หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1369

ความเงียบเข้าปกคลุมรถอีกครั้ง

เลอศิลป์คิดว่ารษิกาจะอธิบายหรือพูดเพื่อให้ความมั่นใจกับเขาหลังจากที่เขาแสดงความเข้าใจแล้ว แต่เธอก็ยังคงเงียบอยู่เป็นเวลานาน

นั่นทำให้เขาไม่พอใจ แต่เขาไม่สามารถกลับคำพูดได้ เขาทำได้เพียงควบคุมอารมณ์ไว้เท่านั้น

โชคดีที่เบนนี่แจ้งให้เขาทราบเรื่องนี้ก่อน ไม่เช่นนั้นเขาคงจะฉุนขาดเมื่อคิดถึงรษิกา และท่าทางพึงพอใจของเธอขณะที่ที่ทำงานร่วมกับเจตนิน

“เดินทางเที่ยวนี้ ก็ถือว่าคุณไปพักได้เหมือนกันนะ” เลอศิลป์พูดต่อโดยไม่สื่อความหมายแฝงใดๆ “เรื่องราวที่แพร่ทางออนไลน์ในช่วงไม่กี่วันนี้ต้องส่งผลต่อคุณ ผมควรจะจัดการมันให้ดีขึ้น ผมอยากจะพาคุณไปเที่ยวหลังการเดินทาง แต่ดูเหมือนว่างานให้คำปรึกษาทางการแพทย์จะมาถูกเวลา”

รษิกากลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ “ขอโทษที่ฉันต้องรบกวนคุณเรื่องความคิดเห็นในออนไลน์นะ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ผมเป็นคนทำให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์นี้ ผมสิที่ควรจะเป็นคนขอโทษคุณ”

รษิกาลังเลก่อนจะพูดต่อ “แต่ฉันควรจะเป็นผู้ยื่นฟ้องหมิ่นประมาท ผู้คนจะเข้าใจผิดถ้าคุณทำแทนฉัน…”

ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้วในสายตาของทุกคน ซึ่งเป็นผลลัพธ์ตามที่เลอศิลป์ต้องการ

เขาแสร้งทำเป็นสับสน “เข้าใจผิดอะไร?”

สัญญาณของการหมดหนทางแวบขึ้นมาในดวงตาของรษิกา และเธอก็จ้องมองเขาโดยไม่ตอบอะไร

เขารู้ชัดเจนว่าฉันหมายถึงอะไร แต่เขากลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง

นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของรษิกา และเธอตรวจดูกระจกมองหลังเป็นครั้งคราวเพื่อดูว่ามีใครขับตามมาหรือเสียหลักไปเพราะยางที่แตกหรือเปล่า

โชคดีที่เลอศิลป์รักษาความเร็วของรถให้อยู่ในระดับปานกลาง และพวกเขาอยู่ใกล้ทางออกแล้ว จึงสามารถลงจากทางด่วนได้ในเวลาอันรวดเร็ว

“นั่นคุณกลัวใช่ไหม?” เขามองรษกิาด้วยท่าทีขอโทษหลังจากจอดรถที่ข้างถนน “ตอนขับมาแรกๆ ยังดีอยู่เลย สงสัยว่าเราจะขับรถทับอะไรบางอย่างเมื่อกี้นี้”

หัวใจของเธอยังคงเต้นรัว และเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรถจอดสนิท “ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น โชคดีที่เราอยู่ใกล้ทางออก” เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ใบหน้าของเธอย่นด้วยความหงุดหงิด “ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะไปที่งานให้คำปรึกษาทางการแพทย์ได้ทันเวลานะ”

“ถ้าที่นั่นเกิดเหตุฉุกเฉิน คุณก็รออยู่ที่นี่ก่อนได้ แล้วผมจะส่งคนพร้อมรถคันอื่นมารับเรา” เลอศิลป์ตอบ

รษิกาถามทันทีว่า “แล้วคุณล่ะ? คุณไม่มีธุระต้องไปที่เจตมณีแล้วเหรอ?”