หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1379

“แล้วนี่เราจะไปกินอะไรกันเหรอคะ?”

เนื่องจากเขาได้ยินเสียงท้องของเธอร้อง รษิกาจึงตัดสินใจพูดออกไปตามตรง

เลอศิลป์เลิกจ้องและตอบว่า “ผมก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ผมเลยไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าร้านอาหารนั้นยังเปิดอยู่ไหม เอาล่ะ พวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ”

พวกเขาทั้งสองยังคงพูดคุยกันต่อไปขณะที่พวกเขาเดินไปที่ลิฟต์

ตอนนั้นเองประตูห้องของเจตนินก็เปิดแง้มออกมา และเขาเห็นขณะที่คนทั้งสองเข้าไปในลิฟต์

แววตาของเขาดูเศร้าหมองทันทีที่เห็นชุดของรษิกา และจำชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอได้

นั่นเลอศิลป์! เขามาหมู่บ้านเจตมณีพร้อมกับรษิกา! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า รษิกาไม่ยอมไปกินข้าวเย็นกับฉันเพราะจะออกไปกับเลอศิลป์! งั้นข่าวลือที่บอกว่าไอวี่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะใจรษิกาได้!

เจตนินมีสีหน้าเคร่งเครียด

ลิฟต์ลงมาหยุดที่ชั้นหนึ่ง และรษิกาเดินตามหลังเลอศิลป์ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ประตูทางเข้าโรงแรม

ทันทีที่พวกเขามาถึงประตูทางเข้ารษิกาก็รู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจอย่างนี้

เธอเลือกสวมใส่ชุดที่ค่อนข้างสั้นเพื่อความสะดวกสบาย แต่มันก็ทำให้ร่างกายส่วนมากของเธอสัมผัสกับลมหนาวในยามค่ำคืน

รษิกาเอามือกอดอก และตัวสั่นเวลาที่มีลมหนาวพัดมาปะทะ

“รอฉันที่นี่ก่อน ฉันจะกลับเข้าไปเอา…”

เธอกำลังจะบอกว่าเธอจะไปสวมแจ็กเกต แต่เลอศิลป์ก็ขัดจังหวะโดยการถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกแล้วยื่นให้เธอ

ใบหน้าของเธอแดงก่ำเมื่อเธอรู้ว่าจับจ้องเขาอยู่ “ไม่… ไม่เป็นไร ฉันจะไปเอาแจ็กเกตที่ห้องของฉัน...” เธอพูดตะกุกตะกักขณะมองไปทางอื่น

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ "ทำไมล่ะ? ถ้าเป็นเสื้อของรณภพ คุณจะสวมได้ใช่ไหม?”

รษิกาจ้องเขาอย่างสับสนอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

อ้อใช่แล้ว... เลอศิลป์เห็นรณภพคลุมเสื้อของเขาให้ฉันตอนที่ฉันเข้าร่วมการประชุมวิชาการในตอนนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขายังจะจำเรื่องนั้นได้! แล้วเขายังหึงอยู่เหรอ?

รษิกาหยุดขยับตัวไปมาและยืนนิ่งขณะที่เลอศิลป์สวมเสื้อเชิ้ตให้เธอ

เลอศิลป์ไม่พอใจกับการที่เธอแต่งตัวเปิดไหล่ เขาจึงติดกระดุมสองสามเม็ดแรกเพื่อปิดหน้าอกของเธอเอาไว้

ใบหน้าของรษิกายังคงแดงเล็กน้อยขณะที่เธอได้กลิ่นกายอันสดชื่นของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย