หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1310

เมื่อถึงเวลาบ่ายสองโมงตรง ครอบครัวภักดีสรวงที่มีสีหน้าทุกข์ระทมก็มาถึงหน้าทางเข้าคฤหาสน์

แม้ว่าท่าทางของสุเมธจะดูรับได้ แต่จันทรากับอัญชสาก็ทำหน้าเหมือนมีคนตาย หลังจากพวกเธอร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนกมาตลอดทาง ผมเผ้าของพวกเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด

“เข้าไปขอโทษซะ!”

สุเมธมองลูกสาวของเขา และอัญชสาก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเล

อย่างไรเสีย พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกเมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้

ทั้งสามคนเข้ามาในบ้านขณะที่รู้สึกจุกอยู่ในลำคอ

นาทีที่เธอก้าวเข้ามา อัญชสาก็เห็นรษิกานั่งอยู่กับเลอศิลป์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็กทั้งสามคนเติมเต็มช่องว่างระหว่างพวกเขาไปเรียบร้อยแล้ว

ความชั่วร้ายแวบผ่านดวงตาของอัญชสา

แม้ในตอนที่เธอใกล้ชิดกับเลอศิลป์มากที่สุด เธอก็ไม่เคยนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับเขาเลย

เขามักจะนั่งที่เก้าอี้เดี่ยวอยู่เสมอ

และตอนนั้น ต่อหน้าต่อตาเธอนี่เอง พวกเขาดูเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันจริงๆ

ขณะที่ความโกรธเดือดดาลอยู่ในตัวเธอ อัญชสาก็เห็นคฑาจากหางตา

ในพริบตานั้น เธอรู้สึกอ่อนแรงและแทบจะทรุดตัวลงไปคุกเข่า

ก่อนที่เธอจะเข้ามา เธอยังคงมีความหวังว่าเลอศิลป์จะรู้เรื่องอื่นแทน

แต่การได้เห็นคฑาก็ดับความหวังเหล่านั้นไปและทำให้เธอสิ้นหวัง

“เลอศิลป์ คนพวกนี้…”

สุเมธต้องการจะแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ก็ยั้งปากไว้เมื่อเห็นว่าศศิตาก็อยู่ที่นั่น

ในอีกด้านหนึ่ง จันทรารู้สึกชาไปทั้งตัวและดูเหมือนกับจะเป็นลมไปได้ทุกขณะ

“คุณอัญชสา ผมแน่ใจว่าคุณรู้จักคนที่อยู่ข้างหลังผม”

คุณอัญชสา… เลอศิลป์ต้องตัดสินใจแล้วว่าจะตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวเรา!

ตั้งแต่ฉันกลับมาที่ประเทศนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็พยายามทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่แคร์หรอกถ้าเธอโจมตีฉันหรือสถาบันวิจัย แต่เธอกลับล้ำเส้นด้วยการเลือกจะทำร้ายลูกๆ ของฉัน แล้วเธอก็ทำมากกว่าหนึ่งครั้งด้วย!

ระหว่างนั้น อัญชสาอดไม่ได้ที่จะสั่นกลัวเมื่ออยู่ภายใต้สายตาของเลอศิลป์

เวลาผ่านไปพักหนึ่งเธอก็พูดออกมาว่า “ฉัน… ฉันรู้จัก”

เลอศิลป์หรี่ตาด้วยความไม่พอใจ “แค่นั้นเหรอ?”

คำถามของเขาทำให้เธอเย็นวาบไปทั่วสันหลัง

เธออาจกล้าพอจะสารภาพความผิดต่อศศิตา แต่มันไม่ได้แปลว่าเธอจะกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเลอศิลป์ที่ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ

อัญชสาสิ้นหวัง เธอโผเข้าไปหาเลอศิลป์ “เลอศิลป์ ฟังฉันนะ ทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อคุณ ฉันรักคุณ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!”

ก่อนที่เธอจะเข้าไปใกล้ได้ ครรชิตก็คว้าเธอไว้และผลักเธอไปทางจันทรา

เขาไม่ได้ยั้งมือเลยหลังจากที่ทนกับเธอมาตลอดเวลาที่ผ่านมา

ด้วยความเจ็บปวดที่แขนของเธอและความหดหู่ที่สะสมอยู่ในตัวเธอ อัญชสาก็หลั่งน้ำตา