หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1376

ครรชิตมาถึงตอนเกือบหกโมงเย็น

หลังจากสั่งให้ครรชิตอยู่รอรถซ่อมเสร็จ เลอศิลป์และรษิกาก็ขึ้นรถของครรชิตและขับออกไป

กว่าทั้งสองจะถึงหมู่บ้านเจตมณีก็สามทุ่มแล้ว

เลอศิลป์ส่งรษิกาที่โรงแรมที่เจตนินจองไว้ให้แพทย์

หลังจากที่เลอศิลป์ขนสัมภาระของเธอลงจากรถ เขาก็มองท้องฟ้ายามค่ำคืน

จากนั้นจึงเอ่ยปากขอโทษ “ผมขอโทษนะที่ปล่อยให้คุณรอตั้งนาน”

รษิกายิ้มและตอบว่า “คุณไม่ได้ผิดอะไรเลยค่ะ ไม่มีใครคิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณที่ดึกขนาดนี้คุณก็ยังมาส่งฉันถึงที่นี่”

เธอรู้ว่าที่ต้องเดินทางมาโรงแรมตอนดึกเพราะว่าเธอไม่อยากไปร่วมงานให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในวันพรุ่งนี้สาย อันที่จริงพวกเขาจะรอให้รถซ่อมเสร็จแล้วค่อยออกเดินทางตอนเช้าก็ได้

ที่เลอศิลป์ให้ครรชิตเอารถมาเปลี่ยนเพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องเสียแผน

“ดึกแล้ว ฉันควรจะเข้าไปด้านใน พอคุณถึงที่พักแล้วส่งข้อความหาฉันด้วยนะ”

รษิกาพูดก่อนจะกลับเข้าไปในโรงแรม

เลอศิลป์ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดว่าเธอพักอยู่ที่เดียวกันกับ

เจตนิน

ถึงกระนั้นเลอศิลป์เองก็รู้ดีว่าเขาไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนั้น เนื่องจากรษิกาเองก็มุ่งความสนใจไปที่ผู้ป่วยสูงอายุของเธอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น และหวังว่าพวกเขาจะฟื้นตัวดีขึ้นในเร็ววัน

เลอศิลป์ได้รับโทรศัพท์จากจักรภพ ในทันทีที่รษิกาเข้าไปในลิฟต์

เขาเหลือบมองหน้าจอและเลขหมายผู้โทรก่อนที่จะรับโทรศัพท์อย่างเย็นชา

“พวกนายโอเคไหม?” จักรภพถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“พวกเราโอเค มีอะไรหรือเปล่า?” เลอศิลป์ตอบขณะกลับเข้าไปในรถ

หากเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ทั้งคู่ก็ต้องติดอยู่ในเมือง และโดยปกติแล้ว

พวกเขาจะ...

พวกนายต้องอยู่ในเมืองไม่ใช่เหรอ? งั้นตอนนี้นายสองคนอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?”

"ไม่ใช่หรอก เจตนินจองโรงแรมให้พวกคุณหมอ และตอนนี้รษิกาก็อยู่ที่นั่น” เลอศิลป์ตอบ

จักรภพอึ้งไปเพราะไม่อยากจะเชื่อ “นายมีโอกาสดีขนาดนี้! ฉันไม่อยากจะเชื่อว่านายจะไม่ลงมือทำอะไรเลย”

เฮ้อ หมดกัน ที่คิดไว้พังไม่เป็นท่าเลย!

เลอศิลป์อธิบายอย่างจนใจ “เช้าวันพรุ่งนี้ เธอต้องไปให้คำปรึกษาทางการแพทย์ที่บ้านพักคนชราและผู้สูงอายุส่วนใหญ่ที่นั่นก็ป่วยหนัก พอมาคิดๆ ดูแล้วฉันเลยตัดสินใจว่าควรพาเธอมาที่นี่ก่อน”

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาที่เจ็บปวดของรษิกาตอนที่เธอพูดถึง

ผู้สูงอายุ

จักรภพก็อยู่ในแวดวงการแพทย์เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความรู้สึกของรษิกาดี

จักรภพพูดด้วยน้ำเสียงลังเล “แต่ถึงยังไง อย่างน้อยนายก็ควรทำอะไรสักอย่างนะ เพราะไหนๆ ก็ตามไปถึงหมู่บ้านเจตมณีแล้ว นายอยากจะเป็นแค่อัศวินขี่ม้าขาวแค่นั้นน่ะเหรอ?”