หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1322

“โถ่ ไอวี่ แม่คิดถึงลูก แม่คิดถึงลูกมากๆ…”

เธอดึงไอรดาเข้าไปอ้อมกอดของเธอและโอบแขนเธอรอบๆ เด็กหญิงตัวน้อยไว้แน่น โดยหวังว่าพวกเธอจะไม่ถูกแยกจากกันอีกต่อไป

ทุกๆ วันตลอดหกปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเด็กที่เธอคิดว่าได้สูญเสียไปแล้ว

ความจริงแล้ว ความคิดเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเป็นเหตุผลให้เธอมีแรงผลักดันให้ตื่นจากอาการโคม่าที่ผ่านมา

เธอไม่รู้เลยว่าเด็กที่เธอคิดถึงที่สุดนั้นอยู่ข้างๆ เธอตลอดเวลา

ขณะที่เธอคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอรดาประสบพบเจอมาตลอดหกปีที่ผ่านมา เธอก็รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง

ฉันพลาดโอกาสได้อยู่ในชีวิตของเธอมานานหลายปี จนกระทั่งวันที่เราเจอกัน เธอก็ช่วยฉันให้หายเจ็บปวดและเสียใจ

“แม่ขอโทษ… ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง…” รษิกาอดไม่ได้ที่จะขอโทษอย่างสุดซึ้ง

ในเวลาเดียวกัน น้ำตาก็เริ่มเอ่อล้นในตาของอชิและเบนนี่

พวกเขารู้มาตลอดว่าพวกเขามีน้องสาว แต่พวกเขาคิดว่าเธอจากไปแล้ว

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงดูแลและรักรษิกาแทนน้องสาวตัวน้อยไปด้วย

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าไอรดาที่พวกเขาคอยดูแลเป็นน้องสาวแท้ๆ มาโดยตลอด เด็กชายทั้งสองจึงดีใจมาก

“ฮูเร่! น้องสาวของพวกเรายังอยู่ และเธออยู่กับพวกเรามาโดยตลอด!”

เบนนี่เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเขาและมองอชิที่หลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ จากนั้นอชิก็พยักหน้าให้เบนนี่อย่างแรง

เย้! นี่เป็นข่าวที่ดีมาก!

หัวใจของเลอศิลป์บีบคั้นด้วยความโศกเศร้าเมื่อเขาเห็นรษิกาและเด็กๆ ร้องไห้กันไม่หยุดและควบคุมไม่ได้

“รษิกา คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมควรจะบอกความจริงกับคุณในตอนที่ผมรู้ว่าคุณไม่รู้ประวัติของไอวี่ แต่ผมมีเงื่อนไขมากเกินไป ถ้าคุณอยากจะโทษใครสักคน ก็โทษผมเถอะ”

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอคิดว่าไอวี่ตายไปหลายปีแล้ว

ฉันไม่รู้อะไรเลย! ฉันยังโกรธเธอด้วยซ้ำที่เธอใจร้ายกับไอวี่ตอนที่พวกเรากลับมาเจอกันใหม่ในที่สุด

ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าไอวี่ตายแล้วเหรอ? ถ้างั้น ไอวี่ถูกส่งมาที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ได้ยังไง?

ทำไม? ทำไมฉันถึงกังวลมากขนาดนี้? ทำไมฉันถึงมีเงื่อนไขเยอะแยะขนาดนี้? เขาก็อยากจะตอบมากเช่นเดียวกัน

หากฉันบอกเรื่องนี้กับเธอก่อน เรื่องราวของพวกเราจะจบอีกแบบหรือเปล่า?

น่าเสียดายที่มันสายเกินไปสำหรับความคิดเช่นนี้

พูดกันตามความจริง เขาได้พลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะเปิดเผยความลับให้กับรษิกา

ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ก่อน เธอจะร้องไห้น้อยกว่านี้ไหม?

“แม่ครับ! นี่มันวิเศษสุดๆ ไปเลย ไอวี่เป็นน้องสาวตัวน้อยของพวกเรา” เบนนี่ตะโกนออกมาและมีความสุขขณะที่เขากอดรษิกาอย่างแน่นหลังจากที่เขาร้องไห้มามากพอแล้ว

อชิพยักหน้าด้วยความยินดี ในขณะที่แม่และลูกสาวต่างก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาที่อาบแก้มใของพวกเธอได้

เลอศิลป์ยืนขึ้นและโอบแขนของเขารอบๆ ทั้งสองคนทันที