หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1375

“ถ้าคุณชอบที่นี่ ต่อไปเราจะมาเที่ยวกันบ่อยๆ ได้นะ” เลอศิลป์กล่าวขณะกำลังเดินทางไปทะเลสาบ “ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเป็นช่วงที่วุ่นวายมาก ผมจึงตั้งตารอที่จะได้ใช้เวลาพักผ่อนในช่วงวันหยุดของผม”

เขาจับมือของรษิกา เธอจ้องมองด้านข้างของเขาและรู้สึกได้ถึงความขมขื่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ

ในช่วงหกปีที่ผ่านมา พวกเขาขาดการติดต่อไปและไม่รู้สถานะปัจจุบันของกันและกัน

รษิกาใช้ชีวิตที่วุ่นวายแต่เติมเต็ม

ในทางกลับกัน เลอศิลป์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก

“สักวันหนึ่งเราจะพาเด็กๆ มาที่นี่ได้ ฉันไม่คิดว่าพวกเขาเคยไปเที่ยวภูเขามาก่อน”

เลอศิลป์ชะงักไปแล้วหันกลับมามองเธอ

พวกเขามาถึงทะเลสาบแล้ว

อาจเพราะพวกเขาอยู่บนภูเขา น้ำในทะเลสาบจึงดูใสมาก กิ่งก้านของต้นหลิวร่วงหล่นริมทะเลสาบ มันพริ้วไหวไปเล็กน้อยตามแรงลม

รษิกาเหลือบมองเขาแล้วพูดอย่างฟุ้งซ่านว่า “ฉันเชื่อว่าอชิและเบนนี่ก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน ฉันยุ่งกับงานและไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวกับพวกเขาเลย ส่วนไอวี่...” เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไอรดามากนักแต่สามารถเดาสถานการณ์ของเด็กหญิงตัวน้อยได้คร่าวๆ “ไอวี่เคยกลัวคนแปลกหน้า ฉันเลยไม่คิดว่าเธอจะได้ไปเที่ยวมากนักใช่ไหม? ตอนนี้เธออาการดีขึ้นแล้ว เราก็ไปเที่ยวกันได้แหละ”

เธอฟังดูเป็นธรรมชาติราวกับว่าเธอคิดเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน

เลอศิลป์กระชับมือของเธอแน่นขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เขาพูดไปอย่างนั้นโดยมีเงื่อนไขว่ารษิกาต้องยอมที่จะอยู่กับเขา

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่ารษิกาจะสนทนาต่อโดยสอดคล้องกับความต้องการของเขา

เธอรู้สึกแบบเดียวกับฉันเหรอ?

รษิกาขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้ง

พวกเขาพูดคุยสั้นๆ เกี่ยวกับอาการของผู้สูงอายุก่อนที่จะวางสาย

ด้วยสีหน้าสลดของรษิกา เลอศิลป์จึงดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

“ไม่ใช่ความผิดของคุณที่พวกเขาป่วย ดังนั้นอย่าโทษตัวเองเลย หากคุณกำลังมองหาใครสักคนที่จะตำหนิ ก็เป็นผมเองนั่นแหละ ผมควรจะขับรถให้ระมัดระวังมากขึ้นเพื่อที่คุณจะได้ไปทันเวลา”

รษิกาถอนหายใจ “นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่กับพวกผู้สูงอายุน่ะ พวกเขาอยู่ตัวคนเดียว ทั้งที่ป่วย แต่ก็ไม่มีใครขอความช่วยเหลือ แม้ว่าฉันจะให้การรักษาตามที่พวกเขาต้องการได้ แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะอยู่รอดได้โดยไม่ได้รับการสนับสนุนและการดูแลจากคนอื่น”

เลอศิลป์รู้สึกประทับใจกับความมีน้ำใจของเธอ “เดี๋ยวเราจะคิดออกเองแหละ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาอาการเจ็บป่วยของพวกเขา”

รษิกาพยักหน้า “พรุ่งนี้ฉันต้องไปถึงบ้านพักคนชราโดยเร็วที่สุด วันนี้ฉันไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ ดังนั้นพรุ่งนี้ฉันต้องทำงานหนักเป็นสองเท่า”