หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1317

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ยังคงมีแววตารู้สึกผิดอยู่ รษิกาก็เม้มปากและจับมือเขาไว้ขณะเสริมว่า “ต่อไปนี้จะไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นกับไอวี่อีกเด็ดขาด”

“เราจะพยายามปกป้องไอวี่อย่างดีที่สุดด้วยครับ!” อชิกับเบนนี่เสริม

สายตาของเลอศิลป์อ่อนลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำให้รษิกาโล่งใจขึ้นมาก

“ฉันน่าจะพาไอวี่ไปอยู่ที่บ้านฉันสักวันนึงก่อน วันนี้เธอเจอเรื่องมาหนักมากเลยนะคะ” เธอแนะนำ

รษิกามองออกว่าไอรดายังไม่สามารถยอมรับศศิตาได้ เธอจึงเป็นห่วงว่าการที่เลอศิลป์ตัดสินใจให้ศศิตาอยู่ที่นี่ไปคืนหนึ่งก่อนจะกระทบต่ออารมณ์ของไอรดา

ไอรดาโอบแขนเธอไว้รอบคอของรษิกาจนแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น เพราะเธอต้องการไปอยู่กับรษิกา

แต่เลอศิลป์ไม่ยอมตอบตกลงตามนั้น “พาเธอไปที่ห้องนอนแล้วพักผ่อนก่อน ไอวี่จะไม่สนใจอย่างอื่นเลยถ้าคุณอยู่กับเธอ”

รษิกาลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ไอรดาก็พยักหน้าอย่างแรงเป็นการตอบตกลง

ฉันไม่กลัวใครทั้งนั้นตราบใดที่อารษิกาอยู่กับฉัน!

รษิกาปฏิเสธไม่ลงเมื่อเห็นสายตาคาดหวังของไอรดา ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้และพาเด็กทั้งสามขึ้นไปที่ห้องนอนของเด็กหญิง

เลอศิลป์ ครรชิต และคฑาเป็นเพียงสามคนเท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นเลอศิลป์ระบายโทสะออกมาใส่อัญชสาเมื่อครู่นี้ คฑาก็ระมัดระวังมากเป็นพิเศษเมื่อเข้าหาเลอศิลป์ “คุณ… คุณเลอศิลป์…”

ความอบอุ่นในแววตาของเลอศิลป์มลายหายไปหมดสิ้นเมื่อเขาหันกลับมาและถามว่า “คุณต้องการเงินเท่าไร?”

“สาม… สามสิบล้านก็พอครับ!” คฑาพูดอย่างประหม่าขณะที่ชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

เลอศิลป์หันกลับมาสั่งครรชิตไปว่า “ไปจัดการจ่ายเงินให้เขาสามแสนพอ ฉันไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับว่าเขายังอยู่ในชวาลาอีก เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ไป!”

เดี๋ยวก่อนนะ… ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? สามแสนเหรอ? นั่นมันน้อยกว่าที่ฉันเรียกไปตั้งร้อยเท่าเลยนะ! สามสิบล้านมันเป็นแค่เศษเงินสำหรับคนที่รวยอย่างเลอศิลป์ ดังนั้น ทำไมเขาไม่ยอมจ่ายฉันตามที่ขอไปล่ะ?

คฑาดิ้นรนจนสุดแรง แต่เขาก็ไม่หลุดจากเงื้อมมือของครรชิต ลูกน้องของเลอศิลป์เปิดประตูและโยนเขาออกไปราวกับเป็นขยะชิ้นหนึ่ง

ใบหน้าของคฑาซีดเผือดไปทันทีขณะที่เขามองประตูบ้านปิดลงไปต่อหน้า

นี่เป็นความผิดของอัญชสาทั้งหมด! ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ!

“ผมจะจัดการเขาเองครับ คุณเลอศิลป์ พรุ่งนี้ คนจากเมืองเมฆาจะแจ้งที่อยู่เขามาอีกทีครับ” ครรชิตกล่าวขณะเดินเข้าไปหาเลอศิลป์

เลอศิลป์พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรเลย

ครรชิตเหลือบมองกลับไปที่สวนขณะพูดต่อไปอย่างระมัดระวังว่า “คุณเลอศิลป์ เรื่องการตกแต่งที่สวนหลังบ้าน…”

สีหน้าของเลอศิลป์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินครรชิตพูดถึงสวนด้านหลัง เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน