไม่คิดว่า ความโง่เขลาของอัญชสาจะไม่มีที่สิ้นสุดเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของพ่อแม่เปลี่ยนไป อัญชสาก็รีบเสริมว่า “หนูไม่ได้ตั้งใจทำ หนูแค่จะสั่งสอนนังรษิกาเท่านั้น หนูอยากให้ลูกสองคนของมันติดเชื้อ แต่ไม่คิดว่าแก้วที่วางอยู่ข้างๆ เป็นของไอวี่ หนูก็เลย…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ สุเมธก็ตบหน้าเธออย่างแรง “แกมันโง่!”

อัญชสากุมใบหน้าไว้และก้มลง เธอเงียบอยู่เป็นเวลานาน

สุเมธหอบหายใจอย่างรุนแรง เขาตั้งสติอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามอีกครั้งว่า “แค่นี้ใช่ไหม?”

ดวงตาของอัญชสาวูบไหว “หนูทำแบบนี้กับไอวี่ไปก่อนหน้านี้ด้วย แต่คิดว่าเลอศิลป์คงไม่รู้ว่าหนูเป็นคนทำ เขาไม่มีหลักฐานอะไร!”

สุเมธตวาด “แกไม่รู้เหรอว่าเลอศิลป์ทำอะไรได้บ้าง? เขาจะค้นหาข้อมูลทุกอย่างที่เขาต้องการทันทีที่แกเผยตัว!”

อัญชสายิ่งเศร้าใจ “แล้วเราจะทำยังไงกันดี? เลอศิลป์ใส่ใจไอวี่มาก เขาจะไม่อภัยให้หนูแน่ถ้าเขารู้ว่าหนูพยายามทำร้ายเธอ” ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังสร้างเรื่องให้รษิกาอยู่หลายครั้ง ดูจากความสัมพันธ์ของพวกเขาตอนนี้ เลอศิลป์จะต้องแก้แค้นด้วยการทำให้ชีวิตฉันเหมือนตกนรกอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเรื่องชั่วร้ายที่ฉันทำลงไป!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็คว้าชายเสื้อของแม่เอาไว้ “แม่ แม่ต้องช่วยหนูนะ หนูผิดไปแล้ว!”

เนื่องจากเหตุที่โรงงานก่อนหน้านี้ หน้าจอโทรศัพท์ของเธอจึงแตกยับ

กระนั้น พวกเขาก็ยังคงเห็นชื่อผู้โทรบนหน้าจออยู่ดี

นั่นเป็นสายโทรเข้าจากเลอศิลป์

อัญชสาตัวสั่นเมื่อเห็นชื่อนั้น เธอขว้างโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างบ้าคลั่ง “เลอศิลป์ต้องโทรมาหาหนูเพื่อแก้แค้นแน่ๆ! เรารับสายไม่ได้นะ เราจะต้องไม่…”

“แกคิดว่าเขาจะหมดหนทางจัดการกับแกถ้าแกไม่รับสายเขางั้นเหรอ?” สุเมธคำราม

ด้วยความกลัว อัญชสาจึงรับสายด้วยมืออันสั่นเทา

ที่ปลายสาย เลอศิลป์ไม่คิดว่าเธอจะพูด เขาจึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ผมจะรอคุณอยู่ที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ บ่ายสองวันนี้”

สิ้นคำนั้น เขาก็วางสายไปทันที