หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1320

รษิกาอึ้งไปเมื่อเห็นชายที่อยู่ตรงหน้าคุกเข่าข้างหนึ่งลงไปกับพื้น

ฉันฝันไปหรือเปล่า? เลอศิลป์กำลัง… ขอฉันแต่งงานเหรอ? ทำไมเขาต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย? เขาข้ามขั้นตอนนี้ไปตอนที่เราแต่งงานกันเมื่อหกปีก่อน

ในชั่วพริบตานั้น รษิกาก็รู้สึกหวิวๆ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องตรงหน้าจะเกิดขึ้น

เธออยากจะหนีไปจากตรงนี้ตามสัญชาตญาณ แต่ก็โดนเด็กๆ ทั้งสามคนยั้งไว้ทันทีที่เธอก้าวถอยหลัง

“แม่ครับ คุณเลอศิลป์หมายความตามนั้นจริงๆ ตอบตกลงเถอะครับ เขาเตรียมเรื่องนี้มาสักพักแล้วนะ เราเห็นเขาเตรียมพร้อมมาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว” เบนนี่โพล่งขึ้นมา

รษิกาเริ่มหวั่นไหวไปหลังจากได้ยินเช่นนั้น

สิ่งที่เด็กๆ ได้เห็นเป็นแค่การเตรียมตัวเมื่อช่วงบ่ายเท่านั้น แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเขาใช้เวลาไปนานแค่ไหนในการเปลี่ยนสวนดอกไม้ให้กลายเป็นสวนสมุนไพรแผนโบราณ

ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเลอศิลป์ใช้เวลาไปมากแค่ไหนเพื่อเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

“เถอะนะคะ อารษิกา ตอบรับพ่อเถอะ! หนูอยากให้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ไอรดาเร่ง

เด็กๆ เริ่มโน้มน้าวเอาคำตอบรับจากเธอทีละคน

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็จ้องมองเธอ แววตาของเขาล้ำลึก ดวงตาสีเข้มนั้นมุ่งมั่นมากกว่าที่เคยเป็น

“ผมครุ่นคิดในระหว่างที่คุณไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อหกปีก่อน ตอนนี้คุณกลับเข้ามาในชีวิตผมแล้ว ผมสาบานว่าผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีก ผมจะปกป้องคุณและจะปกป้องลูกๆ ของเราด้วย ช่วยเชื่อใจผมอีกสักครั้งเถอะนะ รษิกา”

มือของเขาที่ถือแหวนอยู่ไม่ขยับเลยขณะที่เขาพูด ไม่แม้แต่นิ้วเดียว

“แม่ครับ คุณเลอศิลป์เป็นคนเดียวที่เราอยากให้มาเป็นพ่อของเรานะครับ!” อชิกับเบนนี่อุทานขึ้นมาพร้อมกัน

ดวงตาของรษิกาจ้องมองไปทางซ้ายทีขวาทีขณะที่เธอเริ่มคิดทบทวนใหม่อีกครั้ง

ฉันเก็บความลับไว้จากเด็กๆ มาตลอดหลายปี ตอนนี้ ในที่สุดพวกเขาก็มีคนให้เรียกว่า “พ่อ” แล้ว ฉันจะใจร้ายใจดำกับพวกเขาอย่างนั้นได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ยังแสดงความรักต่อเลอศิลป์อย่างตรงไปตรงมาอีกด้วย…

หลังจากครุ่นคิดแล้ว เธอก็ยอมแพ้ ความเจ็บปวดจากอาการใจสลายที่เธอต้องเจอนั้นไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกผิดที่เธอมีต่อเด็กๆ ได้

เมื่อเธอกำลังยกมือขึ้นมาเพื่อจะรับแหวน เสียงที่ดังและชัดเจนก็ก้องมาจากมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

มือของรษิกาแข็งค้างอยู่กลางอากาศขณะที่เธอมองไปทางต้นเสียงและเห็นศศิตาซึ่งจู่ๆ ก็โผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

หญิงสูงวัยไม่พอใจ ศศิตาจ้องมองเธอ อชิ และเบนนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ

เช่นนั้นแล้ว รษิกาจึงค่อยๆ ดึงมือที่ยื่นออกไปกลับคืนมา

ไม่นะ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ฉันหนีไปอย่างเห็นแก่ตัวตอนที่ฉันกำลังท้อง โดยไม่สนใจความรู้สึกของลูกๆ เลย ถ้าฉันให้พวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันกับครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ อย่างน้อยฉันก็ควรจะรอจนกว่าทุกคนจะยอมรับพวกเขาอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ