หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1372

“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ...”

รษิกาละสายตาจากเลอศิลป์และพยายามอธิบายให้เจ้าของฟัง

เจ้าของปฏิเสธคำอธิบายของเธออย่างไม่ไยดี โดยกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ ผมเห็นคุณสองคนจับมือกันตอนคุณเดินเข้ามาในร้าน พูดตามตรง คุณทั้งคู่มีเสน่ห์มากทีเดียว ผมเห็นคุณสองคนตั้งแต่คุณมาถึงถนนของเราแล้วล่ะ!” เพื่อพิสูจน์ตัวเอง เจ้าของจึงเคาะกระเป๋าเดินทางของรษิกา “นี่เป็นของคุณใช่ไหม? ผมเห็นผู้ชายคนนี้เอากระเป๋านี่ไปจากคุณ! เขาทำเหมือนว่าเขาทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว”

จากนั้นเขาก็เล่าปฏิสัมพันธ์ของคนทั้งสองระหว่างทางที่เดินมา

ลูกค้าในร้านอาหารอดไม่ได้ที่จะแอบมองรษิกาและเลอศิลป์ขณะที่พวกเขาเดินเข้ามา

คำพูดของเจ้าของมีแต่เพิ่มความอยากรู้อยากเห็น ทำให้พวกเขาจ้องมองคู่รักอย่างเปิดเผย

บางคนสงสัยและถามว่า “พวกคุณเป็นคนดังที่มาถ่ายรายการอะไรที่นี่หรือเปล่า?”

เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถโน้มน้าวให้เจ้าของร้านคิดอย่างอื่นได้ รษิกาก็อธิบายด้วยความขุ่นเคืองว่า “เราไม่ใช่คนดัง เราแค่ขับผ่านมาและรถของเราเสียค่ะ”

ในที่สุดเจ้าของร้านก็หยุดพูด

รษิกาโล่งใจและรีบสั่งว่า “ฉันขอพาสต้าหมึกและสลัดค่ะ”

จากนั้นเธอก็เหลือบมองเลอศิลป์ ด้วยกลัวว่าเขาจะรับอาหารเหล่านี้ไม่ได้

เลอศิลป์หันไปหาเจ้าของร้าน “ผมก็เหมือนกัน”

เจ้าของพยักหน้าแล้วออกไปเตรียมอาหาร

เลอศิลป์กวาดตามองไปทั่วฝูงชน และพวกเขาก็เบือนหน้าหนีไปอย่างรู้สึกผิด

“พวกเขาไม่มีเจตนาร้ายน่า อย่าทำตัวแบบนี้” รษิกาแนะนำอย่างช่วยไม่ได้

เธอผ่านอะไรมามากมายตลอดหกปีที่ผ่านมา ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นเธอจะยังอยู่กับฉันไหม? เธอจะไม่ต้องเจอกับความยากลำบากและการดิ้นรนทั้งหมดนั่นหรือเปล่า?

ในตอนนั้น ศาสตราจารย์หาญชัยให้ทางเลือกแก่ฉัน นั่นคืออยู่ในห้องแล็บหรือออกไปผจญภัย และไปสัมผัสกับสิ่งใหม่ๆ ฉันเลือกที่จะก้าวกระโดดด้วยศรัทธาและสำรวจสิ่งที่ไม่รู้จัก และฉันจะไม่แลกการตัดสินใจนั้นกับสิ่งใดๆ ในโลก การเดินทางเหล่านั้นไม่เพียงแต่ทำให้ฉันได้รับความรู้มากมาย แต่ยังเป็นความทรงจำที่ไม่อาจทดแทนได้ซึ่งฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต ถ้าฉันอยู่ในห้องทดลอง ฉันคงพลาดบทเรียนและประสบการณ์อันล้ำค่าที่ได้รับจากการเดินทางครั้งนี้

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเลอศิลป์ยังคงหมองหม่น

รษิกาช่วยเขาหยิบช้อนส้อม “ฉันรู้ว่าคุณคุ้นเคยกับการทานอาหารในร้านอาหารราคาแพง แต่ฉันแน่ใจว่าคุณไม่เคยได้สัมผัสกับรสชาติแบบนี้มาก่อน” เธอกล่าวอย่างให้กำลังใจ “มันอร่อยมากจริงๆ”

จากนั้นเธอก็เริ่มรับประทานอาหาร

คลื่นความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจของเลอศิลป์ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอดูเป็นธรรมชาติมากแค่ไหน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อม เขาแค่รู้สึกว่าเธอสมควรได้ทานอาหารในร้านอาหารที่ดีกว่านี้

เขาไม่รู้ถึงความยากลำบากและการดิ้นรนมากมายที่เธอต้องเผชิญในช่วงหกปีที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย