หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1378

เลอศิลป์กำลังจะอาบน้ำและพักผ่อน แต่ทว่าเขาได้ยินเสียงเคาะมาจากห้องข้างๆ

หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของเจตนิน “คุณรษิกา มาถึงแล้วเหรอครับ?”

เจตนินคิดว่ารษิกามาถึงแล้วตอนที่เขาได้ยินเสียงคนคุยกันที่ทางเดินด้านบน

รษิกาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและสวมแค่เสื้อคลุมเท่านั้น เธอจึงตอบโดยที่ไม่ได้เปิดประตู

“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งมาถึง ฉันไม่ได้บอกคุณเพราะคิดว่าคุณคงหลับไปแล้ว”

เจตนินพยักหน้าและถามว่า “คุณทานอาหารเย็นแล้วมาหรือยัง? ถ้ายังไม่ได้ทาน เราจะออกไปหาอะไรทานข้างนอกกันไหม? พอถึงร้านเราจะได้คุยกันเกี่ยวกับเรื่องผู้สูงอายุ”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเลอศิลป์ก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในทันที

ถ้ารู้จักรษิกาจริง ก็จะรู้ได้เลยว่าไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธถ้าเขาพูดถึงผู้สูงอายุเหล่านั้นขึ้นมา!

รษิกาอยากคุยกับเจตนินแบบต่อหน้า แต่การจะคุยกันโดยที่เธอยังสวมชุดคลุมและผมของเธอก็ยังเปียกชุ่มอยู่แบบนี้ก็จะคงไม่สะดวกนัก

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง รษิกาก็ตัดสินใจปฏิเสธเขา “ไว้พรุ่งนี้เราค่อยไปหารือเรื่องนี้กันบนรถดีกว่าค่ะ ตอนนี้มันดึกไปหน่อย”

เจตนินรู้ดีกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะกดดันเธอต่อไป “ก็ได้ครับ.. งั้นพักผ่อนเยอะๆ เถอะครับ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้า”

"โอเคค่ะ!" รษิกาตอบด้วยรอยยิ้ม

สายตาของเจตนินดูสิ้นหวังเมื่อเขามองไปที่ประตูห้องของรษิกาซึ่งปิดอย่างแน่นหนา

มีสิ่งเดียวที่เขารู้ก็คือรษิกามาที่นี่โดยรถยนต์ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอมากับใคร

พวกเขาดูรีบร้อนแม้ว่ามันจะดึกมากแล้วก็ตาม

รษิการอจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงฝีเท้าหายไป ก่อนที่จะกลับไปเป่าผมของเธอให้แห้ง

ที่เลอศิลป์กำลังพูดหมายถึงว่าเขาจะยอมเข้านอนทั้งที่หิว ถ้าฉันไม่ไปกินข้าวเย็นกับเขา

แม้ว่าเธอจะไม่ได้กระตือรือร้นมากนักกับการกินมื้อเย็น แต่เลอศิลป์ก็ใช้เวลาทั้งวันขับรถพาเธอมาที่นี่ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้เขาเข้านอนทั้งๆ ที่ท้องว่างได้

นอกจากนี้ รษิกายังรู้สึกราวกับว่าเลอศิลป์กำลังออดอ้อน ซึ่งแตกต่างจากบุคลิกปกติของเขาอย่างมาก

เนื่องจากไม่บ่อยนักที่เลอศิลป์จะทำตัวเป็นเด็กกับเธอ เธอจึงไม่อาจจะปฏิเสธเขาได้

หลังจากแต่งตัวเสร็จ รษิกาจึงโทรไปหาเลอศิลป์เพื่อบอกเขาว่าเธอพร้อมแล้ว

จากนั้นทั้งสองก็ต่างคนต่างก้าวออกจากห้องของตน

ชุดเดรสสายเดี่ยวที่รษิกาใส่นั้นค่อนข้างสั้นและเผยให้เห็นต้นขาที่ไร้ที่ติของเธอ

เธอดูน่าทึ่งมากจนเลอศิลป์ไม่สามารถละสายตาได้เมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา