หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1368

“คุณจะไปทำงานที่เจตมณีเหรอ?” รษิกาอดถามไม่ได้ขณะที่รถค่อยๆ เร่งความเร็วไป

เลอศิลป์พยักหน้าตอบคำถามเธอ ดวงตาเขาไม่ละไปจากถนน “มีปัญหากับเรื่องบัญชีสาขาน่ะ ผมต้องไปตรวจสอบดู”

ดวงตาของรษิกามีแววสงสัย “แล้วคุณต้องไปเองเลยเหรอ?”

เธอคิดว่าการที่เลอศิลป์ต้องไปดูบัญชีด้วยตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่มากเกินไปหน่อย แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้เรื่องธุรกิจมากนักก็ตาม

สีหน้าของเลอศิลป์ยังคงไม่เปลี่ยนแปรไป “คนดูแลต้องเป็นคนในครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ คนอื่นอาจจะไม่สามารถจัดระเบียบทุกอย่างได้ ผมก็เลยต้องไปเอง”

มันเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ซึ่งรษิกาก็เชื่อไปแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

เธอเดาว่างานของเลอศิลป์ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าการนั่งในห้องทำงานและวางแผนกลยุทธ์ โดยที่เธอไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มากมายในธุรกิจยังคงต้องการเวลาและความเอาใจใส่จากเขา

“ว่าแต่คุณล่ะ? ทำไมถึงได้เดินทางไปทำงานหลังจากเพิ่งหายป่วย?” เลอศิลห์หันมามองเธอด้วยสายตาที่ยากจะหยั่งถึง

ความรู้สึกผิดทำให้เธอกลับจากภวังค์ เธอพยายามเตรียมใจที่จะบอกความจริงกับเขา แต่คำพูดเหล่านั้นก็หลุดลอยไปเมื่อเธอนั่งอยู่ข้างๆ เลอศิลป์

“ฉัน...” รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบอย่างเลี่ยงๆ “ฉันจะไปช่วยเรื่องฉุกเฉินที่บ้านพักคนชราในเจตมณี”

เธอตระหนักว่าเธอได้พูดสิ่งที่เธอไม่ควรพูด และความเสียใจก็เข้ามาครอบงำเธอทันที แต่คำพูดเมื่อพูดไปแล้วกลับไม่สามารถถอนกลับได้

สักพักหนึ่ง เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น “ไม่มีอะไรแล้ว การช่วยเหลือผู้ป่วยเป็นงานของคุณ และผมก็ไม่สามารถเลือกเพื่อนร่วมงานของคุณได้ เจตนินเป็นหมอที่เก่งจริงๆ ผมมั่นใจว่าคุณทั้งคู่จะรักษาความสัมพันธ์ของคุณอย่างมืออาชีพอย่างเคร่งครัด”

เธอรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกันอย่างท่วมท้นเมื่อนึกถึงอคติของเลอศิลป์ที่มีต่อเจตนิน แต่แล้วกลับได้ยินสิ่งที่เขาพูดในตอนนี้

เธอประหลาดใจมากจนไม่สังเกตเห็นข้อนิ้วสีขาวของเลอศิลป์ที่เกาะพวงมาลัยรถไว้แน่นในระหว่างการสนทนา

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หมายความตามที่เขาพูด