หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1362

รษิกาไม่รู้เลยว่าเด็กๆ เข้าไปเกี่ยวข้องกับสถานการณ์ของอัญชสาด้วย

เมื่อตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็ไม่เสียเวลาไปกับการอ่านการสนทนาในโลกออนไลน์

การประกาศของเลอศิลป์เมื่อคืนนี้อยู่ในอันดับหนึ่งของหัวข้อยอดนิยม ซึ่งอยู่เหนือหัวข้อยอดนิยมอื่นๆ จากเมื่อวันก่อน โดยตอนนี้หัวข้อนั้นก็ถูกลืมไปหมดแล้ว คำค้นหาของโพสต์นั้นก็ถูกลบออกแทบจะทั้งหมด

รษิกาถือว่าเรื่องนี้คลี่คลายไปและในที่สุดก็สงบลงเสียที

เธอกำลังจะลุกจากเตียงไปทำอาหารเช้าให้เด็กๆ แต่จู่ๆ เจตนินก็โทรมา

รษิการับสายในทันที เพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องโครงการของเธอกับเขา “มีอะไรเหรอคะ? คุณเจตนิน”

น้ำเสียงของเธอเจือความขอโทษ เพราะกลัวว่าการที่เธอเป็นหัวข้อข่าวโคมลอยเหล่านั้นจะกระทบต่อโครงการ

เสียงของเจตนินมีแววเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ? ผมเห็นความคิดเห็นต่างๆ ในโลกออนไลน์เมื่อวานนี้ เลยตัดสินใจจะแวะไปหา แต่ว่าผมงานยุ่งมากๆ ตอนนี้พอจะมีเวลาว่างบ้างแล้ว ผมเลยโทรมาเช็คดูก่อนว่าความเห็นพวกนั้นทำให้คุณจิตตกหรือเปล่า”

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะรู้สึกอบอุ่นในใจ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะคุณเจตนิน แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ อีกอย่าง เรื่องนั้นก็แก้ไขกันไปเรียบร้อยแล้ว ฉันแค่เป็นห่วงว่ามันจะกระทบกับโครงการ”

เจตนินหัวเราะ ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจเลย “ผมดีใจที่คุณไม่เป็นไรนะครับ เรื่องโครงการมันมีคนดูแลอยู่แล้ว และไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอกครับ”

“ขอบคุณในความทุ่มเทนะคะ” รษิกาพูดอย่างรู้สึกซาบซึ้ง “ฉันพักผ่อนไปมากแล้วและจะกลับไปทำงานอาทิตย์หน้าค่ะ”

นี่ฟังดูเหมือนเป็นการขอออกเดทเลย

“มีบัานพักคนชราอยู่ในหมู่บ้านเจตมณีครับ คนดูแลที่นั่นหายตัวไปพร้อมกับเงินทุนและทิ้งผู้สูงอายุหลายคนซึ่งต้องการความช่วยเหลือเอาไว้ที่นั่น แล้วก็มีพนักงานที่มีใจเมตตาอยู่ด้วย ถึงพวกเขาจะมีเจตนาดีในการดูแลผู้สูงอายุ แต่ก็ไม่ได้มีเงินทุนมากนัก บางคนก็อดตาย บางคนก็โรคกำเริบ” เจตนินอธิบายเงื่อนไขในการให้คำปรึกษาทางการแพทย์กับเธออย่างไม่ปิดบังรายละเอียดใดๆ “นี่เป็นภารกิจที่เกี่ยวข้องกับหลายฝ่าย ตระกูลดำรงกุลกำลังรวบรวมหมอทุกคนในโครงการไปที่หมู่บ้านเจตมณีในสัปดาห์หน้าเพื่อรักษาผู้สูงอายุเหล่านั้น คุณปู่รู้ทักษะของคุณดี ท่านเลยย้ำเตือนให้ผมพาคุณไปทำภารกิจนี้ด้วยกันครับ”

จากนั้น เหมือนเขาจะเป็นห่วงว่าจะทำให้เธอไม่สบายใจ จึงเสริมว่า “คราวนี้อาจจะใช้เวลานานกว่าปกติหน่อยนะครับ เราเลยจะอยู่ที่หมู่บ้านเจตมณีกันสองวัน ถ้าคุณไม่มีเวลา ผมจะไม่บังคับคุณครับ ผมเข้าใจว่าคุณก็มีลูกที่ต้องดูแล”

รษิกาไม่อาจปฏิเสธโอกาสที่จะได้เรียนรู้ศาสตร์ทางการแพทย์ของตระกูลดำรงกุลไปได้ และเธอก็อยากช่วยเหลือผู้สูงอายุที่ต้องการการดูแลด้านสุขภาพเป็นอย่างมาก “เอาล่ะค่ะ ฉันจะไปที่นั่นตรงตามเวลา”

ดวงตาของเจตนินฉายแววยินดี “งั้นผมจะไปรอคุณที่นั่นครับ”

รษิกาสัญญาว่าจะไปโดยไม่ลังเล