เมื่อเลอศิลป์เห็นว่ารษิกากำลังดึงมือกลับไป เขาก็หันไปมองไอรดา
“คุณจะปฏิเสธจริงๆ ใช่ไหม? ไอวี่ฝันที่จะมีแม่มาตลอด แล้วคุณจะปล่อยให้เธอรอต่อไปเหรอ? คุณได้หายไปจากชีวิตเธอมาตั้งหกปีแล้วนะ!"
คำพูดของเขาทำให้รษิกาสับสนโดยสิ้นเชิง
เธอก้มลงมองไอรดาด้วยความประหลาดใจและสงสัยว่าเลอศิลป์กำลังหมายถึงอะไร
ใช่สิ่งที่ฉันคิดหรือเปล่า?
เด็กแฝดยังไม่รู้ว่าเลอศิลป์กำลังพูดถึงอะไรและทำได้เพียงมองไปที่ผู้ใหญ่สองคนอย่างไร้เดียงสา
รษิกาสูดหายใจเข้าลึกและทำตัวเองให้สงบ จากนั้น เธอก็หันไปหาเลอศิลป์และถามว่า “คุณกำลังพูดถึงอะไร? ตอนที่คุณบอกว่าฉันได้หายไปจากชีวิตของไอวี่มาหกปี คุณหมายความว่ายังไง? ฉันแค่…”
สำหรับไอวี่แล้ว ฉันก็แค่คนนอก ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น? คนที่เป็นแม่แท้ๆ ของเธอควรเป็นคนที่เฝ้าดูเธอเติบโตไม่ใช่เหรอ?
“เลอศิลป์ นี่คุณเป็นอะไรไป?"
ศศิตาไม่ต้องการให้รษิกาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เลย
นอกจากนี้ ไอรดาเพิ่งผ่านเหตุการณ์สำคัญในตอนบ่ายที่ผ่านมา ศศิตาก็เกรงว่ามันจะมากเกินไปสำหรับเด็กน้อยอย่างไอรดาที่จะรับมือได้หากเธอรู้ความจริงในวันเดียวกัน
เธอจึงเดินไปหาเลอศิลป์ด้วยความหงุดหงิดเพื่อพยายามไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีก
แต่ครรชิตเดินเข้ามาขวางทางเธอไว้
“คุณศศิตาครับ ตอนนี้คุณเลอศิลป์กำลังขอคุณรษิกาแต่งงานอยู่ ผมคิดว่าคุณควรปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพังก่อนจะดีที่สุดครับ”
น้ำเสียงของครรชิตสุภาพแต่จริงจัง “คุณไม่อยากให้คุณหนูไอรดาเติบโตในครอบครัวที่สมบูรณ์เหรอครับ?”
ศศิตาทำหน้าไม่พอใจและตะโกนออกไปว่า “หลบไปซะ! แกคิดว่าแกเป็นใครถึงเข้ามายุ่งเรื่องของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์?”
ครรชิตยังคงนิ่งสงบและยืนกราน “นี่คือคำสั่งจากคุณเลอศิลป์ สิ่งที่คุณต้องทำก็คือยืนอยู่กับที่และเป็นสักขีพยานครับ”
ไอวี่เป็นลูกสาวฉันงั้นเหรอ?
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงมีความรู้สึกที่คุ้นเคยตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้เจอไอวี่ และไม่แปลกใจที่เธอผูกพันกับฉันขนาดนี้ ไอวี่เป็นลูกในไส้และเป็นสายเลือดของฉันเอง เธอคือเจ้าเด็กตัวน้อยที่ฉันคิดว่าตายจากไปแล้ว
ความยินดีและความโศกเศร้าเอ่อล้นในใจของรษิกาไปพร้อมๆ กัน
เธอพยายามตั้งสติของตัวเองอยู่เป็นเวลานาน
ไอรดาที่กำลังจับมือรษิกาอยู่ก็ตกใจเช่นเดียวกัน เธอก็ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองจนกระทั่งอชิและเบนนี่ถามคำถามเพื่อชี้ให้ชัดเจนถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา
“จริงหรือเปล่าครับ? ไอวี่เป็นลูกของแม่เหรอครับ? งั้นเธอก็เป็นน้องสาวของพวกเราใช่ไหมครับ?”
เลอศิลป์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็หันมามองรษิกาและไอรดา
“ผมขอโทษที่เก็บความลับนี้ไว้จากคุณมาโดยตลอด ผมก็แค่กังวลว่าถ้าคุณปฏิเสธผมและไม่ได้ไปต่อทั้งคู่ ทั้งคุณกับไอวี่ก็คงเสียใจอย่างแน่นอน ไอวี่ พ่อขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับลูกก่อนนะ คุณรษิกาคือแม่ที่ลูกต้องการมาตลอด ถึงเวลาแล้วที่ลูกจะเปลี่ยนคำพูดเวลาเรียกเธอ เธอไม่ใช่อารษิกาอีกต่อไปแล้ว”
ทันทีที่เขาพูดจบ ไอรดาก็ร้องไห้ออกมาในทันที เธอกอดขารษิกาอย่างแน่นและพูดเสียงดังว่า “แม่… แม่ขา…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
👍🏻...
....
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...