หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1371

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะคิดว่าเลอศิลป์ยื่นมือออกมาจับมือฉัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่เด็กขนาดนั้น

เมื่อสังเกตเห็นความเงียบของเธอ เลอศิลป์ก็หยุดเดินและหันกลับถามด้วยความเป็นกังวลว่า “คิดอะไรอยู่เหรอ?”

เสียงของเขาทำให้รษิกาหลุดจากภวังค์ เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อนึกถึงเหตุผลที่เธอเงียบไป “อ่อ ไม่มีอะไรหรอก”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อคำอธิบายของเธออย่างเห็นได้ชัด

รษิกาลูบท้อง “เดินมาไกลจัง ฉันหิวแล้วล่ะ มีของกินแถวๆ นี้ไหม?”

ทันทีที่เธอพูดออกมา เลอศิลป์ก็รีบคว้ามือของเธอไว้ก่อนที่เธอจะดึงมันกลับมาได้ทัน

รษิการู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขณะที่จ้องมองมือของพวกเขาอย่างเหลือจะเชื่อ

“มาเร็ว เราไปหาร้านอาหารกันเถอะ”

เลอศิลป์ลากกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือก็จับมือเธอไว้ เขาชะลอความเร็วลงเพื่อเดินเคียงข้างเธอ

ด้วยความตกตะลึง รษิกาจึงยอมให้เขาพาเธอไป

เมืองเล็กๆ ที่มีเสน่ห์แห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขา มันมีชื่อเสียงในด้านบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์และสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ไร้ข้อบกพร่องเนื่องจากยังล้าหลังในแง่ของการพัฒนา

ข้างทางมีแต่ร้านอาหารเล็กๆ ราคาถูกๆ

พวกเขาเดินไปตามถนนแต่ไม่พบร้านอาหารสักแห่งที่เลอศิลป์คิดว่าดีพอ

“ร้านนี้ก็ได้”

รษิกาค่อยๆ สงบลงและหยุดอยู่หน้าร้านอาหารที่ขายพาสต้า

เธอสังเกตเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีหน้ารังเกียจ และเธอก็รู้สึกขบขัน

ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ เธอมักจะเดินทางไปยังภูเขาและพื้นที่ชนบทที่ห่างไกลที่สุดกับหาญชัย

รษิกาดูเหมือนคุ้นเคยกับมันขณะที่เธอหาที่นั่งแล้วนั่งลง อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์กลับขมวดคิ้วมากขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขาจวนจะอารมณ์เสียแล้ว

รษิการีบให้คำมั่นกับเขาว่า “ก็เราเป็นคนต่างเมือง มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะอยากรู้อยากเห็น”

ทันใดนั้น เจ้าของร้านอาหารก็เข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “อา คุณคงยังใหม่กับพื้นที่นี้ คุณเลือกถูกแล้วล่ะ!” เขายกนิ้วให้คนทั้งสอง “เราภูมิใจในร้านของเรา ซึ่งเป็นร้านอาหารที่สะอาดที่สุดในเมือง และอาหารของเราก็อร่อยไม่แพ้กัน! ดูสิว่าที่นี่มีคนหนาแน่นแค่ไหน!”

รษิกายิ้มอย่างสุภาพให้เขา “ใช่ ฉันเห็นแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าของร้านก็มีความกระตือรือร้นมากขึ้น เขายื่นเมนูให้และเริ่มสนทนา “คุณสองคนดูเหมือนเป็นคู่รักกันเลย อะไรทำให้คุณมาที่เมืองเล็กๆ ของเราล่ะ?”

มือของรษิกาชะงักไปขณะพลิกเมนู เธอมองดูชายที่นั่งตรงข้ามกับเธอตามสัญชาตญาณ

ดูเหมือนว่าเลอศิลป์จะยอมรับร้านอาหารนั้นแล้ว เพราะเขากลับมาสู่ความสงบตามปกติและกำลังเลือกดูเมนูอย่างสบายๆ

บางทีเขาอาจจะดูเอาแต่ใจเกินไป เพราะมันให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ในร้านอาหารระดับห้าดาว แม้ว่าพวกเขาจะมาทานที่ร้านอาหารแบบสุ่มๆ ก็ตาม