หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1319

รษิกาเป็นห่วงเล็กน้อยว่าไอรดาจะไม่พอใจที่เลอศิลป์ไม่อยู่ทานข้าวกับพวกเขา

แต่เธอก็ประหลาดใจเพราะไอรดายิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เธอเคี้ยวอาหารของเธอไป ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรที่เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ด้วย

รษิการู้สึกปวดใจเมื่อได้เห็นเช่นนั้น

เลอศิลป์ยุ่งมากจริงๆ จนแทบไม่มีเวลาให้ลูกสาวเขาเลยเหรอ? นี่ก็น่าจะอธิบายได้แล้วว่าทำไมไอรดาถึงได้ฟื้นตัวช้าแบบนี้…

รษิกากำลังจะพาเด็กๆ กลับขึ้นไปข้างบนหลังทานอาหารเสร็จแล้ว แต่คติยาก็เข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนและพูดว่า “คุณเลอศิลป์รอคุณอยู่ที่สวนหลังบ้านนะคะคุณรษิกา”

เพราะได้เห็นเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายวันนี้ คติยาจึงอยากจะเรียกรษิกาว่า “คุณนายรษิกา” เต็มทนแล้ว

แต่เธอก็เลือกจะไม่เรียกเช่นนั้น เพราะคิดว่าจะทำให้รษิกาไม่สบายใจ

รษิกาชะงักไปและจ้องมองเด็กๆ หลังจากได้ยินเช่นนั้น

เลอศิลป์จะอยากเจอฉันทำไมกัน? ถ้าพาเด็กๆ ไปด้วยจะสะดวกหรือเปล่านะ?

“เราก็อยากไปด้วยนะครับแม่!” เบนนี่อุทานขณะดึงแขนของรษิกา

ไอรดาเสริมด้วยเช่นกัน “หนูก็อยากไปค่ะ อารษิกา!”

อชิแค่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาก็ฉายแววออกมาว่าเขาอยากไปด้วยเช่นกัน

รษิกาไม่อาจปฏิเสธพวกเด็กๆ ได้ จึงถามคติยาไปว่า “เขาไม่ได้บอกว่าห้ามพาเด็กๆ ไปด้วยใช่ไหมคะ?”

คติยาส่ายหน้าหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบี่ยงตัวเพื่อให้พวกเขาเดินออกไป

จากนั้นรษิกาก็จูงมือเบนนี่และไอรดาไว้ขณะที่อชิเดินนำหน้าไปเอง

ทั้งสี่คนเดินออกจากบ้านไปยังสวนหลังบ้าน

อะไรกัน? เลอศิลป์ไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าเขามารอฉันที่นี่?

เอื้องเค้ากิ่ว มะลิ สายน้ำผึ้งสีเงินสีทอง…

เลอศิลป์กำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย?

“สวนนี้เคยเต็มไปด้วยกุหลาบและโบตั๋นราคาแพง แต่คุณไม่ชอบดอกไม้พวกนั้น หลังจากคิดอยู่พักนึง ผมก็ตัดสินใจให้คนเอาสมุนไพรยาแผนโบราณพวกนี้มาปลูกแทน” เลอศิลป์กล่าว

รษิกาเหลือบมองไปทางต้นเสียงและเห็นเขาเดินตรงเข้ามาหาเธอตามทางเดินเล็กๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง รษิการู้สึกประหม่าเป็นพิเศษเมื่อเห็นเขาเข้ามาใกล้ เธอถึงกับคิดจะหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีออกไปด้วยซ้ำ

ราวกับว่าเด็กๆ จะอ่านใจเธอออก พวกเขาคว้าแขนของเธอไว้แล้วยึดให้อยู่นิ่งๆ

รษิกาทำได้แค่เพียงมองดูเลอศิลป์เดินเข้ามาหาเธอ

เขาสบตาเธออย่างรักใคร่ขณะที่พูดว่า “ผมทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดหกปีที่ผ่านมา เพราะผมไม่รู้ใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วรู้สึกกับคุณยังไงกันแน่ หลังจากคุณทิ้งผมไป ผมก็รู้ตัวว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

เขาจ้องมองรษิกาอยู่อย่างนั้นขณะที่หยิบแหวนจากกระเป๋าด้านหลังออกมา และค่อยๆ คุกเข่าลงต่อหน้าเธอ

“ผมรู้ว่าช่วงนี้ผมเร่งทุกอย่างมากเกินไปหน่อย ซึ่งมันทำให้คุณมีแต่ปัญหาเข้ามาอยู่เรื่อย คุณจะยินดีให้โอกาสผมอีกสักครั้งด้วยการแต่งงานกับผมใหม่ได้ไหม?”