หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1311

“ในเมื่อคุณมีปัญหาในการนึกคิด ผมจะให้คุณคฑาเป็นคนย้ำเตือนคุณเอง” เมื่อได้เห็นน้ำตาอัญชสา เลอศิลป์ก็เพียงแต่รู้สึกขยะแขยง “ถ้าเขาพูดอะไรผิดไป คุณก็เสริมได้เลยนะ”

สิ้นคำนั้น เขาก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้คฑาเริ่มพูด

เมื่อรู้ว่าถึงตาของเขาแล้ว คฑาก็กระแอมก่อนจะพูดว่า “คุณอัญชสาจ้างให้ผมคอยจับตาดูคุณรษิกาเอาไว้ เธอ…”

เขาเพิ่งจะเริ่มพูดเท่านั้น อัญชสาก็พุ่งเข้าหาเขาทันที

“หุบปาก! ฉันไม่รู้จักแก! แกมันบ้า! ฉันไม่รู้ว่าแกพูดอะไรอยู่ ไปลงนรกซะ!”

แม้ว่าการระบายอารมณ์ของเธอจะทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขาก็แตกต่างกันเป็นอย่างมาก

นาทีที่เขาตั้งสติได้ คฑาก็ผลักอัญชสาออกไปอย่างง่ายดาย “เลิกตีโพยตีพายเป็นคนบ้าได้แล้ว คุณน่ะพินาศแน่!”

เมื่อล้มลงไปกับพื้นแล้ว อัญชสาก็ตวาดว่า “แกจะต้องตกนรกเพราะเรื่องนี้แน่! แกคิดว่าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์จะปล่อยแกไปเพราะแกขายความลับของฉันเหรอ?”

คฑาไม่ใส่ใจอัญชสาขณะที่เขาหันไปมองเลอศิลป์กับรษิกาด้วยสายตาที่ประจบสอพลอ

“คุณรษิกาครับ ผมขอโทษ แต่ผมแค่ทำงานของผมเท่านั้น อัญชสานั่นแหละที่เป็นคนบังคับให้ผมต้องทำอย่างนี้ แต่นอกเหนือจากการถ่ายรูปของคุณ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรที่จะเป็นการทำร้ายคุณเลยนะครับ”

ขณะที่เธอมองอัญชสาบ้าคลั่งไปแล้ว แววแห่งการตระหนักรู้ก็ฉายขึ้นในดวงตาของรษิกา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอัญชสาเสียสติไปเช่นนี้ เพราะปกติแล้วอัญชสาจะวางท่าเย่อหยิ่งอยู่เสมอ

ไม่นานนัก ดวงตาของรษิกาก็มีแววตาเชื่อมั่น

จากการทำร้ายเด็กๆ อัญชสาก็สมควรถูกลงโทษแล้ว!

แล้วนี่ฉันก็คิดว่าเธอเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังต้องคุกเข่าลงแทบเท้าของเลอศิลป์และร้องขอการให้อภัย

พอคำสุดท้ายของคฑาหลุดออกจากปากเขาไป เสียงของอัญชสาก็ค่อยๆ เบาลง

เหลือเพียงแค่เสียงที่อัญชสาสะอื้นด้วยความระทมทุกข์

“คุณอยากแก้ตัวอะไรบ้างไหม?” ดวงตาของเลอศิลป์เต็มไปด้วยความดูถูก เขาแค่รู้สึกรังเกียจเมื่อได้เห็นอัญชสา

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขานั่งอยู่ข้างรษิกา อัญชสาก็รู้สึกได้ถึงความบ้าคลั่งที่เข้าครอบงำในใจเธอ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! รษิกาใส่ร้ายฉัน!”

ในเมื่อฉันเสียทุกอย่างไปแล้ว ฉันก็จะลากเธอไปลงนรกด้วยกัน!

ดวงตาของอัญชสาลุกโชนด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองรษิกาซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา