หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1318

ต้นไม้ราคาแพงถูกแทนที่ด้วยดอกไม้ที่สวยงาม และผนังก็ตกแต่งด้วยแถบไฟหลากสีสัน

ครรชิตไม่แน่ใจว่าเลอศิลป์พอใจกับการตกแต่งนี้หรือไม่ “ผมให้ตกแต่งอย่างเรียบง่ายตามคำแนะนำของคุณครับ คุณเลอศิลป์”

แววตาของเลอศิลป์ค่อยๆ อ่อนโยนขึ้นในขณะที่เขาสำรวจสวนหลังบ้าน “ดีแล้วล่ะ นายนำของที่ฉันขอมาด้วยไหม?”

ครรชิตรีบหยิบกล่องกำมะหยี่สวยงามออกมาแล้วยื่นให้เขา

ใบหน้าของเลอศิลป์ที่ดูเย็นชาหายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขาเปิดกล่องและเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน

ไอรดาเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ และผล็อยหลับไปขณะนอนอยู่ในอ้อมแขนของรษิกา

รษิกาไม่ได้นอนเลยตลอดช่วงบ่าย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอัญชสาทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยอยู่เล็กน้อยเช่นกัน เธอจึงตัดสินใจงีบหลับบนเตียงของไอรดา

เมื่อเห็นว่ารษิกาและไอรดากำลังหลับสนิท อชิและเบนนี่จึงออกจากห้องเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนพวกเธอ

เมื่อมาถึงระเบียง พวกเขาเห็นเลอศิลป์และครรชิตกำลังคุยกันเรื่องบางอย่างในสวนหลังบ้าน

พวกเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูด แต่เห็นครรชิตยื่นกล่องเล็กๆ ให้เลอศิลป์

ขณะที่เด็กๆ เขย่งเท้าเพื่อให้เห็นชัดขึ้น พวกเขาก็เห็นบางอย่างส่องแสงแวววาวอยู่ในกล่อง

ดวงตาของเบนนี่เป็นประกายขณะที่เขาถามอย่างตื่นเต้น “พ่อจะขอแม่แต่งงานหรือเปล่า?”

อย่างไรเสียก็เห็นได้ชัดว่าของภายในกล่องนั้นเป็นแหวน

อชิก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน แต่เขาขมวดคิ้วด้วยความสับสนในเวลาต่อมา

นางปีศาจคนนั้นเพิ่งสร้างเรื่องใหญ่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อจะขอแม่แต่งงานในเร็วๆ นี้จริงเหรอ? ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว พ่อคงอยากให้คุณย่าอยู่ด้วยเพื่อที่จะได้เห็นการขอแต่งงานของเขาสินะ

ในไม่ช้าความสับสนของอชิก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง

เด็กๆ อยากให้ปลุกรษิกาและพาเธอไปหาเลอศิลป์ทันที แต่พวกเขาก็อดใจไว้เมื่อนึกได้ว่าเธอเป็นไข้เล็กน้อยเมื่อเช้าวันนั้น

เมื่อเห็นว่าเธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว รษิกาก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดถึงมันและเพียงแค่ลูบหัวเด็กน้อย

“เราหิวแล้วครับแม่! ลงไปกินข้าวเย็นกันเถอะ!” เบนนี่อุทานขณะดึงแขนของเธอ

รษิกาอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเธอดูเวลาและเห็นว่าตอนนี้สองทุ่มแล้ว

คุณพระช่วย! ทำไมไม่มีใครปลุกฉันเลย?

“พวกหนูคงจะหิวมาก แม่ขอโทษที่นอนเกินเวลานะ” รษิกาพูดขณะลุกจากเตียงและพาเด็กๆ ลงไปชั้นล่าง

มีจานอยู่สองสามจานบนโต๊ะทานอาหาร แต่ไม่มีใครอยู่เลย

รษิการู้สึกแย่เล็กน้อยกับการนอนยาวจนเลยเวลาอาหารเย็น

คนอื่นๆ คงได้กินข้าวเย็นแล้วเพราะพวกเขารอฉันไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกแย่มาก… ยังดีที่เขายังมีอาหารเหลือไว้ให้เราด้วย